Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 5 : Dolk

Kayla dwong zichzelf haar mond te sluiten.

Ze wist niet hoe de dolk tussen haar dekens was beland, ze wist niet eens waar de dolk vandaan kwam en van wie hij was. Op school had ze nog nooit een echte dolk gezien, het zou dus ook niet kunnen dat iemand van school, hem per ongeluk had verloren. Het was trouwens ook wel heel onwaarschijnlijk dat iemand een dolk in Kayla's bed kwijtraakte. Ze snapte er niets van.

Hester knipte met haar vingers voor haar gezicht. 'Schat, het is nu niet de beste tijd om te dagdromen, dit is heel ernstig Kayla! Bovendien heb je mijn vraag niet beantwoord.'
'Schat?' reageerde Kayla schaapachtig. Hester zette haar vrije hand in haar zij en zwaaide met de dolk voor Kayla's neus. 'Ik vroeg hoe deze in jouw bed terecht is gekomen.'
Kayla deed een stap achteruit. 'Hè, doe eens voorzichtig! Ik heb geen idee, oké? Ik heb het ding nog nooit gezien!'

Kayla had iets te hard staan praten, want een paar meiden kwamen nieuwsgierig dichterbij. Hester verstopte de dolk gauw achter haar rug, maar Saffira stond achter haar en pakte hem af. Hester draaide zich kwaad om en wilde hem terugpakken, helaas was Saffira te lang en ze hield de dolk hoog boven haar hoofd. Iedereen kon het nu zien en een paar meisjes begonnen te roepen.

'Hoe kom je daaraan?'

'Wat is dat?!'

'Een dolk een dolk! Saffira heeft een dolk!'

'Sst!' siste Chanisa, ze was een roodharig, sproetig meisje. Ze was zestien en Kayla mocht haar ontzettend graag, ze was verstandig en ook een geliefd meisje op school, door de juffen en meesters maar ook door de andere meiden. 'Stil allemaal!' gebood ze zacht. 'Geen van onze ontvoerders mag weten dat wij een wapen in ons bezit hebben! Het is een groot geluk dat we deze hebben gevonden, nu kunnen we ons verdedigen als ze ons kwaad willen doen. Saffira geef hem terug!'
Saffira liet haar arm zakken en gaf het mes terug aan Hester met een kwaaie blik. 'Mag Hester nu alleen een dolk hebben om zich te verdedigen?' snauwde ze.
'Ja, het is maar één dolk, één iemand moet hem bij zich houden,' zei Anava, een intelligent maar meestal verlegen meisje. Ze noemden haar een nerd, op school.
'Laten we het bespreken met Delora en de jongens,' opperde Chanisa, en ze keek naar Hester. Hester keek naar Kayla. Kayla knikte. Ze was blij dat nog niemand had gevraagd waar ze de dolk vandaan had, ze wist namelijk niet hoe ze zouden reageren, als ze zei dat hij in haar bed had gelegen...

Kayla ging voorop naar de jongens. Toen pas hoorde ze de stemverheffingen, de jongens stonden in een kring om twee ruziënde kinderen. De meiden haastten zich naar de jongens en voegden zich bij de groep. Kayla drong naar voren en zag al meteen wie er ruzie aan het maken waren. Delora en Raël. Wat een verassing.

'Het is maar een voorstel!' riep Delora.

'Ja, overweeg het gewoon!' viel Breana bij.

'Het is het domste plan dat ik ooit heb gehoord, bovendien hebben we geen wapens, niets!' reageerde Raël. Een paar jongens steunden Raël. 'We kunnen hen, wie het ook zijn, niet zomaar overvallen.' Dus daar ging dit allemaal over, Delora had besloten een overval te plegen op zij die hun hadden ontvoerd. Kayla moest Delora en Raël spreken, ze moesten samen werken als ze hieruit wilden komen.

'Eigenlijk...' begon ze.

'We zijn met z'n negentienen. We kunnen best vechten!'

'Nee! We weten niet eens wat voor mensen het zijn!'

'Jongens... Meiden, als jullie nou even...'

'Ze hebben ons ontvoerd! Het zijn schurken. Bandieten!'

'Dat weet ik ook wel.'

'Waarom werk je dan niet mee?!'

'Hallo!' brulde een jongensstem plotseling. Delora en Raël klapten hun monden dicht en een lange magere jongen, met donkerblond haar en een scherpe kaak kwam tussenbeide. Het was Nathan, de beste vriend van Raël.
'Luister toch even naar wat dit meisje te zeggen heeft!' zei hij kwaad. Iedereen keek plotseling naar Kayla.