Experiment F (voltooid)

Epiloog

Mensen, bedankt. Dank jullie dank jullie dank jullie wel! Jullie zijn de meest fantastische fans die ik maar kan wensen, en als dank heb ik hier een Epiloog geschreven, enjoy!
~~~~~~~~~~~~~~
Mr. Prins was zenuwachtig, hij was de hele dag en de dag voorheen bezig geweest met zaken en papieren, de politie, de burgermeester en de ouders van zijn leerlingen. En nu was het zover. Het was hem gelukt, het was een prachtige dag, zijn school mocht blijven bestaan en hij mocht weer werken. Alleen op een íets andere manier, met andere leerlingen. Hij haalde diep adem, trok zijn groene stropdas recht en begon te lopen.
Onder luid applaus kwam hij naar buiten, zijn ogen twinkelden. De burgermeester zette een microfoon voor hem neer en hij tikte ertegen, wat een piepend geluid maakte. Toen stak hij zijn handen in de lucht en legde de mensen het zwijgen op.
Hij schraapte zijn keel, wiste het zweet van zijn hoge voorhoofd en pakte zijn papieren.
'Beste, mensen,' begon hij. 'We weten allemaal, dat er de afgelopen twee maanden veel onrust is geweest in ons normaal zo vredige dorpje Herter. We voelde ons onveilig, onze kinderen durfden niet meer op straat te komen, en de school was gesloten. De kranten stonden er vol mee, op het nieuws ging het alleen maar daarover, en iedereen wisselde geruchten en roddels uit. Wel nu, waar heb ik het over...' Prins lachte kort. '...voor jullie die dit niet hebben meegekregen - en daarvan zullen er heel weinig zijn - ik heb het natuurlijk over de massale ontvoering, van mijn leerlingen van de Magister van Leeuwen school. In totaal zijn er negentien kinderen ontvoerd, om precies te zijn, elf meisjes en acht jongens tussen de twaalf en de zeventien, het gebeurde in februari, om drie uur 's nachts, eerder die dag ontving ik een paar belangrijke gasten. Zij vertelden dat zij van een groep waren die scholen onderzocht op zwakke beveiliging. Maar de leider was iets anders van plan, hij bedreigde me een dwong me te geven wat hij wilde. Hij wilde de kinderen. Natuurlijk gaf ik hem niet zijn zin. Met ernstige gevolgen.' Prins haalde even de bril van zijn neus en boende de glazen schoon. Dit was het moeilijkste stuk: 'de volgende morgen lagen de slaapzalen er verlaten bij, geen enkele leerling lag nog in hun bed, de dekens overhoop gegooid, de ramen, wagenwijd open! Eerst dachten we dat iemand een grap maakte, we zochten de school door, de politie stroopte heel Herter af en in de tussentijd... Waren de ontvoerders allang ver weg. En de school moest gesloten worden. De kinderen gingen naar huis, ik verloor mijn baan en bijna ook mijn vrijheid. Ik heb moeten vechten tegen het ministerie. Zij beschuldigden mij van de verdwijning van de negentien kinderen. En ik kon ze hun verdenkingen niet kwalijk nemen,' Prins stopte even om dit te laten inwerken. Hij schikte zijn papieren, zijn ogen gleden over de mensenmassa, ze waren nu wel toe aan een beetje goed nieuws.
Prins kuchte. 'En nu, een prachtige dag in maart, kan ik u met trots vertellen, dat tragedie, verleden tijd is.'
Een daverend applaus vulde de lucht. 'Want de kinderen zijn niet langer vermist!' schreeuwde Prins erboven uit.
Mensen joelden en riepen maar verstomden toen Prins lachend een hand hief. 'Beste mensen, beste ouders. Twee dagen geleden keerden zestien van de vermisten terug.' Er klonk hier en daar gesnik uit de menigte en Prins slikte ongemakkelijk. 'Ze... We, wij, hebben drie verliezen moeten lijden. Maar, omdat dit geen begrafenis is, en ik hier ben om goed nieuws te vertellen, zal ik mijn woord houden en verder gaan met, wat is er nou eigenlijk gebeurd met onze kinderen terwijl ze weg waren...?'
~~~~~~~
'Ik zou het niet weten,' gniffelde Nathan. Hij keek neer op de mensenmenigte en de directeur.
'Wat zeggen ze daar beneden?' vroeg Gladice nieuwsgierig, en ze vouwde haar vleugels al open.
'Experiment, ontploffing, mutanten, bla bla bla...' zuchtte Nathan. 'Tijd voor actie,' hij nam een aanloop en sprong van het dak. 'Showtime! Woooohoooo!'
Beneden Nathan stokte ieders adem, en toen klonken er verrukten kreten, mensen begonnen te schreeuwen, te klappen, te joelen. Nathan beschreef sierlijke salto's door de lucht en nam het applaus in ontvangst, Prins kon er niet meer boven uit komen, en zeker niet toen ook Gladice zich van het dak liet vallen. Dus Prins eindigde zijn toespraak met: 'een nieuwe school is geopend! Een school met ruimte voor kinderen met bijzonderheden, de Magister van Fauna kostschool!'
De burgemeester knipte het rode lint door.
~~~~~~
3 dagen later:
~~~~~~
'Zeg het me gewoon!' zeurde Kayla. En ze kneep in Tristans schouders.
Hij lag op zijn bed en zij lag ernaast, ze waren bij tante Anneke thuis, thuis. Hester was thuis, Tristan was thuis, en Kayla was thuis. Ze voelde zich ook thuis.
Een week geleden hadden ze Anneke voor het eerst weer gezien, bijna alle kinderen hadden hun ouders weer gezien. Het had voor een hoop verwarring en geschreeuw gezorgd, sommige ouders flipte helemaal bij het zien van de mutanten, maar meesten begrepen het en stuurde hen met liefde naar de nieuwe school.
Alles was voorbij, de mutanten hadden een thuis gevonden, ze mochten bij hun niet-gemuteerde vrienden blijven en werden geaccepteerd door hun omgeving, Hendricus en Valentijn hadden afscheid genomen en trokken de wijde wereld in, en de vier zakenlui waren opgesloten.
Het experiment was mislukt, de serums vernietigd, de professor dood.
'Zeg me welk DNA,' zei Kayla nog een keer. Maar Tristan grijnsde breed. Een grijns die ze heel goed kende.
'Kieteldood!' gilde ze, en ze begon Tristan te kietelen. Maar ook dat werkte niet, ze probeerde alles maar Tristan bleef onbewogen liggen. Hijgend zakte Kayla weer terug op haar bed.
'Dan ga ik het raden,' besloot ze.
'Je doet maar,' grinnikte Tristan.
'Wolf.'
'Nee.'
'Beer.'
'Nope.'
Kayla zuchtte. Welk dier was gespierd?
'Goed,' zei Tristan, zich naar Kayla omdraaiend. Hij tikte haar neus aan. 'Ik zeg het.'
Kayla sprong overeind. 'Yes!' lachte ze.
Tristan grijnsde gemeen. 'Eerst een kus.'
Kayla gaf hem een snelle kus. Maar Tristan was nog niet tevreden, hij wreef over zijn kin. 'Nog eentje?'
Kayla schudde koppig haar hoofd. 'Zeg het nu!' zei ze ongeduldig.
'Kayla!' riep iemand van beneden, het was Hester. 'We moeten naar school!' Een keer in de week sliepen Hester en Kayla een nachtje bij Anneke thuis, en dat was die nacht geweest, nu zouden ze weer een week op school blijven.
'Oeps,' gniffelde Tristan. 'Dan zeg ik het volgende week wel.'
Kayla gromde. 'Ik kom eraan Hester!' antwoordde ze, en toen erachteraan, meer tegen Tristan: 'Eerst even dit monster terugpakken.'
'Oh ik wordt bang!' piepte Tristan gespeeld. Kayla sprong op hem af en begon hem stompen te geven die hij lachend afweerde alsof het vliegjes waren. Kayla bleef onvermoeibaar doorgaan. Totdat Tristan smeekte om genade.
'Eerst zeggen!' grijnsde Kayla, en ze bleef hem stompen.
'Goed goed! Ik zeg het!'
Juist toen ging de deur open en een geïrriteerde Hester verscheen. Meteen sprong Kayla van Tristan af. Er kroop een lachje over Hesters gezicht en ze zette haar handen in haar zij. 'Dus daar was je mee bezig, Kayla,' grinnikte ze. 'We moeten gaan, kom je?'
Kayla knikte schoorvoetend en pakte haar rugzak. Bij de deur gooide ze nog een kussen naar Tristan, die blies haar een kushandje toe.
Ze ramde de deur dicht maar grijnsde er wel bij.
Op school was iedereen in rep en roer zoals dat al twee dagen zo was, de leraren hadden moeite de mutanten in bedwang te houden en de mutanten hadden moeite hun gaves in bedwang te houden.
Shemus galoppeerde door de gang, hij stoof langs Hester en Kayla. 'Freaking mutanten!' schold Hester hem na. 'Ik wou dat Macklyn hier was,' zuchtte ze.
Kayla haatte het om Hester zo bedroeft te zien, toen Macklyn en Marvyn thuis kwamen mochten ze van hun ouders niet meer naar de school, het lijkt er wel een circus, zeiden hun ouders. Macklyn en Marvyn waren de enige die weg waren, zelfs Renske mocht bij hen op school komen.
Kayla zwaaide even naar haar, ze stond juist met Osker te praten.
Plotseling kwam Delora op hen afrennen. Kayla dacht even terug aan de eerste keer dat ze haar gezien had, ruziënd met Raël.
'Weten jullie waar Raël is?' vroeg Delora wanhopig. 'Ik heb hem sinds vanmorgen niet gezien.'
Kayla schudde haar hoofd lachend.
'Het is niet om te lachen! Ik ben echt ongerust!' bloosde Delora.
Kayla stopte abrupt. 'Sorry, ik help wel mee met zoeken,' zei ze, en ging met Delora mee.
'Ik zoek in de slaapzalen,' besloot ze. 'Dan kan jij alvast naar de eetzaal.'
Delora stemde toe en Kayla ging naar de meisjes slaapzaal om haar spullen weg te brengen. Zoals ze al verwacht had was Raël niet in de meisjes slaapkamer, de enige die daar nog aanwezig was, was het vleermuismeisje, ze hing op haar kop te slapen aan het plafond, haar vleugels gevouwen, ze kwam overdag niet buiten.
Kayla besloot na even aarzelen dan de jongensslaapzaal te onderzoeken, al was het verboden terrein voor haar.
Ze klopte eerst, maar toen niemand opendeed ging ze naar binnen, als niemand reageerde kon er ook niemand zijn, of misschien sliep Raël nog.
Ze sloop naar binnen en zag algauw dat Raël op zijn bed zat, helemaal in de hoek. Hij staarde naar het zonlicht dat naar binnen scheen door het raam.
'Raël?' zei Kayla zachtjes.
Raël bewoog niet.
Kayla sloop dichterbij en ging naast Raël zitten. Zijn ogen stonden vreemd glazig en reflecteerde het zonlicht.
'Alles goed?' vroeg Kayla bezorgt. Maar Raël reageerde nog steeds niet. Pas toen ze hem aantikte knipperde hij met zijn smaragdgroene ogen. Hij keek haar kort aan, een vreemde uitdrukking van hardheid op zijn gezicht.
Kayla schrok er van. 'Gaat het wel?' vroeg ze.
Raël keek weer naar het raam en die vreemde blik kroop weer over zijn gezicht.
Toen begon hij te praten: 'Je weet toch wat Trans met me gedaan heeft?' Kayla schrok van zijn schorre stem en bij het horen van de naam Trans rilde ze. 'Eh... Je transformatie bedoel je?'
Raël schudde traag zijn hoofd. 'Ik heb je toch verteld dat onze breinen gekoppeld waren? Maar omdat Trans dood ging werd de band verbroken.'
'Ja...?' zei Kayla vragend.
Raël boog zijn hoofd. 'Vannacht had ik vreemde visioenen. Ik had geen controle meer over de Hyena en ik voelde me zo... Moordlustig. Ik wilde doden, iedereen doden, ik wilde Delora doden, ik...'
Kayla deinsde achteruit, haar ogen vol verwarring.
Raël schudde droevig zijn hoofd en toen hij weer naar de zon keek gleden er tranen over zijn wangen.
'Wat wil je dan zeggen?' vroeg Kayla ademloos.
Raël snikte. 'Onze band is hersteld, Kayla,' hij keek haar aan en haar ogen verwijdden zich. 'Hij had de macht over me, vannacht. Trans... Is niet dood.'
~~~~~~~~
Pam pam pam.

Einde.

Nu wil ik graag iedereen bedanken, maar dan ook iedereen die maar een beetje geïnteresseerd is of ook maar een kléin stukje heeft gelezen.
Want jullie zijn geweldig!
En hier een paar in het bijzonder, dank jullie wel:

TimeSheeran   for being a best friend x

FantasyFox  for being a best friend x

Mijn zusje, for reading it and always wanting more ;) x

en natuurlijk verder iedereen die gereageerd, gestemd en gevolgd heeft! (Maar dat zijn er te veel om op te schrijven! omg! 4K reads en 366 votes! Niet normaal o.O )
I love u guys!
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
X SP.
Tot ziens in deel twee! Hij staat er al op als: Experiment F II: De Verbinding