Caught in the house

HOOFDSTUK 12:

Cheryl's p.o.v.

Ik loop met een glimlach door de gangen naar mijn kamer. Helaas kan ik vannacht niet bij Harry slapen. Niet omdat het niet mag, want als ik het kon zou ik het elke nacht mogen van hem. Maar ik voel me niet beter dan de andere meiden alleen omdat Harry mijn vriendje is. Als zij geen eigen kamer mogen hebben,  dan doe ik dat ook niet.

Ik klop op de deur en loop naar binnen. Iedereen is er. Chanel komt naar me toe lopen en ze omhelst me. 'Ik heb gehoord wat er is gebeurd.' zegt ze op een bezorgde toon. 'Wat is daar zo erg aan dan?' vraag ik aan haar. 'Ik..ehm.. ik dacht, het is best schokkend als iemand voor je neus word neergeschoten.' zegt ze. 'Ik ben allang blij dat ik zelf niet werd neergeschoten.' zucht ik. Ze knikt begrijpelijk. Opeens roept Xandra me. 'We moeten wat bespreken.' Ik ga naast haar zitten. 'Je moet oppassen Cher' zegt ze. 'Nooit heeft Harry hier een vriendin gehad.' gaat Jade verder. 'En alle andere die hier wel een vriendin hadden die..' Ze maakt een dood gebaar. Verschrikt kijk ik haar aan. 'En nu doet hij het zelf ook.' zegt Taylor grijnsend. Romé kijkt haar boos aan. 'Taylor heeft wel gelijk.' zegt Perrie zacht. 'En ook al is Harry hier de baas, veel mensen zullen het absoluut niet accepteren.' zegt ze. 'Het komt wel goed.' zeg ik met een fake smile. Eerlijk gezegd ben ik er heel erg bang voor dat sommige mensen ons niet accepteren, maar dat hoeft niemand te weten.

Iedereen kijkt me raar aan maar ik negeer het en sta op. 'Ik ga slapen.' zeg ik zacht. Snel trek ik mijn pyjama aan en ga in bed liggen. Na nog een tijdje wakker gelegen te hebben val ik in slaap.

De volgende dag:

Harry's p.o.v.

Als ik bezig ben met mijn papierwerk kom Zayn opeens de kamer binnen. 'Ik moet ergens met je over praten' zegt hij. 'Zeg het maar' zeg ik. 'Ik zit er best wel een tijdje mee, en.. ehm.. aangezien jij het nu ook doet d-dacht ik.. nou ja..' stottert hij. Ik kijk hem raar aan. Opeens snap ik het. Ik barst in lachen uit. 'Je valt zeker op Perrie? Dat is echt een goede grap' lach ik. Zayn lacht mee maar zijn gezicht staat verdrietig. Hij loopt weer weg. Dat was raar.

Als ik klaar ben met mijn papierwerk loop ik naar de jongens die allemaal op de bank zitten. Ik zeg rustig gedag. Cody loopt naar me toe. Gadver, wat haat ik hem toch. Maar aangezien hij best goed is in dit werk, houd ik hem nog even.

'We hebben over jou en Cheryl gepraat' grijnst hij. Er verschijnt een frons op mijn voorhoofd. 'Je moet het uitmaken' zegt hij. Ik begin hard te lachen en duw hem tegen de muur aan. 'Dacht het even niet, Simpson' Grom ik. 'Dan gooien we je er toch uit?' Ik voel in mijn jaszak en ik trek er een mes uit die ik tegen zijn nek houd. 'Wat zei je?' zeg ik rustig. 'N-niks' stottert hij bang. 'Dat dacht ik al' Ik loop naar de bank en plof neer.

Zayn's p.o.v.

Op mijn aller hardst trap ik een prullenbak omver. Waarom doet Harry zo? Ik probeer het hem al twee jaar te vertellen, en dan lacht hij me gewoon uit. Ik loop naar mijn kamer waar Perrie zit. Als ze me ziet rent  ze in mijn armen. 'Hoe ging het?' glimlacht ze lief. Ik schud voorzichtig mijn hoofd. 'Slecht' zeg ik zacht. Ze aait zacht over mijn wang. 'We komen er wel uit' zegt ze maar ik zie dat ze er zelf ook niet veel meer in gelooft. 'En Cheryl dan?' vraag ik. Ze kijkt me vragend aan en haalt haar hand weer van mijn gezicht af. 'Als je haar overhaalt dan haalt zij misschien Harry over.' Ze kijkt me een beetje geschrokken aan. 'Zayn, dat kunnen we echt niet doen.' Ze doet een stap achteruit. 'We moeten er alles aan doen om samen te kunnen zijn, babe' zeg ik. Ik geef mijn hoop niet op. Nooit. Ik hou veel te veel van Perrie om haar ooit nog los te laten.

Mijn handen leg ik op haar heupen en ik trek haar weer terug. Ze zucht zacht. 'Oké dan.' Ik til haar voorzichtig op en ze slaat haar benen om me heen. Haar lippen plaatst ze op de mijne.

Cheryl's p.o.v.

In de woonkamer zit ik alleen op de bank. Van Harry hoef ik niet meer te werken. Niemand zegt er wat van, maar ik weet dat ze het niet eerlijk vinden. Het is ook echt niet eerlijk. Ik zit hier en hun moeten dingen doen, die ze helemaal niet willen. Niet dat ik hier voor mijn lol zit. Ik wil dolgraag naar huis, mijn moeder zien, mijn vrienden zien, kijken hoe het met Luke gaat. Misschien is hij wel verlamd ofzo en dan weet ik het niet eens. Er loopt een traan over mijn wang. Mijn moeder moet zich nu zo erg zorgen maken. Waar ben ik mee bezig?! Ik zit hier gewoon lekker de hele dag met Harry en mijn moeder die huilt zich elke nacht in slaap. Of ze is juist blij. Blij dat ze van me af is. Caitlin vast ook, en Luke. Luke is vast hartstikke boos op me. Door mij is hij neergeschoten. Mijn handen leg ik voor mijn ogen. Zacht begin ik te snikken. Op dat moment hoor ik voetstappen. 'Cheryl?' hoor ik Harry's stem. Ik voel de plek op de bank naast me inzakken. Zijn arm slaat zich om me heen. Mijn haren worden achter mijn oren neergelegd. Als ik mijn handen voor mijn gezicht weghaalt kijk ik in Harry's prachtige groene ogen. 'Wat is er nou babe?' vraagt hij. Ik kijk hem gebroken aan. 'Ik wil hier niet zijn' zeg ik met een trillende stem. Harry kijkt weg. 'Je kan niet weg' zegt hij zacht. Ik voel de woede bij me opkomen. 'En mijn familie dan?!' roep ik. Hij legt zijn handen op mijn wangen en zorgt dat ik hem aankijk. Hoe zou ik hem niet kunnen aankijken? Die prachtige ogen zijn niet te missen.

'Het was een verkeerde keuze om je hier te brengen Cher, dat weet ik zelf heel goed. Maar ik kan je niet zomaar terug op straat zetten' zegt hij met tranen in zijn ogen. 'Denk je dat je moeder niet allang de politie gewaarschuwd heeft? Als jij dan zomaar even op de stoep staat daar, krijg je heel wat voor je kiezen. En hier dan, al deze jongens hier hebben dit hier samen met mij opgebouwd, ik kan niet het risico lopen om zomaar 50 man in de gevangenis te laten zitten, en daarbij, ik kan jou helemaal niet missen.' Bij de laatste zin begint hij te grijnzen. 'Dat is echt niet grappig.' grom ik. Als ik probeer op te staan voel ik 2 handen me terugtrekken. De handen beginnen me te kietelen. 'Hahaha, nee, Harry! Sto-hop!' gil ik. Inmiddels liggen we al op de grond. Na een tijdje stopt hij. Hij pakt mijn hand en we lopen naar zijn kamer.