Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 14 : Chaos

Nieuw hoofdstukjeee :)
Is voor jullie duidelijk welke kinderen nou precies weg zijn en welke nog in de cel? Anders maak ik even een lijstje, zeg het maar :)

xx

Toen Kayla wakker werd legde Tristan haar net neer, Hester kwam ook binnen en werd begroet en omhelst door iedereen, vooral door Macklyn. Raël werd minder uitbundig begroet, maar ja, hij was dan ook niet zo lang weggeweest... Kayla stond wankelend op. 'Gaat het wel?' vroeg Tristan, en hij ondersteunde haar met zijn arm. Iedereen kwam dichterbij, zich afvragend wat de ninja in de cel deed. 'Ja,' zei Kayla dankbaar. 'Bedankt dat je ons helpt, Tristan.' Ze keek in de zwarte gaten die ogen moesten voorstellen. Het masker had een neutrale uitdrukking maar was op de een of andere manier griezelig. Kayla begon zich steeds meer af te vragen wie er achter het masker zat...
Tristan stond daar maar en hij antwoordde niet. Kayla vroeg zich af of hij haar ook zo observeerde als zij hem. Ze kuchte zachtjes. Tristan schrok even en krabde met zijn hand achter zijn hoofd. 'Eh, het was me een genoegen. Ik bedoel, ik doe het graag,' zei hij. En hij draaide zich weg van Kayla. 'Voor jullie allemaal, eigenlijk. Ik zal jullie hieruit redden.'
'Hoe kunnen we je vertrouwen?!' riep Jacob. Hij had zijn shirt uitgedaan en er een verband van gemaakt. Chanisa bleef dicht bij hem.
Tristan haalde een shirt uit zijn eigen jas en gooide die naar Jacob, als een dierentuinmedewerker die vlees naar een leeuw gooit. Jacob ving het shirt verwonderd. 'Is dit het bewijs dat ik je kan vertrouwen?' spotte hij.
Tristan maakte een nonchalant gebaar. 'Als ik wilde had ik Osker en Hester en iedereen die prof. Trans in de maling neemt allang verraden.' Met deze woorden ging hij de cel uit en sloot de deur.
'Dus? Hij wil ons helpen ontsnappen?' vroeg Jacob. 'Hij is bezig met een plan,' antwoordde Kayla.
'Dan mag hij wel opschieten!' riepen een paar kinderen, want de bel ging terwijl het eten kort geleden al gebracht was.
Kayla keek zoekend om zich heen. 'Waar is Osker!? Is hij al wakker?' Delora trok haar mee naar een hoek van de kamer waar Osker zat. Hij leek weer helemaal de oude als je niet aan zijn gescheurde kleren dacht. De wonden op zijn gezicht waren allemaal genezen, zijn blauwe ogen schoten schichtig heen en weer. Hij leek ook een stuk slanker te zijn geworden.
Toen Kayla naast hem neer knielde deinsde hij achteruit tot hij tegen de muur aan kwam. 'Rustig Osker! Ik doe je niks!' zei Kayla opgewonden.
'Nee!' antwoordde Osker, 'ik doe jou iets als je niet uitkijkt! Het gaat per ongeluk ik kan het niet tegenhouden!'
Kayla liet dit heel even tot zichzelf bezinken. 'Je weet dus wat je toen hebt gedaan?'
'Ja!' zei hij gesmoord. Kayla boog zich verder naar hem toe, Osker kon zich niet nog platter tegen de muur drukken dus hij gaf het op. 'Luister naar me Osker, heel goed luisteren,we hebben niet veel tijd. Als je weet wat je deed, waarom deed je het dan?'
'Ik was bang!'
'Maar je wist dat wij het waren?'
'Ja... Het spijt me,' hij wierp een blik op haar onderarm. 'En ook van Jacob, ik had hem nooit moeten bijten...'
'Doet er nu niet toe, jij bent de enige die ons nu kan helpen. Hoor je die bel?'
'Ja, heel hard,' zuchtte hij. Kayla keek hem recht in zijn ogen. 'Je moet terug naar je wolven vorm. Dan ben je sterker, je moet de ninja's die komen tegenhouden, ze gaan iemand meenemen en dat mag niet gebeuren. Hoor je me?!'
'Ik weet niet of ik dat wel kan!' schreeuwde Osker. 'Doe het!' riep Kayla terug, en ze draaide zich om. De deur vloog open en gewapende ninja's kwamen binnen. Adrenaline raasde door Kayla's aderen, ze hoopte dat het bij Osker net zo was, anders zou hij nooit sterk genoeg zijn. De weinige kinderen die er nog waren gingen voor Kayla en Osker staan. Kayla zag niets meer, maar ze hoorde Trans' stem: 'Smerig stelletje onderkruipsels! Verraders! Bedriegers! Doen alsof je ziek bent om te kunnen ontsnappen hè? Weet je wat! Vanaf nu verlaat niemand deze cel meer, niemand! Zelfs niet om te douchen, zelfs niet als je ziek bent!' Trans was razend, hij wist het natuurlijk door Breana en Laila. 'Ik kom nieuwe halen, zo kan ik jullie tenminste beter in de gaten houden. Die camera man is ook nergens goed voor!' Het werd stil. Alleen de voetstappen van Trans waren te horen. Kayla duimde voor Osker, als hij nou maar op tijd transformeerde! Ze durfde niet achterom te kijken.
Trans' voetstappen hielden halt. Hij wees nu blijkbaar met zijn vinger want hij riep. 'Jou kies ik! Grijp haar.' Kayla kromp ineen en wierp wanhopig een blik achterom. Ze hoorde gegrom. Osker zat voorovergebogen op zijn hurken en ademde zwaar. Ze kon zijn gezicht niet zien maar ze zag zijn rug groeien en zijn shirt nog verder scheuren. Ze hoopte maar dat hij iets voor ze kon doen. Waar was Tristan toch?! Hij zou ze helpen, maar waar was hij nu?
Kayla hoorde nu een meisjesstem gillen, dat was Delora! En nu ook Raëls stem. Kayla keek nog een keer achterom naar Osker en baande zich toen een weg naar voren. Het tafereel ontroerde haar, maar maakte haar ook bang, en kwaad; Delora stond achter Raël, hij verdedigde haar tegen een ninja die Delora had willen pakken. Trans sloeg het geamuseerd gade. 'Zo te zien heb ik twee liefjes in mijn vangnet?' Raël gaf de ninja een duw zodat hij tijd had om Trans ziedend van woede aan te kijken. 'Je laat haar met rust,' fluisterde hij. Trans knikte bedenkelijk, maar de triomfantelijk lichtjes in zijn ogen maakte duidelijk dat hij het speelde. 'Hm, ja dat zou ik kunnen doen... Aangezien jij een veel betere kandidaat zou zijn... Je hebt een hele sterke persoonlijkheid, wist je dat?' en toen, met een stem zo koud als ijs: 'Grijp hem, en gebruik dit keer je wapens, amateurs.' Voordat nog iemand kon ingrijpen werden de wapens gericht. Op de kinderen en op Delora. 'Als je nu niet rustig met mij mee gaat, gaat het meisje eraan.'
Raël's ogen schoten vuur, maar hij liet zich machteloos vastpakken door een gewapende ninja. Trans wreef in zijn handen. 'De volgende!'
Kayla was woedend, ze kon niets doen om Delora of Raël te helpen, als iemand ook maar één verkeerde beweging maakte zou Delora hetzelfde overkomen als Anava. Kayla keek achterom maar ze kon Osker niet zien. Ze hoopte maar dat hij snel kwam, en het goed aanpakte.
Trans hield ervan de spanning erin te houden, hij hield ervan zijn gevangenen te verassen met zijn keuze voor een nieuw slachtoffer. Dan sloop hij inspecterend langs de rij en bekeek hij elk persoon. Sommige vond hij ongeschikt voor het experiment dat hij wilde uitvoeren, te klein, te groot, te brutaal of te verlegen. Hij wist zelf ook wel dat hij met sommige kinderen die hij meenam anderen raakte. Vrienden, vriendinnen, liefdes... Hij haatte verliefde stelletjes, gewoon omdat ze alleen oog voor elkaar hadden en voor niemand anders, ze gaven veel te veel om elkaar, en ook om zichzelf. Ze moesten verscheurd worden, uit hun wereld gerukt en gedumpt in een vreemde omgeving, zonder bescherming en liefde. Er mochten geen gelukkige kinderen in zijn gebouw zijn, ze moesten lijden, bang zijn en pijn hebben. Liefde betekende hoop, en hoop betekende kracht, en kracht was... Net wat hij wilde. In bepaalde zin dan. En toen viel zijn oog op Chanisa en Jacob. Dicht tegen elkaar aan, hij beschermend een stevige arm om haar schouders... Trans glimlachte koud. Eerst een jongen, nu een meisje dan maar. Hij wenkte een ninja. 'Neem haar.'
Chanisa werd aan haar pols weggesleurd van Jacob, ze gilde, het gebeurde zo snel dat Jacob niet de tijd had haar stevig vast te houden, bovendien was hij zijn slechte arm waarmee hij haar had proberen tegen te houden. Hij zette zijn tanden op elkaar tegen de pijn. Net op het moment dat hij naar voren wilde rennen om haar vast te pakken, voor de laatste keer, richtte de ninja die haar in zijn armen had, met een stalen masker zijn geweer op haar hoofd.
Chanisa huilde. Verder hoorde je niets. Iedereen keek toe.
Jacob deed verbouwereerd een paar stappen in haar richting, de loop van het geweer duwde meteen harder in Chanisa's hoofd, ze slaakte een gilletje, hield haar ogen stijf dichtgeknepen. Jacob keek Trans smekend aan. 'Neem mij, niet haar.'
Trans schudde stug zijn hoofd. 'Helaas ben je niet de eerste jongen die het opneemt voor zijn liefje, en ik wil een jongen en een meisje, en niet twee jongens.'
'Mag ik niet eens afscheid van haar nemen?!' barstte Jacob los, meteen werd de greep om Chanisa strakker. Jacob haalde diep adem. 'Alstublieft?'
Trans lachte. 'Vooruit dan maar,' zei hij. Jacob wierp een laatste vuile blik op hem en liep naar Chanisa toe, ze viel gelijk in zijn armen, de ninja deed een stap opzei maar hield nog altijd zijn geweer in gereedheid.
Jacob hield Chanisa op armlengte afstand, met één hand. Met zijn andere hand aaide hij Chanisa's tranen van haar gezicht. 'Het komt wel goed,' zei hij. 'Ik kom je halen, geloof me.'
Trans maakte een spottend geluid. 'Hoor je wat die snotaap zegt? Niks daarvan! Genoeg geklep, we gaan!' De ninja pakte Chanisa schouder maar ze schudde hem van zich af. 'Ik geloof je,' zei ze, en ze trok Jacob naar zich toe en kuste hem.
Een paar kinderen slaakte een zucht van ontroering. Kayla voelde zich ellendig, ze huilde terwijl ze kwaad wilde zijn, en... en waar bleef Osker toch?!
De ninja verbrak het moment door Chanisa mee te trekken, haar handen geleden van Jacobs schouders, over zijn armen en uiteindelijk uit zijn handen. Zodra ze het contact verloren vielen Jacobs armen slap langs zijn lichaam.
Trans ging voor de kinderen staan en klapte in zijn handen. 'Zo, het is ons weer gelukt twee van jullie mee te nemen, we zullen dit blijven herhalen tot er niemand overblijft, hou je gedeisd, of jullie liefste vrienden en vriendinnen gaan er aan, en ik zal persoonlijk uitzoeken om wie jullie het meest geven, en die met eigen handen vermorzelen. Ik kan jullie wel een kleine update geven van hoe mijn experimenten - en jullie vrienden - er nu voor staan?' zonder op antwoord te wachten ging Trans verder: 'Ik ben op het moment met een nieuwe soort bezig, namelijk de insecten, vlinders, sprinkhanen...' Trans lachte alsof hij net het beste grapje had gemaakt dat hij ooit gehoord had. Alleen meende hij het. Toen werd hij meer serieus. 'Ik moet toegeven dat het op dit moment niet erg goed gaat, maar we blijven proberen...'
'Bedoel je dat er mensen dood zijn?!' schreeuwde Delora.
Trans keerde zich naar haar om met opgetrokken wenkbrauwen. 'Hm, misschien,' zei hij nonchalant.
'Wat heeft u eigenlijk met Breana gedaan?!' riep Delora razend. 'Is ze dood?!'
Trans liep naar haar toe. 'Ik kan niet zeggen dat ze dood is, tenminste, nog niet. Ze worstelt nogal met haar mutatie zie je, het is niet helemaal gegaan zoals ik wilde....' gniffelde hij met iets bitters in zijn ogen.
Delora rukte zich los uit de greep van de ninja, ook al werd er nog altijd een geweer op haar gericht, en stormde brullend op Trans af. Op dat moment kwamen ook de kinderen in beweging, en iets anders...
Osker, die alles een tijdje gade had geslagen sprong nu op de ninja die zijn geweer op de kinderen gericht hield. Wat er toen gebeurde kon niemand zien, want het werd plotseling inktzwart voor hun ogen.

Heyaah EVERYBODY! Thanks iedereen, voor de lieve berichtjes, votes, follows en reads, ik hoop dat jullie dit blijven lezen, tot... het einde! En daarna deel twee natuurlijk.

Nog vragen? stel ze gerust :)

XxX SP

P.S.

>Chanisa en Jacob. Het zwart klopt niet helemaal maar dat komt omdat ik het best lang geleden getekend heb, voor dat ik het geschreven had :')