Caught in the house

HOOFDSTUK 17

Cheryl's p.o.v.

Het licht begint langzaam door te dringen tot mijn ogen. Ik maak mijn ogen tot spleetjes. Het licht is al veel te vel, dus ik doe ze weer dicht. Een paar minuten probeer ik het weer. Ondanks dat het licht nog even fel is als net, lukt het nu wel om mijn ogen te openen. Mijn blik gaat rond de spierwitte kamer en hij stopt weer bij een vrouw die met haar hoofd in haar handen zit. 'Mam?' komt er zacht uit mijn mond. Het hoofd van mijn moeder komt langzaam omhoog. De tranen lopen in watervallen over haar wangen. Ze vliegt me om de hals. 'Ik heb je zo gemist!' huilt ze. Ik duw haar zachtjes van me af. Ze kijkt me verbaasd en bang aan. 'Waar is Harry?' vraag ik verward. Haar mond zakt open. 'Wie is Harry?!' roept ze. Opeens bedenk ik me wat er de afgelopen weken allemaal gebeurd is. Ook besef ik me dat niemand er wat van af mag weten van de buiten wereld. 'Niemand.'

Mijn hoofd zit vol met vragen. Ben ik in het ziekenhuis? Hoe kom ik hier? Ben ik nu.. vrij? Maar dan zal ik Harry nooit meer zien. Dat kan ik echt niet aan.

'Er heeft iemand op je zitten wachten. Of eigenlijk een paar iemanden, maar ik haal er één.' hoor ik mijn moeder mijn gedachtenstroom verdringen. Ik knik voorzichtig. Mijn moeder loopt de kamer uit en er komt iemand anders binnen. 'Cheryl?' hoor ik de gebroken stem van Taylor. Ik schenk haar een zwakke glimlach. Ze komt op me af rennen. 'Ik was zo bang!' huilt ze. Met mijn handen wrijf ik over haar rug. Na een paar minuten gaat ze weer normaal op mijn bed zitten. 'Waar is Harry?' fluister ik. Ze haalt haar schouders op. 'Hij is weggegaan, v-vo-lgens mij zijn we v-vr-vrij.' Mijn ogen worden groot. 'Dat kan niet' zeg ik zacht. Ze glimlacht. 'Cheryl! Dit is toch geweldig?! We zijn eindelijk vrij!' roept ze. Er loopt een traan over mijn gezicht. 'Wat als ik niet vrij wil zijn?' Taylor legt haar hand op mijn schouder. 'Dan moet je teruggaan, ik ben net verhoord door de politie, en mijn ouders komen me ophalen dus ik moet nu mijn kans grijpen, ze vroegen ook dingen over jou maar ik heb niks losgelaten' zegt ze gebroken.

Opeens zwaait de deur open. Een jongen met blond haar en blauwe ogen loopt de kamer in, gevolgd door een meisje met lang blond haar en groene ogen. 'Luke! Caitlin!' roep ik. Luke komt op me afrennen en tilt me op, wat best wel akward is, aangezien ik een ziekenhuis jurk aan heb waardoor je reed kan zien. Who cares? Ik lig toch alleen op een kamer.

Ik sla mijn armen om hem heen en stop mijn gezicht in zijn nek. De tranen lopen over mijn wangen. Als hij me weer neerzet omhelsd ook Caitlin me stevig. 'We maakten ons erg zorgen, kersje. Laat ons nooit meer zo schrikken' zegt Luke met tranen in zijn ogen. Ik knik langzaam. Ik richt mijn ogen op Taylor. 'Luke, Caitlin. Dit is Taylor. Taylor, dit zijn mijn beste vrienden.' Luke glimlacht naar Taylor en Taylor knipoogt terug.

Opeens besef ik me wat Harry bij Luke gedaan heeft. 'Kan ik Luke even alleen spreken?' vraag ik zacht. Caitlin en Taylor lopen de kamer uit en Luke komt voorzichtig naast me liggen. 'Wat is er, mijn kleine kersje?' Ik grinnik zacht maar kijk al snel weer serieus. 'Hoe gaat het met die schotwond?' vraag ik zacht. Hij kijkt even naar de grond. 'Het is genezen, maar wie was die jongen die het gedaan heeft?' vraagt hij nog zachter. Er gaat stiekem even een glimlach over mijn lippen. 'Harry, de jongen waar ik in een korte tijd stapelverliefd op ben geworden.' Luke's ogen worden groter. 'I-i-is hij je on-ont-voerder?' Mijn wangen worden knalrood. Ik knik voorzichtig. 'Ik wil terug naar hem, Luke. Je moet me helpen.' Ik zie een traan over zijn gezicht lopen die hij snel weer weg veegt. 'Eerst bouwen we een klein feestje.' glimlacht hij waarna Louis, Callum, Liam, Caitlin en Taylor binnenkomen.

----------------------------------

Sorry voor het kleine hoofdstukje! volgende word groter x