Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 13 : Kooien

'Uhm, we...' begon Raël toen niemand iets zei.
'Ziek. Besmettelijk, ik neem ze mee naar de isoleercel tot ze ingeënt zijn,' onderbrak Tristan hem bruusk.
De ninja knikte alleen kort.
Met een zucht van opluchting vervolgden Tristan, Raël en Kayla hun weg. Zodra ze buiten gehoorsafstand waren begon Raël vragen te stellen. Hij begon met de meest voor de hand liggende, een waar ook Kayla graag antwoord op wilde: 'Waarom help je ons?'
Tristan grijnsde onder zijn masker, dat zag je aan zijn opbollende wangen. 'Ik neem aan dat jullie je bijna niet in kunnen houden met alle vragen die jullie willen stellen?'
Kayla grijnsde ook, het was haar nu echt duidelijk dat deze jongen te vertrouwen was.
'Ik zal jullie alles vertellen dat ik weet,' beloofde Tristan, 'en dat kan ik gerust doen want de enige die ons kunnen zien en horen, horen bij mij. Maar wie ben ik? Luister. Drie jaar geleden startte ik mijn ninja opleiding. Die heb ik nooit afgemaakt, op een dag kwamen zakenlui met mijn meester spreken en kregen wij te horen dat we voor hen konden werken. Het was voor ons een buitengewone kans die we allemaal gegrepen hebben. Later bleek dat zij van een geheime operatie waren, WOEF genaamd, onder leiding van professor Trans.
Hij heeft de zakenmensen helemaal ingepalmd, ze geloven allemaal dat ze ontzettend veel geld gaan verdienen als de experimenten slagen. Ze zullen meer mensen muteren en ze verkopen aan groepen die sterke mensen nodig hebben, zoals het leger. Het gaat hun om het geld, en professor Trans om de bekendheid en aandacht waar, als hij succes heeft, de zakenmensen voor zullen zorgen. Ik zeg je één ding, ze geven beide niets om jullie, het maakt hen niet uit als jullie sterven door een mislukt experiment. Toen ik eenmaal voor WOEF werkte en de opdracht kreeg jullie te ontvoeren wilde ik meteen ontslag nemen. Maar dat kan niet zomaar, zolang dit een geheime operatie is mag niemand contact met de buitenwereld opnemen, behalve betrouwbare lieden. De locatie van dit gebouw is dan ook onder de ninja's onbekend... Omdat ik niet weg kon, en eigenlijk niet meer mee wilde werken - samen met nog een paar anderen, gelukkig - besloot ik niet te vluchten, maar dit hele gedoe tegen te werken.'
'En u zegt dat niemand weet dat dit aan de hand is?' vroeg Kayla ongelovig.
'Niemand, behalve zij die erbij betrokken zijn.'
'Op hulp van buitenaf kunnen we dus niet rekenen...' zei Raël mismoedig.
'Maar als u mensen heeft werken bij de camera kunnen we gewoon ongezien naar de uitgang lopen!' riep Kayla uit.
Tristan schudde zijn hoofd. 'Ik heb veel dingen overwogen maar niets is zo makkelijk. Alles wordt bewaakt, alleen de camera's zullen geen probleem vormen. Maar ik geef het niet op, laat dat ontsnappings plan maar aan mij over.'
'Heb je door de camera's gezien wat er vannacht gebeurde?' vroeg Raël voorzichtig. 'Ik bedoel, iets ongewoons, ik weet niet...'
'Dat Osker in een wolf veranderde? Ja dat heb ik gevolgd,' grijnsde Tristan.
'En u was niet van plan ons te hulp te schieten?!' vroeg Kayla verontwaardigd. 'We hadden dood kunnen gaan hoor! Dat beest wat hij werd was ongelofelijk... Sterk...'
'Sterk ja, dat is wat Trans wil. Alleen is Osker niet half zo sterk als een geheel gemuteerd mens.'
'Dus hij is half gemuteerd? Hoe kan dat?'
Tristan begon sneller te lopen, ze gingen trappen af en de omgeving werd steeds donkerder. De witte muren hadden plaatsgemaakt voor grauwe stenen. 'Dat weten we niet,' zei hij tenslotte toen hij stopte voor een ijzeren deur.
'Geen bewakers?' vroeg Raël ongelovig. Tristan haalde zijn sleutelbos tevoorschijn en stak die in het grote slot. 'Wat maken ze het ons gemakkelijk hè?' Met een zwierige zwaai opende hij de zwaar uitziende deur. Een koele tocht kwam hen te gemoed. Dit was wat Osker had beschreven, de ruwe stenen, de tralies... Als een kerker. Er werd een een hoge ruimte zichtbaar met aan weerszijde ijzeren kooien, helemaal bovenin de rechter muur, zo'n vier meter van de grond, zaten drie lage ramen waar lichtstrepen door naar binnen vielen. Kayla vroeg zich af of het echt daglicht was.
Raël en Kayla liepen langzaam verder, ze moesten zichzelf eraan helpen herinneren adem te halen, hun spieren gespannen. De eerste kooien waren leeg, maar toen ze verder liepen zagen ze dat sommige wel degelijk bewoond waren, over elke kooi hing een zwart laken, waardoor de inhoud moeilijk zichtbaar was.
Kayla kon niet zien wat het was, maar er gromde iets in een van de rechter kooien. Zonder na te denken ging Kayla er heen. 'Kalli?' vroeg ze zacht.
'Stil toch!' siste Raël, en hij pakte haar arm beet. Kayla rukte zich los en sloot haar vingers om de tralies. Ze tuurde in het donker. 'Kalli?' het klonk niet harder dan een zuchtje. In het duister sloeg iemand zijn of haar ogen op. Gele, gloeiende ogen.
'Pas op Kayla!' hoorde ze Raël roepen, en ze werd achteruit getrokken voordat het wezen in de kooi tegen de tralies sprong en Kayla probeerde te bijten. Tristan kwam geschrokken aanrennen. 'Gaat het?' vroeg hij bezorgt.
Hijgend liet Raël Kayla los, vol ontzetting keken ze naar de hazelnootkleurige wolf die snuivend in haar kooi heen en weer liep. Ze was een jonge wolf, maar veel groter dan een normale, haar staart was lang en zwiepte lenig heen en weer. Ze hield haar gele ogen niet van Raël en Kayla af.
'Kalli?' fluisterde Kayla weer. Tranen blonken in haar ogen. 'Ben je gek?' deed Raël, 'dat? Kalli?' Hij zocht steun bij Tristan maar die keek hem alleen meelijdend aan. 'Ik ben bang dat Kayla gelijk heeft. Dit wás Kalli.'
Kayla begon te huilen, Raël probeerde haar eerst te troosten maar toen werd hij kwaad, hij rende naar de volgende kooi en trok met een ruk het zwarte laken eraf, het wezen dat blijkbaar lag te slapen sprong grommend op van het felle licht. Raël wilde al naar de volgende kooi rennen om het zelfde te doen, maar toen hij zag wie er in de kooi zat bevroor hij. Een kopie van de Kalli-wolf, maar dan kleiner. Ilva.
Raël balde woedend zijn vuisten en rende verder. De volgende kooien die werden onthuld waren leeg, op één na. Toen Raël het licht binnen liet zagen ze een enorme rode kat die slaperig haar blauwe ogen opende en zich op haar gemak uitrekte. 'Wie is dat!?' schreeuwde Raël. 'En waar is de rest?!' Hij begon wild heen en weer te lopen. Tristan kalmeerde hem door zijn schouders beet te pakken. 'Wie bedoel je met de rest?'
'Nathan en Hester en Rans, Breana en Laila en... En Saffira... En...' stotterde Raël. Tristan wachtte geduldig tot hij zichzelf weer in de hand had, hij liet hem los. 'En?'
Raël zuchtte en schudde zijn hoofd. 'Niemand...'
Tristan keek hem ernstig aan. 'Hester is veilig in de ziekenboeg, samen met Breana en Laila... De anderen zullen nog in het laboratorium zijn.'
'En Nathan?'
Tristan fronste zijn voorhoofd. 'Ik heb nooit van een Nathan gehoord...' Raël stampte boos naar de enorme kat. 'En wie is dit in godsnaam?!' Hij draaide zich naar haar om en zijn blik verzachtte iets. Voorzichtig stak hij zijn hand in de kooi.
Tristan grinnikte toen het beest Raëls uitgestoken hand likte.
'Ik denk dat dat Saffira is...' Raël trok onmiddellijk zijn hand terug en veegde hem aan zijn broek af. 'Getver!'
Saffira-kat spinde luid.
'Kunnen we Hester bezoeken?' vroeg Kayla aan Tristan.
'Ik breng jullie er straks naar toe. Maar Hester moet wel gauw weer terug naar de cel, als ze te lang nep-ziek blijft zal het verdacht worden...' Hij verwachtte blijkbaar een verwonderde reactie van Kayla want hij hield zijn hoofd afwachtend schuin, maar Kayla nam het luchtig op. 'Het was wel slim van haar, hè?'
Ze liep langzaam naar Kalli toe. De wolf keek haar nieuwsgierig aan. 'Ze moeten hier weg,' zei Kayla. Ze stak heel voorzichtig haar hand uit. 'Kijk uit!' fluisterde Raël gespannen. Kayla balde haar uitgestoken hand in een vuist. 'Ik kijk uit, Raël,' zei ze met opeengeklemde kaken. Toen ontspande ze zich en keek Kalli recht in haar ogen. Ze zocht naar een spoortje van menselijkheid, ze kon immers niet helemaal wolf zijn. Was het zoiets als een weerwolf? Wolf bij vollemaan, overdag een mens? Kayla probeerde zich Kalli als mens voor te stellen. Bruin, licht en golvend haar, een ovaal gezicht en kinderlijke sproetjes. Hazelnootbruine ogen met gouden vlekjes, haar lengte, haar bleke huid. Kayla's hand raakte haar kop aan. Meteen haakte ze haar vingers in de zachte vacht. Kalli had haar ogen dicht, ze drukte haar neus tegen de tralies. Kayla streelde haar zacht. 'Stil maar Kalli, het komt allemaal goed.' Toen draaide ze zich om en keek Tristan recht aan. Raël sloeg het tafereel met open mond gaande. 'Ik wil weg hier,' zei Kayla. 'Kunnen we dan nu gaan?' Tristan knikte verwonderd. Ze zorgden ervoor dat alles weer was zoals eerst - de lakens werden weer over de kooien getrokken - en ze namen afscheid van Kalli, Ilva en Saffira. Toen Kayla bij de achterste kooi het laken goedlegde merkte ze dat er deurtjes in de muur zaten, zes in totaal. Ze hadden kleine tralie raampjes maar het was binnen te donker om iets te ontdekken. 'Zullen we gaan?' vroeg Raël toen Kayla bleef treuzelen. 'Wacht nog even, Tristan?' Tristan kwam aanlopen. 'Wat zijn dit?' Tristan antwoordde niet. 'Tristan?' drong Kayla aan. Raël werd nu ook nieuwsgierig en tuurde door het raampje. 'Het is donker daarbinnen, maar ik geloof dat ik iets hoor...'
'Tristan?' fluisterde Kayla dreigend. 'Zijn dit ook kooien? Zitten hier ook mensen in?'
'Geen mensen...' antwoordde Tristan nu moeizaam. 'Mislukkelingen.'
Kayla's ogen werden groot. Haar adem stokte. Raël ging vlak voor Tristan staan. 'Maak open!' beval hij.
'Weet je zeker dat je...'
'Ja! Dit zijn onze vrienden Tristan. Misschien kunnen we ze helpen.'
Met een haastig gebaar maakte Tristan het deurtje in de muur open. Het licht scheen dof naar binnen en bescheen alleen een stukje van de kleine, diepe ruimte. Net genoeg om het wezen te zien dat half in de schaduw verscholen ging. Het was klein, met schubben en een staart. Een kruising tussen een hagedis en een mens, duidelijk mislukt. De ogen waren waterig en amberkleurig met smalle pupillen, maar het gezicht was van een jongen met een groenige huid. Het wezen had klauwen inplaats van handen, gerafelde nagels en was helemaal bedekt met leer-achtige schubben. De kleren aan zijn lijf waren gescheurd en vies, hij zat in elkaar gedoken en siste zacht. Kayla's maag kromp ineen en ze kokhalsde terwijl ze tegelijk begon te huilen, Raël sloot haar in zijn armen en Tristan deed zorgvuldig het deurtje dicht.
'Was dat...' fluisterde Raël, 'Rans?'
Tristan knikte droevig, hij leidde de twee kinderen de cel uit en deed de deur achter zich op slot.
'Gaat hij dood?' vroeg Kayla toen ze uitgehuild was en op weg waren naar de ziekenboeg.
'Nee. Hij blijft leven in zijn cel, wat misschien wel erger is.'
'We bevrijden ze allemaal,' beloofde Kayla. 'We kunnen ze nu al bevrijden en gewoon een leger vormen tegen prof. Trans!'
Tristan glimlachte onder zijn masker. 'Dat zou mooi zijn. Maar je moet niet vergeten dat de dieren geen onderscheid zullen maken tussen jullie en zij die hen kwaad hebben gedaan, bovendien zijn de ninja's getraind en met vele.'
'Waag het niet ze nog eens dieren te noemen!' zei Kayla fel, 'je zag wat ik met Kalli deed! Ze herkende me!'
'Ik blijf het riskant vinden.'
'Denk erover na, en doe het snel want ik wil hier weg,' reageerde Kayla nors.
De rest van de weg waren ze stil. Kayla wist niet hoe ze zich moest voelen; verscheurd door haar verlies, kwaad om Trans' daden, opgewekt omdat ze eindelijk plannen konden maken om te ontsnappen, of verheugd omdat ze Hester weer zou zien. Of juist boos op haar... Ze was alles tegelijk, vermengt tot een chagrijnige bui.
Ze moesten niet ver lopen of ze kwamen bij een ziekenhuis ruimte. Natuurlijk was alles weer wit en schoon.
Hester sprong van haar bed zodra ze haar vriendin zag. Ze leek in de verste verten niet ziek. 'Kayla! Wat ben ik ontzettend blij dat je er nog bent!' ze vloog haar om de hals. Eerst reageerde Kayla niet. Toen verbeet ze haar woede en glimlachte opgelucht. 'Ik ben ook blij dat alles goed is met jou.'
Toen Hester haar los liet viel haar blik op Raël. 'Raël! Eh... Hoi... Ook leuk om jou weer te zien...' Raël keek grimmig de andere kant uit. Hester kuchte. 'Ehm, ja. Sorry, jongens... Dat ik jullie voor de gek hield...'
'Je hield iedereen voor de gek.'
'Sorry...' ze had echt spijt. 'Hoe is het met Macklyn?' vroeg ze toen verwachtingsvol.
'Goed, met iedereen is het goed, behalve met Anava, en Rans, en Saffira, en Kalli en...' Kayla kon nog even doorgaan maar Hester onderbrak haar. 'Tristan heeft me op de hoogte gehouden en ik ben ook al in de kerker geweest.'
'Ah...' deed Kayla wantrouwig. 'En jullie kennen elkaar?' Haar vinger ging heen en weer tussen Tristan en haar vriendin.
'Ehm, ja. Lang verhaal.'
'Geen tijd nu,' zei Raël. 'Onze wonden moeten verzorgt worden, weet je nog?'
'Wonden?' vroeg Hester geschrokken.
Kayla sloeg haar armen over elkaar terwijl Tristan weg liep om verband te halen. 'Dus Tristan heeft je niet helemáál op de hoogte gehouden?' Hester schudde haar hoofd.
'Osker heeft ons aangevallen,' stak Kayla van wal, en even later wist Hester alles.
'En is hij... Goed?'
'Weten we niet, pas als hij wakker word... We gaan zo snel mogelijk terug naar de cel.'
'Het is wel het gevaarlijkst in de cel...' zei Tristan ernstig terwijl hij Kayla's arm begon te verbinden. 'Maakt niet uit! Als onze vrienden in gevaar moeten verkeren zullen wij dat ook.'
Tristan scheurde het verband met zijn tanden af. 'Pas op met wat je zegt...'
Kayla rolde met haar ogen en wreef over haar arm. Tristan begon nu Raël te verbinden.
'Waar zijn Breana en Laila eigenlijk?' vroeg Kayla plotseling. 'Tristan? Je zei toch dat ze hier zouden zijn?'
'Eh, ja,' hij keek verward om zich heen. 'Dat dacht ik...?'
Iedereen keek naar Hester, ze bloosde. 'Ze waren hier ook...' begon ze zachtjes. 'Maar we kregen algauw ruzie, en toen kwamen de ninja's... Toen ze merkten dat Breana en Laila zo actief waren begrepen ze wel dat ze niet ziek waren. Uit wraak over hun bedrog heeft Trans ze meegenomen.'
Kayla greep Hester bij haar shirt. 'Stom...Stomme...! Jij...!' stotterde ze. 'Hoe kon je zoiets toelaten?!' Hester kneep haar ogen stijf dicht. 'Jij mocht ze ook niet!'
'Dat betekent niet dat we ze zomaar aan Trans geven!' schreeuwde Kayla.
'Dat deed ik niet!' schreeuwde Hester nu terug.
Kayla zakte in elkaar op de grond. 'Niet nog meer...' zuchtte ze, toen viel ze flauw.

Hey GIRLS AND GUYS! Jaaah i know, beetje 'flauw' einde... Maar wel een XL hoofdstuk voor jullie! Toch? :)
Zeg me wat jullie ervan vinden! xxx

O ja! Vergeet niet, tips zijn altijd welkom! Ik ben nog altijd heel blij met jullie lieve commends en alle votes! Dank jullie wel! :)