Caught in the house

HOOFDSTUK 2:

Ik houd mijn handen voor mijn ogen als ik voetstappen hoor...

'Cheryl!' hoor ik een bekende stem roepen. Ik haal langzaam mijn handen weg en kijk recht in het gezicht van Caitlin. Mijn beste vriendin al sinds de kleuterschool. Caitlin is een meisje met heel lang blond en stijl haar dat ze meestal in een vlecht draagt. Ze draagt vaak de zelfde soort kleding als mij maar wat meer sexy. Ik begin gelijk weer te huilen. Ze slaat haar armen om me heen en probeerd me overeind te krijgen. Ik probeer rustig op te staan maar alles doet steeds meer zeer. Ryan was nooit zo erg gewelddadig geweest, maar het is is wel zo'n jongen die zijn reputatie hoog moet houden. Maar ja als je meisjes slaat, is er natuurlijk niks om trots op te zijn. 'Wie heeft dit gedaan?!' Ik schud mijn hoofd. 'R...ry..' verder kom ik niet want ze onderbreekt me alweer. 'Kom we gaan snel naar de EHBO' Ze laat mij op haar schouder leunen en neemt me mee naar het kleine kamertje waar een geschrokken zuster in staat. 'Hemeltje! Wat is er met jou gebeurd?!' vraagt ze geschrokken. Samen tillen Caitlin en de zuster me op een bed. De zuster maakt mijn wonden schoon en kijkt naar mijn arm. 'Ga daar maar even mee naar het Ziekenhuis, want ik denk dat het gebroken is.' Ik kijk pijnlijk. 'Wilt u mijn moeder bellen?' vraag ik zacht. Ze knikt. Ik zeg mijn naam waarna ze mijn moeder belt en even later loopt ze binnen. Ze omhelsd me stevig. 'Mama' huil ik zacht. Ze kijkt me bezorgd aan. 'R.. Ry..Ryan' ik barst weer in tranen uit. Mijn moeder kookt van woede. 'Jezus!' gooit ze eruit. Ze kijkt weer naar mij. haar gezicht veranderd weer van woede naar bezorgd.

Ze bedankt de zuster nog even en we lopen samen het kamertje uit. 'Ik wist het wel.' zegt mijn moeder als we even later buiten staan. Ik zucht. Ik had natuurlijk wel verwacht dat hij boos zou gaan worden of moeilijk zou gaan doen, maar dit had ik echt niet zien aankomen.

'Het is inderdaad gebroken.' zegt de dokter wanneer we de foto's zien. Mijn moeder kijkt moeilijk. 'gips?' vraagt ze. De dokter knikt. 'En het herstel, hoelang gaat dat duren?' vraag ik. '2 maanden.' antwoord hij weer. Even later loop ik het ziekenhuis uit met een dikke gips laag om mijn onderarm. Gek genoeg had ik er niks van gevoeld, het moment dat mijn arm brak. Maar de klap voel ik nog even hard mijn wang omringen. Ik krijg kippenvel als ik er aan denk. Maar niet alleen wanneer ik aan vanochtend denk, maar ook van wie ik voor me zie sta. Ryan loopt rustig naar me toe. 'Babe..' begon hij. Ik loop stug door. 'Laat haar met rust, jongen man.' mijn moeder blijft staan naast Ryan. 'Bemoei je er niet mee, ouwe taart.' roept Ryan. Dit was de druppel. Ik stapte naar hem toe. 'Eerst sla je me in mekaar, en dan beledig jij mijn moeder?!' schreeuw ik boos. 'Dacht je dat je niks verkeerd gedaan had?! Dan heb je het goed mis!' Ik pak mijn moeders arm en trek haar mee naar de auto. Wanneer we in de auto zitten kijkt me moeder me aan en glimlacht. 'Dat heb je goed gedaan meis, ik ben trots op je.' zegt ze en ze legt haar hand op mijn schouder. Ik glimlach naar haar.

Thuis loop ik gelijk naar boven en gooi mezelf neer op mijn bed. Het doet wel pijn dat Ryan dit heeft gedaan. Niet zo zeer aan mijn arm, maar gewoon omdat ik dacht dat hij het perfecte vriendje was. Maar hij is verre van dat. Daar komt iedereen wel achter. Ik loop naar het raam en ga op de vensterbank zitten. Ik begin zachtjes te snikken. Ik wil hem nooit meer zien. Maar het zal wel moeten want we zitten op dezelfde school. Gelukkig niet dezelfde klas want dat zou ik al helemaal niet volhouden. Even later val ik in slaap.

Langzaam open ik mijn ogen. Ik lig nog steeds bij het raam maar dan met een deken om me heen. Ik sta uit en rek me uit. Gelukkig is het vandaag zaterdag. Ik kijk op de klok. Half twaalf. Om 1 uur zou Caitlin naar mijn huis komen dus ik loop snel naar de badkamer. Ik kleed me uit en stap onder de douche. Na 20 minuten draai ik de kraan uit en sla een handoek om me heen. Ik loop op mijn slippers naar mijn kamer en open mijn kast. Ik pak een zalm-roze jurkje met een wit strikje om mijn middel en beige sleehakken eronder. Ik droog me snel af, kleed me aan en kam mijn haren snel. Ik loop weer terug naar de badkamer en doe snel mijn make up op. Mijn haar doe ik slordig in een vissengraat vlecht en ik loop naar beneden. Het is inmiddels kwart voor 1. Er ligt een briefje op tafel dat mijn moeder boodschappen aan het doen is. Ik maak snel een bakje yoghurt en doe er wat cruesli doorheen. Na een paar minuten gaat de deurbel en open ik de deur. Ik omhels mijn beste vriendin. We gaan zitten op de bank. 'Ryan zeker?' vroeg ze na een kleine stilte. Ik keek haar verbaasd aan. Ik wou wat zeggen maar ze was me voor. 'Ik heb het eerlijk gezegd wel een beetje zien aankomen.' Ik keek haar met grote ogen aan. Ik kon even niks bedenken. 'Je kan beter gaan.' perstte ik er nog net uit. 'Cher.. luister..' Ik onderbrak haar toen ik de deur opendeed. Ze keek verward. 'Ik zie je maandag wel.' zeg ik snel en ik geef haar een zacht duwtje de deur uit. Ik staarde voor me uit. Was ik nu boos? Ik weet het niet. Ik schudde me hoofd en liep de deur uit om te kijken of Caitlin nog ergens te zien was. Ik kan niet boos zijn op haar omdat ze me beschermd. In de verte zie ik haar nog lopen. Ik gil haar naam. Ze kijkt om. Ik ren naar haar toe en stop voor haar. 'Sorry Cait, ik moet niet zo stom reageren.' Caitlin wijst naar een café verderop. Even later zitten we met 2 latte machiato. 'Ik wou je niet kwetsen.. je was zo verliefd.' zegt Caitlin terwijl ze in haar koffie roert. 'Ik ben gewoon zo blind geweest.' Ik kijk naar buiten. 'We hebben het allemaal wel eens.' zegt ze glimlachend. We praten nog wat en daarna gaan we allebei naar huis. Ik doe de deur open en ga op de bank zitten. Ik gooi mijn voeten op tafel en kijk even naar mijn berichten. Mijn beste vriend Luke stuurd een berichtje.

heey! Hoe gaat het nu? Niet te veel inzitten over Ryan. Hij kan jou niks maken. x Luke

Ik stuurde een lief berichtje terug. Ik had hem het inmiddels al verteld. Eerder dan aan Caitlin zelfs. Ik ken Caitlin pas 2 jaar, maar we zijn beste vriendinnen. Luke ken ik nu al sinds mijn zesde. Hij is echt mijn allerbeste vriend. Hij weet alles over mij en ik alles over hem. Hij is niet de lelijkste of zo, maar ik val absoluut niet op hem en hij gelukkig ook niet op mij. Ik vind het namelijk fijn. Fijn om zo'n vriend te hebben. Als je hem nodig hebt houd hij je stevig vast en als hij je vasthoud dan hoeft dat niks te betekenen. Vroeger was hij de enige die het wist wat mijn vader allemaal bij mij deed. Hij is te vertrouwen. Misschien is hij nog wel een betere vriend dan Caitlin een vriendin is..

Tweede deel alweer, tips zijn welkom hoor! sorry als het een beetje kort is :s