Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 2 : Zwarte Pakken

Kayla werd wakker in haar vertrouwde bed, met haar hart in haar keel en een versnelde ademhaling. Ze bleef onbeweeglijk liggen tot ze alle beelden opzei gezet had en haar borst weer normaal op en neer ging.

Een droom! Alleen maar een suffe droom! Ze knipperde met haar ogen en bleef in de duisternis staren, puur en alleen omdat ze bang was dat ze weer in slaap zou vallen en opnieuw zou dromen. De droom had haar bang gemaakt. Vooral omdat het deels verse herinneringen waren, van de afgelopen middag.

Kayla zat op de Magister van Leeuwen school, een school die een heel schooljaar voor je zorgde, je ging alleen in de vakanties naar huis. Ze zat daar nog niet zo lang, pas anderhalf jaar. Ze had het naar haar zin, het was beter dan bij haar ouders in Eaterschild, een grote stad in het zuiden van Brons. Haar ouders leefden op een kleine woning met haar grote broer en twee zussen, die gingen allemaal naar een gewone school in de buurt, maar Kayla had voor haar rust gekozen voor de Magister van Leeuwen school, ze hield van ruimte en van de natuur.
De school lag meer in het oosten van Brons, in een klein dorpje dat Herter heette. Er kwamen wel kinderen uit andere steden naar de school, maar het aantal leerlingen bleef rond de honderdvijftig. 

Voor sommige ouders was het makkelijk om hun kinderen maandenlang niet thuis te hebben. Dat kon liggen aan dat de ouders het druk hadden, of dat ze simpelweg 'geen zin' hadden in hun kinderen. Hoewel Kayla zo ver van huis op school zat, omdat haar ouders geen tijd hadden, kon ze wel een paar klasgenootjes bedenken die om andere redenen weggestuurd waren.
Bijvoorbeeld Breana. Haar ouders waren haar vast zo zat, dat ze haar gewoon kwijt wilden, dacht Kayla. Breana zat haar altijd dwars. Of Raël, van de jongens, hij speelde de baas over iedereen, net als Delora. Ze waren beiden zeventien en wilden allebei hun zin krijgen. Dat botste nog wel eens. Van binnen waren ze beschadigd. Dat verborgen ze wel met een grimmig masker, maar hun frustratie was te zien als ze hun zelfbeheersing verloren. Vooral tegen elkaar, ze hadden heel vaak ruzie. Er kon er maar één de baas zijn.
Kayla was zelf vijftien. Ze had dik blond haar en mosgroene ogen, ze was een slim, vriendelijk meisje. Hoewel ze toch pit had, en opvliegen als iets haar niet aanstond kon ze ook. Zeker als het om Breana, of een van de jongens ging... Er was altijd een soort strijd tussen de jongens en de meiden. In Kayla's klas waren de meisjes in de meerderheid, zij met z'n elven en de jongens met z'n achten.
Op de meisjesslaapzaal lag Kayla naar het plafon te staren, vanuit haar bed in de hoek. De slaapzaal had een hoog plafond en een grote deur, die naar de gang leidde. De vloer was van ruw hout, evenals de deur, de bedden en de nachtkastjes. Het was er oud.
De leerkrachten en de directeur waren echter keurig, er werd elke dag geveegd, en de bedden werden elke ochtend opgeklopt en opgemaakt. Het rook er naar hars en dennennaalden, het was er prettig koel. Kayla luisterde naar de diepe ademhalingen van haar kamergenoten. Hester, die naast haar sliep, snurkte zelfs een beetje. Ze was de beste vriendin van Kayla, ze dezelfde ongezonde situatie meegemaakt in huis. Hester had haar enorme steun geboden en Kayla had hetzelfde voor haar gedaan. Nu lukte het Kayla ook om het verhaal te vergeten en zich te concentreren op haar school.

Na een tijdje durfde Kayla haar gedachten af te laten dwalen, naar de droom en de afgelopen middag. Sommige stukjes uit haar droom hadden echt plaatsgevonden, ze had de mensen gezien, ze had in de hal gestaan. En ze wist dat de baas van de zakenmensen, bij Mr. Prins op bezoek was geweest. Maar ze had niks afgeluisterd, niets gezien. In haar droom wél.

De zakenlui waren serieuze, zowat lege mensen, mannen en vrouwen, in zwart pak.
De leerkrachten hadden de kinderen uitgelegd dat ze onderzoek kwamen doen en zaken moesten regelen met de directeur, maar het bleef allemaal erg vaag. De kinderen moesten op de slaapzalen blijven die dag, alle lessen vielen uit. Vragen werden niet beantwoord (als er al iemand was aan wie ze vragen konden stellen) Er moest echter wel gegeten worden om zes uur, ondertussen zouden de zwarte pakken de slaapzalen onderzoeken. In haar droom waren het wel veel  meer zwarte pakken geweest, er liepen er maar een paar toen ze ze echt gezien had. Ze liep die middag langs de deur van het kantoor van Mr. Prins, ze had stemmen gehoord, maar niets verstaan.

De droom was een wilde fantasie, gebaseerd op herinneringen. Een beangstigende fantasie.
Kayla had wel andere gesprekken tussen leerkrachten en de zwarte pakken opgevangen, maar het was niet heel bijzonder; ze stelden vragen en de meesters en juffen antwoordden. Koetjes en kalfjes, om het zo maar te noemen. Het bleef een raadsel voor de leerlingen, waarom deze mensen zo nodig op een schooldag nota bene, alles moesten onderzoeken. Ze gingen zelfs naar de zolder -de enige plaats waar niemand kwam, en die dan ook heel smerig en stoffig was.
Kayla had er die dag niet teveel over nagedacht, maar na haar droom voelde ze zich gedwongen om meer te weten te komen.

Morgen, dacht ze, morgen zal ik zelf op onderzoek uit gaan. Toen deed ze haar ogen langzaam dicht en viel in slaap. De volgende dag waren ze vrij, dan hadden ze de tijd. 

Maar voor Kayla zou die vrije dag niet komen...