Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 19 : Verlies

Joooeeeepsss! Daar ben ik weer! Ik ben zo blij met jullie, niet normaal. Bijna 2K alweer?!! Hebben jullie dat gezien? 0.0 het enige wat ik er over zeg is... Ga zo door, ik ben ongelofelijk blij met jullie

In een marcherend tempo beende het groepje door de gang. Het was hier al lichter en om de vijf meter zat er een camera aan het plafond. WOEF had hen ongetwijfeld al gespot. Niet veel later kwam er ook een bewaker naar hen toegelopen. Hij sprak tegen Mike en gebood ze hem te volgen. Ze werden naar het laboratorium gebracht.
Kayla probeerde uit alle macht de weg in haar hoofd te prenten, maar het was zowat onmogelijk. Alles leek op elkaar, alles was wit, overal hingen dezelfde lampen, de zelfde camera's, en er stonden alleen maar dezelfde ninja's. Eén keer kwamen ze langs een overdreven goed bewaakte deur. De deur naar sectie 2. Maar daarna volgde zo'n lang stuk doolhof dat Kayla's geheugen haar in de steek liet.
Het labo was enorm. Wat tegenviel was dat Kayla niet meteen haar vrienden zag, er moest een aparte kamer zijn met de kooien.
Het laboratorium bestond uit kasten, aanrechten, en apparaten die eruit zagen als gloeistaafjes, maar dan zo groot en dik dat er een mens in paste. Kayla kon wel raden dat dat ook de bedoeling was. Het waren er drie in totaal, en ze gloeide groen op. Op de werktafels lag wetenschappelijk gereedschap als naalden, messen, lange scherpen punten en ander gruwelijk spul. Er was ook een enorme glazen kast met honderden buisjes met gekleurde vloeistof erin.
Tussen al die 'wetenschappelijke meubelen' krioelden een stuk of twintig wetenschappers, en prof. Trans zat daar ook bij. Zodra hij de ninja's en de kinderen in de gaten kreeg kwam hij handenwringend naar ze toe. Het eerste wat hij deed was lachen. Hij lachte ze hardop uit. Kayla verstijfde, Tristan naast haar boorde zijn vingers diep in haar schouder. Het deed pijn, maar Kayla ontspande zich. Ze trok een gezicht alsof ze echt gevangen was genomen en nooit meer vrij zou komen, doodsbang om wat Trans met hen zou doen. Eigenlijk was ze ook echt bang, als Hendricus te laat was zou ze na allerlei tests in een gloeistaaf gestopt worden en veranderen in een monster. Dat laatste naam ze meteen terug. Kalli was immers ook geen monster, en Rans, ook al zag hij er zo uit, hij was ook nog altijd geen beest. Het lukte al best met haar ellendige gezichtsuitdrukking.
Nadat Trans uitgelachen was veegde hij zijn tranen weg. Er kwam een hatelijk spottend blik in zijn fletse ogen. 'Welkom,' grinnikte hij. 'Ik wist wel dat jullie niet lang...' Hij kuchte. 'Niet zo heel lang vrij zouden blijven, hoewel jullie er wel in geslaagd zijn de mutanten te redden,' daarmee bedoelde hij Kalli, Ilva, Saffira, Rans. 'Zelfs de hagedis! Was hij wel de moeite waard? En hoe hebben jullie de kooien opengemaakt? Mijn slordige ninja's hebben de sleutel vast laten vallen? Ik ben zo, diep teleurgesteld in jullie...' Dat laatste richtte hij op de ninja's, hij begon ze hartgrondig af te blaffen. 'Veel te lang heeft het geduurd! Waar hebben jullie al die tijd gezeten? En waar zijn de walkie talkies?! Die horen jullie áltijd bij te dragen! Hebben jullie dat niet geleerd? Stelletje onnozele misbaksels!'
Kayla gaf Tristan een stomp, zijn vingers hadden haar schouder nu zeker weten bond en blauw geknepen.
'Nu wegwezen! Alleen jij blijft,' commandeerde hij, en hij wees op Remco. Toen viel zijn oog op Renske, naast Remco.
'Wie is dit?' blafte hij.
'Zoals u vroeg, een nieuw proefpersoon, ter vervanging van de dode,' antwoordde Mike, het was de eerste keer dat hij iets zei tegen Trans.
'Aha...' deed de Professor. Hij wenkte Remco, die bracht Renske dichterbij.
'Hoe heet je?'
Renske antwoordde niet meteen. Ze rukte zich los van Remco en keek Trans woedend aan. 'Dat gaat je niets aan!'
Trans' voorhoofd werd een tint roder en hij balde zijn vuisten. Met een snelheid die je niet zou verwachten bij zo'n gebogen man, sloeg hij Renske op haar kaak. Renske viel met een smak op de grond en bedekte haar rode wang. Osker schoot meteen naar voren en knielde bij haar neer.
'Hou die snotapen toch vast!' krijste Trans buiten zichzelf van woede. Breng ze naar de cel, en daarna wil ik jullie voorlopig niet meer zien, alleen jij blijft,' en hij wees naar Remco.
Remco trok Renske overeind bij Osker vandaan. Valentijn pakte Osker. Het groepje liep naar de deur achterin het lab. Kayla ving een glimp op van een van de gekleurde flesjes in de glazen kast. DNA-injecties, waren het. Serums.
De gevangenis was koel en schemerig, één kant werd volledig in beslag genomen door kamers in de muur met glas ervoor, als slangenterrariums in de dierentuin. De achterste bak was een aquarium, er zat water in. Er scheen zwak lich vanachter het glas waardoor er schaduwen op het pad vielen.
'Zet de kinderen in een lege kooi, en onthoudt, de mutanten apart! Stop ze achter dubbelglas.'
Toen Trans verdween renden de kinderen meteen alle kanten op, om te zien waar hun vrienden zaten. De reeks wezens die Kayla toen zag deed het bloed uit haar gezicht wegtrekken en haar hart een paar slagen overslaan.
In de eerste cel zat een meisje, haar haar hing over haar gezicht, Kayla herkende haar nauwelijks. Ze had een gescheurd hemd aan. Uit haar rug staken sprieten die leken op insectenpoten, ze klikte met hun scherpe punten tegen de muren en tegen de vloer, ze brachten een tjirpend geluid voort, vergelijkbaar met dat van krekels in het gras. Toen Kayla dichterbij kwam hief het meisje haar hoofd op.
Kayla's nekharen gingen overeind staan. Die ogen had ze altijd gehaat, groot, grijsblauw en omrand door lange gekrulde wimpers, waarmee ze knipperde en bijna elke jongen voor haar deed vallen. Vroeger, op school. Nu waren haar ogen dof en omringt met wallen. Haar wimpers aan elkaar geplakt door de zoute tranen. Breana, zat daar. Kayla herinnerde zich dat Trans iets had verklapt over insecten, maar dat het niet helemaal ging zoals hij wilde. Was dit het resultaat? Wat wilde hij dan? Stuk voor stuk monsters creëren? Na Breana kwam Laila, ook 'mislukt', ze fladderde wild met iets dat leek op een stel vlindervleugels, uit haar mond hing een sliertig ding, waarschijnlijk een krultong, maar ze had hem niet onder controle. Uit haar voorhoofd staken twee voelsprieten, ze gingen trillend over het glas. De vleugels waren prachtig, en ze kon er mee vliegen. Maar haar lichaam was mismaakt. Kayla kon er niet langer naar kijken, ze rende naar het volgende glas. Hier leek alles rustig. Op de vloer lag een groen tapijt, en op de muren waren grote sticker bomen geplakt, een slecht nabootsing van een bos.

Toen Kayla beter keek zag ze dat een deel van de stickers kapot gekrabd was, met nagels, scherpe nagels. In het midden van de ruimte zat een vosje, met zijn, of haar kop op zijn, of haar poten. Ze was zo klein, en leek zo jong, dat Kayla aan niemand anders kon denken dan aan Sadya. Haar vacht was net zoals bij Kalli, dezelfde kleur als Sadya's haar vroeger was. Oranje rood. Haar ogen bruin.
Kayla strompelde verder, ze liet haar hand over het glas gaan, wat een piepend geluid maakte.
In de volgende cel zat Shemus. Nou, alleen het bovenlijf van Shemus bestond nog. De rest was veranderd in een paardenlijf, zonder hoofd. Daar zat zijn bovenlichaam. Shemus was heel blij hen te zien, hij drukte zijn handen tegen het glas. Maar er kwam geen geluid doorheen, hoe hard hij ook riep. Kayla dacht terug aan een verhaal dat ze had gelezen. Ging dat niet over centauren? Was Shemus, letterlijk half paard geworden?
Kayla ging naar de laatste bak, haar brein leek wel vol spinnenweb te zitten. Elke logica die haar probeerde te bereiken bleef plakken en kwam niet aan. Ze kon alleen maar geloven wat ze zag met haar ogen, verder niets.
Het aquarium. Jacob stond daar, tranen gleden over zijn wangen terwijl hij omhoog keek. In het water zweefde Chanisa. Ze drukte haar handen tegen die van Jacob, het glas ertussen. Haar benen waren versmolten tot een vissenstaart die soepel door het water sloeg. De schubben waren groen blauw, haar rode haar bewoog om haar hoofd door het water. Ze leek op Ariël. De Kleine Zeemeermin. Ze glimlachte droevig.
Kayla kon niet zeggen of dit een mislukt experiment was of een geslaagde. Het zag er in ieder geval prachtig uit, en toch huilde Kayla diep vanbinnen, en Jacob, en de rest.
De ninja's brachten ze naar hun cel. Zwijgend trok Tristan Jacob bij het glas vandaan. Kalli, Ilva en Saffira werden in een cel naast Chanisa gezet, met glas ervoor, de rest, inclusief Osker dus, in een kooi dáárnaast. Deze met tralies.
'Waar is Raël?' huilde Delora. 'En Nathan!' Maar niemand wist het.
Tristan kwam bij hun cel. Kayla ging naar hem toe. 'Ik moet weg,' zei hij. 'Maar ik kom zo snel als het kan terug.'
Kayla glimlachte, maar het was een glimlach die alles behalve vol vreugde zat. 'Ik bekijk het gewoon positief,' knikte ze dapper. 'We leven nog, bijna, allemaal.'
Tristan aaide haar over haar haar. 'En dat zal zo blijven, ik red jullie, allemaal.'
De leegde die achterbleef toen de ninja's vertrokken deed Kayla in elkaar stortten. En ze kwam niet meer overeind tot er een alarmbel begon te rinkelen...

Heeeey! Nog vragen? Tips? Commentaar? Lever maar! Misschien kan ik er iets mee, zodat het leuker is voor jullie om dit te lezen!

Vote!

Comment!

Vote! (Oeps, dat had ik al gezegd )

Follow!

SHARE...

vote :)

X