Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 22 : Schrammetje

Nieuwe update van Experiment F!

Tristan liet Kayla's hand pas los toen ze een groep ninja's tegen kwamen. Ze versperden hen de weg en namen een uitdagende houding aan. Het ging met z'n vijven tegen dertien. Gelukkig hadden ze Valentijn - ondanks zijn gewonde arm was hij sterker dan drie ninja's bij elkaar - en Osker aan hun zijde, anders was het niet gelukt de ninja's te verslaan.
Het ging goed, ze vochten hard en de helft van de vijanden lag al op de grond. Totdat een ninja, lang, maar zeer snel, uithaalde met de nu heel bekend uitziende dolk, en Tristan een enorme kras over zijn borst bezorgde. Tristan slaakte een kreet die de haren in Kayla's nek overeind liet staan. Ze sprintte naar hem toe en sloeg de dolk uit de handen van de lange ninja. Ze griste het van de grond en richtte het op hem, nijdig sissend tussen haar tanden. Omdat de ninja van opzij aangevallen werd door Osker kon hij Kayla noch Tristan verder iets aan doen. Kayla richtte zich tot een zwaar hijgende Tristan. Hij zat voorover gebogen met zijn handen voor zijn borst gekruist. Tussen zijn vingers door sijpelde bloed op de grond.
'Tristan! Kijk me aan!' smeekte Kayle terwijl ze zijn hoofd probeerde op te tillen. Maar Tristan schuifelde weg. 'Het gaat al, laat het! Het is maar een klein schrammetje,' klonk zijn stem gesmoord .
Kayla begon nu zijn handen weg te halen om de wond te bekijken. Ze ving nog net een glimp op van het gescheurde ninja pak, de rauwe wond en vooral het bloed, dat overal zat, voordat Tristan in elkaar kromp en zijn armen over zijn hoofd sloeg. Dit was niet goed, het liep helemaal fout, alles ging verkeerd, Tristan mocht niet sterven!
'Tristan doe niet zo kinderachtig!' beet Kayla hem nerveus toe. 'Die wond is sowieso een centimeter diep!' Ze dwong hem plat te gaan liggen. Het zweet parelde op haar voorhoofd en het liefst was ze in huilen uitgebarsten toen ze de lange schram zag. Het zou een joekel van een litteken worden op Tristans borst. Waarom gaf ze daar zo veel om? Meteen schudde ze vastberaden haar hoofd en beloofde zichzelf erover na te denken als dit alles achter de rug was. Tenzij het slecht afliep, dan zou ze er nooit meer over nadenken. Wegkwijnen en eeuwig huilen zou ze doen, dacht ze, om dit tragische moment.
De ninja's waren allemaal uitgeschakeld, op Valentijn na dan natuurlijk. Osker was bezig alle dolken weg te pakken en Hester rende net naar Tristan toe.
Ze knielde neer en gleed het laatste stukje voordat ze haar hoofd over hem heen boog en razendsnel begon te praten. 'Tristan! Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wát is er eigenlijk gebeurd?! Heb je EHBO spullen bij je? Verband? Ontstekingsremmer? Het mag niet gaan infecteren! Dan hebben we een heel groot probleem, zo dicht bij je hart en je longen! Dat overleef je niet, Tristan? Luister je wel? Kijk me aan!' ze schudde aan zijn schouders. Ook Kayla keek bezorgt toe hoe hij langzaam zijn ogen sloot. Een enkele traan biggelde al over haar wang. Tristan ademde traag. Hesters schouders schokte.
Kayla ging liggen. Ze ging op de grond liggen, naast Tristan en dacht nergens meer over na. Ze had geen idee wat ze nu moest beginnen. Ze had geen idee of ze zonder Tristan wel iets wílde beginnen.
Ze sloot haar ogen en de tranen kwamen langzaam en geluidloos. De lucht drukte zwaar op haar longen. Ze voelde dat de duisternis haar omringde, ze hoopte terug te zijn bij Tristan, ze hoopte dat er een manier bestond. Waarom heeft Trans daar niet voor gezorgd, in plaats van mensen maken tot dieren? Hoe is het eigenlijk met Trans, hij is dood, net als Tristan... Waarom huil ik niet om Trans en wel om Tristan?
Ze gaf zoveel om die jongen...
Hij was de liefste die ze ooit gekend had. Even lief als haar broer, maar op een andere manier. Een... vlinders-in-je-buik manier, besefte ze plotseling. Ze was verliefd op Tristan, de eerste jongen, in haar hele leven.
En tot haar verwondering, speelde er een tedere glimlach op haar lippen toen ze wegzakte in haar verdriet.
~~~~~~~~~
Bij Hesters tante thuis was het altijd gezellig. Ik bracht er die zomervakantie graag mijn tijd door, maar ook speelde ik buiten, in het bos, rond de school en in het dorp. We werkten ook af en toe voor mensen en verdiende geld, waar we kleren mee kochten en anderen dingen. Het was reuze gezellig met Hester, elke dag.
Toen de school weer begon zag ik daar niet tegenop, in tegendeel, ik was ontzettend benieuwd naar de kinderen die van ver kwamen en die ik die dag zou leren kennen.
De dag begon al goed, Anneke had wafels gebakken en bracht ons naar school, ze vulde de formulieren in en ik gaf haar nog een brief, die moest ze naar mijn huis sturen, er stond in dat dit de eerste schooldag was en dat ik erg nerveus was. En dat klopte helemaal.
'Wat denk je, zal ik dit jaar wel een vriendje scoren?' hoorde ik een tuttig meisje zeggen tegen twee andere tuttige meisjes. Tuttig meisje nummer één, die bang was dat ze dit jaar weer single zou blijven, had lang stijl blond haar en blauwe ogen. Tuttig meisje nummer twee, die duidelijk wél succes had bij de jongens omdat iedereen naar haar keek, had bruine krullen en snoezige grijsblauwe ogen. Ze snauwde echter een antwoord naar haar vriendin: 'Wat denk je zelf Laila? Natuurlijk, maar niet die ene, hij is van mij.' Tuttig meisje nummer drie, die het minst tuttig was maar er wel de leider leek te zijn giechelde en wees de gang in. 'Is dat hem niet?' grijnsde ze, 'o ik mag hem zo erg niet! Wat denk je wel Breana! Zoek liever een andere kwast!'
'Kwast?!' riep Breana geschokt. 'Moet je kijken hoe hij eruit ziet! Zo mysterieus, zo ernstig... ' plotseling stokte ze want 'hij' was al erg dichtbij. Hij was lang, had zwart haar en groene ogen. Maar wat keek hij arrogant! Alsof hij op het punt stond iedereen verrot te schelden. Blijkbaar vond Breana dit enorm aantrekkelijk want ze liep meteen heupwiegend op hem af en legde een hand op zijn arm. Haar vriendinnen Laila, en het ander meisje - ik wist haar naam op dat moment niet, maar ze zou later nog goed bevriend raken met de mysterieuze jongen... - keken haar hoofdschuddend na.
Ik hoorde niet wat Breana zei, maar toen ik met Hester langs liep ving ik een paar flarden op. Ik bleef staan om spullen in mijn kluisje te stoppen en tegelijkertijd naar ze te luisteren.
'Zou je het leuk vinden om iets te gaan eten, Raël?' ze sprak de naam zo vleiend uit dat ik er kotsmisselijk van werd.
'Heb je niets beters te doen?' bromde Raël, maar Breana hield vol, 'ik heb na school alle tijd, we zouden naar het gezellige restaurantje vlakbij kunnen gaan?'
'Sorry, maar ik heb na school géén tijd. En jij zou ook beter thuis kunnen blijven, je schrikt iedereen af met je zwart omrande ogen. Je lijkt wel een panda.' Met die woorden beende hij weg.
Breana's gezicht werd vuurrood. Ik proestte het achter mijn hand uit. Breana merkte het en vond mij meteen het perfecte doelwit om haar woede op los te laten. 'Stom wicht! Wat lach je nou?! Je bent zeker nieuw?' Ik schudde mijn hoofd. Maar ik had Breana, Laila, het andere meisje en de jongen nog niet eerder gezien.
'Ik hoop dat je dit jaar geen vriendje krijgt,' siste ze voordat ze wegliep. Ik haalde mijn wenkbrauwen op. Alsof dat zo belangrijk was.
Hester naast me giechelde. 'Ik hoop het ook niet,' zei ze, 'want dan hebben we geen tijd om andere dingen te doen.'
Ik lachte, maar plotseling hieven we onze hoofden op van een geschreeuw in de gang. Raël en de vriendin van Breana stonden luid te discussiëren. 'Hoe durf je haar zomaar af te wijzen, rare kwast?!'
'Rare kwast?! Is dat alles wat je kan verzinnen? Achterlijke bal gehakt!'
'Stomme trompet neus!'
Dat vonden de toeschouwers wel grappig aangezien het helemaal niet bij de situatie pastte, en Raël had helemaal geen trompet neus, als je het mij vraagt.
Hester tikte me op mijn schouder. 'Laten we gaan, ik wil de eerste les niet missen.'
Ik stemde toe en ging met haar mee.
Ik leerde nog meer mensen kennen die dag, de meiden uit de slaapzaal, een paar andere jongens, nieuwe leerkrachten, en ik ontmoette opnieuw meneer Prins, de directeur.
Ik begon het steeds meer zin te krijgen in het nieuwe school jaar.
~~~~~~~~~~~~~
Delora maakte Kayla wakker. Ze hadden de zakenmensen verslagen en waren teruggekomen. Weliswaar niet helemaal compleet, en zeker niet zonder verwondingen, maar daar had Kayla op dat moment geen aandacht voor. 'Waar is Tristan?' riep ze angstig toen ze was opgestaan. Ze zag meteen dat hij er niet meer was, en Delora's ogen stonden treurig. Toen de woorden moeizaam over haar lippen rolde kon Kayla het niet laten haar te omhelzen. 'Hendricus is met Valentijn, Saffira en Tristan naar het ziekenhuis gegaan om ze te behandelen.'
Tristan leefde nog, besefte Kayla huilend van blijdschap.
Toen ze Delora los liet stond diens gezicht verrast maar nog altijd triest. 'Maar we hebben Laila verloren, Breana en Mike... Tristan is zwaar gewond, Saffira mist een half oor en... er zijn nog meer gewonden, maar die minder ernstig...'
Kayla was hoe erg het ook klonk, te blij om zich zorgen te maken over anderen. Tristan leefde nog en dat was op dit moment het belangrijkste. 'Waar is Hester?' vroeg ze gehaast. 'Weet ze het al?'
Delora knikte. 'Ze is met Tristan meegegaan.'
Kayla keek om zich heen, iedereen zag er vermoeid uit, ze wist ook niet waar ze het lef vandaan haalde om iedereen aan te sporen; 'Waar wachten we eigenlijk op! Mensen, we moeten onze soortgenoten redden!'
Ze keken haar moe aan maar mompelde instemmend. Langzaam zetten ze zich in beweging. Kayla voelde nog altijd de opluchting maar maakte zich ook zorgen, grote zorgen.
Ze kwamen geen ninja's tegen, maar toen ze bij het labo waren was de cel helemaal leeg, de deuren stonden wagenwijd open en er lagen sporen van een gevecht, als een lege huls, een paar veren - wat Kayla vreemd vond - en een stukje afgescheurde kleding. Hoe cliché het ook klinkt.
De serums waren allemaal weg, de rest lag in puin.
Raël kreeg een woedeaanval en begon met zijn klauwen dingen stuk te gooien, maar Kalli had blijkbaar een idee. Ze begon te snuffelen aan de veertjes en het lapje stof, ze ging met haar neus over de grond en snoof de geuren op, al snel voegde Osker en Ilva zich bij haar, en Sadya - als vos - ook.
Kayla kon wel gillen van enthousiasme. 'Jongens! Ze weten de weg! We hebben een spoor!'
Kalli huilde zacht en sprong opgewonden de kooi uit.
'Volg ze!' riep Kayla.
En met drie wolven en één vos voorop zette ze hun achtervolging in.

Heeey everyone! Niet zo heel lang, maar toch wel leuk hoop ik :)
Ik vind dit niet een perfect stukje, maar ik hoop wel dat jullie tevreden zijn, laat het me even weten via commend!
En votes zijn welkom mensen, u know that! :D

xx