Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 18 : Plan

Niet veel later zat ik in de trein naar Herter. Ik had mijn koffers bij me.
Ik voelde de armen van Lisbeth en Sofie nog om me heen. Ik vond het lastig afscheid te nemen, ze achter te laten bij mijn gewonden ouders. Het voelde.. Verkeerd. Vooral omdat ik nog steeds een beetje vond dat het mijn schuld was, omdat ik was gevlucht in plaats van de politie te bellen.
Herter lag ver bij Eaterschild vandaan. Ik zat drie uur in de trein. Ik bedacht brieven die ik naar Eaterschild zou sturen als ik eenmaal bij Hester woonde. Ik had iedereen beloofd ze op de hoogte te houden van mijn leven daar, en de cijfers op school.
Vroeger, toen ik op school zat in Eatherschild, waren mijn cijfers altijd slecht. Ik zat met mij hoofd bij anderen dingen, ik was gesloten tegen de kinderen in mijn klas, speelde nooit met ze en deed niets anders dan wat moest en nodig was.
Mijn ouders zagen dat het slecht met me ging, anders dan bij hun andere drie kinderen.
Ze probeerde me op te vrolijken door snoepjes te kopen wanneer ik een goed cijfer haalde, en minder ruzie te maken met mij, en met elkaar, want dat was het gene waar ik het meest onder leed, dat wisten zij ook wel.
Maar de spanning die tussen mijn vader en moeder zat, dag in dag uit, was nog onverdraaglijker dan de ruzies. Ze vochten ook om mij, wie het best voor me zorgde. Ik kon niet kiezen tussen mijn ouders, natuurlijk niet. De ene keer kreeg ik knuffeltjes van papa, de andere keer snoepjes van mama, die ze speciaal had uitgezocht voor mij. Dan zei moeder: 'Kijk eens wat mama voor je gekocht heeft? Veel leuker dan knuffeltjes, toch?' En mijn vader zei precies het omgekeerde.
Het ging steeds slechter met me. Ik spijbelde, meestal ging ik naar het clubhuis van mijn zussen, waar ik dan de knuffeltjes kapot maakte. De snoepjes gaf ik weg.
Ik kon altijd bij mijn zussen terecht. Uiteindelijk waren het Cal, Lisbeth en Sofie die er voor zorgden dat ik op een andere school geplaatst werd. Ver bij mijn ouders vandaan. De Magister van Leeuwen school in Herter.
Ik vond het geweldig. Ik leerde Hester kennen, en ik merkte dat ik absoluut niet de enige wat met problemen thuis, met Hester kon ik er goed over praten.
Ik zat er pas een jaar op toen ik in de vakantie weer naar huis moest. En nu ging ik weer terug. Ik zou het liefst nooit meer terug gaan naar huis.
De trein stopte en ik hoorde een vrouw zeggen dat dit Herter was.
Opgelucht stapte ik uit, de koffers achter me aan slepend. Hester en haar tante Anneke stonden me op te wachten op het station. Met open armen.
'Hester!' gilde ik en ik rende naar haar toe.
'Ik ben zo blij dat je er bent Kayla!' gilde Hester terug. We omhelsde elkaar en toen ook Anneke, tegelijk.
De gelukkigste tijd in mijn leven begon.
~~~~~~
Met een ruk schoot Kayla overeind. De fakkels waren aangestoken, Tristan was weg, Delora was wakker, Hester zat naast haar te eten. 'Gaat het?' vroeg ze met volle mond. Kayla glimlachte breed toen ze haar gezicht zag. Ze sloeg haar armen om haar heen. 'Zusje van Tristan hè?' grijnsde ze toen ze haar los liet. Hester keek haar met grote ogen aan. Ze slikte gelukkig de soep door voordat ze haar mond open deed om iets te zeggen.
'Tristan heeft het me verteld,' grinnikte Kayla.
Delora kwam naast hen zitten. 'Hoi,' zei ze. Ze klonk nog een beetje slaperig. Ze gaapte.
'Hoi Delora, gaat het een beetje?' vroeg Kayla bezorgd. Delora knikte en rekte zich uit. 'Behalve dan dat ik Raël kwijt ben,' fluisterde ze. Toen begonnen haar ogen te glimmen. 'Ha, jij en Tristan hè?'
Kayla's mond viel open. 'Niet waar! Jij en je aartsvijand zal je bedoelen!' Delora grinnikte vreugdeloos en stond op. 'Was dat maar waar. Was hij maar hier.' Ze ging weg.
Kayla draaide zich droevig zuchtend om naar Hester. Toen ze diens gezicht zag fronste ze haar voorhoofd. 'Wat?' vroeg ze verward.
Hester keek haar stomverbaasd aan. Ze kon nauwelijks een woord uitbrengen toen ze antwoord gaf: 'J...Jij en.. En míjn broer?'
Kayla giechelde in haar hand en bloosde. 'Hm... Nee, niet echt hoor.' Hester herstelde zich. 'Nee?' Het klonk opgelucht. Kayla schudde vastberaden haar hoofd. 'Nee.'
Hester keek haar wantrouwig aan en begon toen keihard te lachen. 'Jullie passen best bij elkaar vind ik,' giechelde ze, iets te hard want Tristan hoorde het en keek hun kant op. Hij had zijn masker niet meer opgedaan sinds de vorige avond. In meer licht was zijn gezicht nog knapper, vond Kayla. Ze bloosde, hij glimlachte verlegen naar haar.
'Hoe oud is hij?' vroeg ze zacht, zicht tot Hester wendend. Ze had niet door dat ze Hester daarmee onderbrak. 'Luisterde je wel?' deed ze verontwaardigd. Ze zuchtte geërgerd. 'Nee dus, nou ik zei dat hij altijd erg zorgzaam tegen je is en dat is best schattig en zo. Doet er niet toe. Hoe oud hij is? Achttien, veel te oud voor je, zet hem maar uit je hoofd.' Ze kruiste haar armen over haar borst.
Kayla lachte. 'Hester...' Ze gaf haar een knuffel.
Hester smolt. 'Oké dan, hij past goed bij je en hij vind jou ook leuk, nu tevreden?' Ze grijnsde voldaan toen Kayla begon te blozen. 'Het zal wel,' mompelde die. 'Ik heb wel iets anders aan mijn hoofd.' En ze stond op.
Even later, na het eten, gingen ze met z'n allen aan tafel zitten; het was tijd om plannen te maken.
Nelson spreidde een kaart uit op tafel. Hij ging met zijn vinger over de dunne lijnen. Mike keek over zijn schouder mee. Jacob en Tristan ook, aan de andere kant.
Kayla leunde over tafel en zag alles op zijn kop maar ze begreep het goed genoeg. De kaart was in tweeën gedeeld. Een dikke lijn scheidde twee gelijke tekeningen van elkaar. In het midden van de kaart lagen twee rechthoeken tegen elkaar. Kayla was verrast toen Nelson vertelde wat het waren: 'Dit is de eerste cel,' wees hij aan, 'en dit de tweede.'
'Zijn het er twee?' riep Jacob verbaast uit. Nelson rolde met zijn ogen. 'Ja dat zie je toch,' snauwde hij. Jacob liet zich niet van de wijs brengen, 'zijn ze ook alle twee voor dezelfde functie in gebruik?'
Mike lachte en sloeg hem op zijn schouder. 'Zo wil ik het horen, slimme vraag jongeman!'
Jacob begon te stralen. Nelsons gezicht daarin tegen werd bleek. 'Ja,' reageerde hij nors,' het zijn twee gevangenissen.'
'Dus er zijn nóg meer proefpersonen?'
'Jep.'
Kayla keek aandachtig naar de twee rechthoeken. Nog meer mensen om te redden... dacht ze grimmig. Ze herkende algauw ook het douchegebouw, de wachtruimte, en de ziekenkamers. Van alles vier, voor elke cel twee. Dan, ver bij de cellen vandaan, twee 'kooi kamers', en daar vlakbij, twee enorme ruimtes. 'De labo's,' wees Nelson. 'Het gebouw zit eenvoudig in elkaar, daarom is het ook veel makkelijker te bewaken. En dus moeilijker voor ons. Deze ruimte is als enige niet bewaakt, niet door camera's en niet door bewakers-'
'En hoe kwam het dat wij geen enkele ninja tegenkwamen toen we hierheen renden?' onderbrak Jacob hem.
Nelson had moeite zijn woede te beheersen. Dat zag je aan de gezwollen ader in zijn slaap en zijn tot vuisten gebalde handen. De knokkels wit. 'Omdat alle bewakers - daar heeft Mike voor gezorgd - op dat moment met een noodsignaal naar de andere sectie van het gebouw werden geroepen,' zei hij tussen zijn op elkaar geklemde kaken door.
Mike viel hem bij. 'De beesten die ze maken in sectie twee zijn bijna onstuitbaar, ik hoefde alleen onopgemerkt een kooitje open te maken en zowat alle ninja's waren nodig om het beest in bedwang te houden.'
'Wat voor beest?' vroeg Hester met trillende stem, 'is het ooit een mens geweest? Zoals wij?'
'Ja,' zei Nelson grimmig. 'Maar nu is het een monster. Er zijn er drie in sectie 2, allemaal even reusachtig.'
'Gaan we die ook bevrijden?' vroeg Hester.
'Ze zouden in ons voordeel kunnen werken,' viel Macklyn haar bij toen niemand antwoordde.
Mike had een grimmige trek om zijn mond. 'Dat bespreken we later, er zijn ongetwijfeld nog ongemuteerde kinderen in sectie 2, om het zo maar te zeggen. We gaan er sowieso heen.'
Nelson kinkte instemmend. 'Er is maar één deur naar de andere sectie, die is heel goed bewaakt.'
'Dus hoe komen we ooit door al die bewaking heen? Weer zo'n monster laten ontsnappen? Het lijkt me levensgevaarlijk...' zuchtte Hester.
'Het was inderdaad levensgevaarlijk,' knikte Mike grijnzend. 'Ik ben ook niet van plan dat weer te doen. Als leider van sectie 1 heb ik ook niets te zoeken daar, een keer blijft onopgemerkt, maar een tweede keer wordt verdacht.'
Iedereen dacht na. Osker was degene die als eerst met een idee kwam: 'Als jij de leider van sectie 1 bent, kan je opdracht geven de wacht af te wisselen, niet waar?'
Mike knikte bevestigend. 'Wat ben je van plan?'
Osker glimlachte triomfantelijk. 'Wissel de wacht gewoon af en zet Valentijn of Nelson voor de deur. Zij laten ons dan gewoon binnen, zo hebben we geen problemen aan de wachten.'
'Maar de camera's blijven een probleem,' sprak Renske hem tegen, 'en de mensen van WOEF ook, ik heb ze met wapens gezien, volgens mij hebben ze alles in de gaten, en zijn ze voor niemand bang! Zelfs niet voor professor Trans.'
Osker sloeg zich op de borst. 'Voor mij zullen ze bang zijn!' Hij lachte erachteraan. Renske keek hem aan. Haar wenkbrauwen zakte omlaag. 'Denk maar niet dat ze zullen aarzelen met hun revolvers wanneer jij als een gestoord beest op ze af komt rennen hoor,' grinnikte ze. Osker grijnsde zuur. 'Die zit,' gromde hij.
Kayla schudde haar hoofd. 'Even serieus nu mensen,' gebood ze, 'ik denk dat we moeten beslissen waar hoe we hier uit gaan komen, mét de andere proefpersonen van sectie 2, de "monsters" en natuurlijk onze vrienden. Daarvoor moeten we naar het lab van sectie 1, het lab van sectie 2, de kooien kamer, en de cel.'
Nelson snoof, blijkbaar vond hij dat vrouwen het woord niet zomaar zo zelfverzekerd mochten nemen, want hij veegde haar woorden meteen van tafel. 'Dat gaat niet zo makkelijk wijffie, je verwoord het allemaal alsof het gaat over een amusement uitje naar een pretpark.' Kayla sloeg woedend haar armen over elkaar. De arrogante jongen van wie Kayla nog altijd de naam niet wist, deed er nog een schepje bovenop: 'En ben je de camera's soms vergeten? Dat plan slaat nergens op.' Met z'n tweeën keken ze haar afkeurend aan.
Kayla klemde haar tanden op elkaar, het was helemaal geen plan, het was het op een rij leggen van de doelen. Ze maakte zich klaar om dat met een ijzige opmerking duidelijk te maken, maar Tristan moest haar onderbreken. 'Zo is het wel genoeg, Nelson, wat ze zegt klopt, ze heeft er ook nooit bij gezegd dat het makkelijk zal worden.'
'Ze bréngt het alsof het héél eenvoudig is,' deed de arrogante jonge spottend. Tristan balde zijn vuisten, zijn knokkels kraakte. Kayla schrok van zijn plotselinge woede. 'Kop dicht, Remco,' siste Tristan naar de andere jongen.
Remco wierp Tristan, en toen Kayla een vernietigende blik toe. 'Het probleem met jou, Tristan...' hij sprak zijn naam honend uit, 'is dat je veel te snel kwaad wordt.' En hij gaf Tristan een stomp in zijn maag. Tristan klapte dubbel en Remco greep zijn schouders om hem tegen de grond te duwen. Renske kon nog net aan de kant springen. Ze knielde bij Tristan. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgt, maar Tristan negeerde haar en herstelde zich, klaar om Remco aan te vallen. Mike hield hem tegen. 'Genoeg nu!' bulderde hij. Zijn hoofd was zo rood als zijn haar. 'Stoppen met die waanzin, jullie zijn ninja's, geen kinderen! En nu, ingerukt!'
Tristan en Remco deden wat hen gevraagd werd en keken elkaar niet aan. Ze rechtte hun rug. 'Ik krijg je nog wel,' siste Tristan alleen.
Gelukkig hoorde Mike het niet. 'Stelletje amateurs,' ziedde hij, en hij ging weer aan tafel staan. 'Ik neem het woord nu!' riep hij, en hij streek de kaart glad, hij zette zijn woorden kracht bij door alles met zijn vinger aan te wijzen:
'Dit is het plan, we verlaten deze kamer alsof jullie onze gevangenen zijn. De ninja's doen alsof ze hun plicht vervullen. Via de camera's zal WOEF algauw zien dat we jullie te pakken hebben, Trans zal jullie in zijn laboratorium willen, hij heeft haast gekregen en wil alles zo snel mogelijk afhandelen. Hendricus gaat ervoor zorgen dat hij de camerakamer binnen komt. Ik weet niet precies wat hij van plan is -' Mike wierp een blik op de lange man '- maar hij zal ervoor zorgen dat WOEF niet in de gaten krijgt wat wij in het labo gaan doen. De camera's zijn niet onze grootste zorg. In het labo bevrijden we de slachtoffers, samen zijn we al een stuk sterker, de kans is groot dat we vanaf daar niet langer stiekem kunnen blijven doen. We vechten ons vanaf daar een weg naar sectie 2 om de rest te bevrijden en te ontsnappen. Het plan is eenvoudig en zeker niet waterdicht, maar we hebben niet meer tijd om nog meer te overleggen, waarschijnlijk zijn we al te laat om alle kinderen heelhuids te redden.'
Nelson sloeg met zijn vlakke hand op de kaart. 'Afgesproken, het is niet anders.'
Hendricus vertrok als eerst, de andere wachtten nog een paar minuten voordat ze ook gingen. De ninja's zetten hun masker op en verzamelde hun wapens. Kayla zag dat ze ook bezaten over twee oranje oplichtende wapens, dezelfde als op Delora en Anava waren gebruikt.
Remco had een van die wapens vast en richtte het op Kayla. Hij deed alsof hij vuurde en zei gemeen: 'Boem, die is dood.' Hij lachte vals en voegde zich bij de andere ninja's, nadat hij zijn tong naar Tristan uitstak.
Kayla rolde met haar ogen. Ze vroeg zich echt af waarom hij hen nog hielp. De ninja's hadden zich verzameld en ze grepen de kinderen op een zachtaardige manier vast maar met de aanblik van bruutheid. Een klamme angst overviel Kayla even. Ze had geen vertrouwen in het plan. Tristan ging naast haar staan. Hij was bezig zijn masker vast te binden met geïrriteerde bewegingen, hij gromde er boos bij. 'Vuile Remco, ik heb hem nooit gemogen,' ze stonden gelukkig een eind bij de jongen vandaan.
Kayla pakte verlegen zijn hand. Ze glimlachte naar hem. Hij keek terug, maar het masker verried niet hoe zijn gezicht stond. Ze liet zijn hand gauw los toen ze de kans kreeg, namelijk dat Renske haar bijna omver duwde. 'Oeps, sorry!' grinnikte ze. 'Heb ik iets belangrijks onderbroken?'
Tristan gromde achter zijn masker. Kayla bloosde.
'Zullen we gaan?' vroeg Renske.
Tristan gaf geen antwoord maar liep naar de deur. Renske volgde opgewonden, daarna Kayla, toen Delora, Jacob, Macklyn, Hester, Marvyn. Kalli, Osker, Ilva (alledrie als wolf) dan nog de kat Saffira en als laatst Rans, kruipend over de grond. Zijn staart achter hem aan. De ninja's hielden de kinderen vast, hun wapens geladen. Kayla kreeg het gevoel alsof alles serieus was, en niet gespeeld. Haar hart ging tekeer in haar borst. De ontsnapping begon.

Hey iedereen, laat me nog even weten wat jullie van mijn verhaal vinden, I like that :)
Xx SP