Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 15 : Vrij

Hey! Een extra snelle update om jullie te bedanken voor de votes, (114 !!!) reads (1K!!!) en lieve commends. Ik heb besloten om gewoon een lijstje in de commends te plaatsen met de namen op een rijtje. :)

Een paar tellen lang tastten ze in het donker. Tot een ninja zijn geweer af liet gaan een een elektrische lichtstraal door de ruimte schoot. In een flits zag Kayla de geschrokken gezichten van haar vrienden, oplichtend in het blauwe schijnsel, en een glimp van een zwart beest met gele ogen. Hopelijk staat Osker aan onze kant, dacht ze. Maar dat was nu haar minste zorg, want het licht was weer weg, en... Het had iemand geraakt.
Kayla zag nog net hoe Delora met een een gil op de grond zakte, over haar lichaam schoten honderden kleine blauwe lichtstroompjes. Zonder na te denken rende Kayla erheen, ze botste tegen ninja's en kinderen op maar ze rende door, iedereen was in een hevig gevecht geraakt, af en toe hoorde Kayla iemand schreeuwen, en heel soms een grom van Osker.
Kayla bleef zo goed als ze kon de blauwe stroompjes in de gaten houden, ze hoopte maar dat Delora nog leefde.
Ze struikelde over iets zachts, de gedachten van een lijk schoot door haar heen, maar het bleek een deken te zijn. Ze kroop op handen en voeten verder naar Delora, toen ze er bijna was schopte iemand tegen haar aan en ze viel op haar zij. Ze rolde zich automatisch op, haar gezicht beschermend met haar handen. Ze bleef heel even liggen, toen zag ze tussen haar vingers door een tweede blauwe lichtflits. Meteen sprong ze overeind maar ze was al te laat, het licht was gedoofd en ze kon niet zien waar het neergekomen was.
Ze rende het laatste stukje naar Delora en knielde neer,  greep haar bij haar enkels en wilde haar mee trekken maar ze sprong geschrokken achteruit. Haar arm tintelde en het werd steeds erger tot Kayla op de grond kronkelde van de pijn. Langzaam werd het minder en stond ze hijgend op. Het gevoel in haar hand kwam langzaam terug. Meteen probeerde Kayla het opnieuw, ze kreeg weer een schok maar dit keer minder. Ze beet op haar lip en pakte Delora's enkels, terwijl de tintelingen door haar armen schoten begon ze haar weg te trekken. Weg uit het gevecht. Om haar heen werden nog meer schoten afgevuurd, Kayla kon er nog net een ontwijken.
Haar armen waren inmiddels gevoelloos geworden en de stroompjes tintelde nu ook in haar benen. Delora was niet meer te zien, de lichtjes waren gedoofd. Kayla wist dat ze nog leefde, de ninja had immers geen schot afgevuurd, zoals bij Anava, maar waarschijnlijk gewoon een verdoving, een pijnlijke wel...
Kayla had al haar kracht nodig om Delora uit de gevarenzone weg te slepen. Ze raakte uitgeput. Net op het moment dat haar benen het onder haar begaven en gevoelloos tegen de grond smakte, had ze de muur bereikt. Hijgend legde ze haar hoofd tegen het koele ijzer. De geluiden verstomden om haar heen.

Ze schrok wakker toen haar schouder hevig begon te tintelen, alsof alle stroompjes zich daar verzamelde en langzaam uit haar lichaam sijpelde. Ze hoorde iemand gillen. 'Jesus! Wat was dat?!' de stem van Macklyn, zijn hand lichtte blauw op.
Kayla voelde zich meteen beter. 'Ik ben het!' riep ze, en ze sprong overeind. 'Kayla!' reageerde Macklyn. 'Je moet meekomen, Tristan heeft de deur open gemaakt en komt ons halen terwijl de ninja's bezig zijn, pak Delora's enkels dan pak ik haar armen.' Meteen deed Kayla wat haar gevraagd werd, ze droegen haar weg. Kayla strompelde nog half maar het lukte haar bij de deur te komen. Tristan nam Delora van hen over en legde haar op de grond.
'Tristan!' siste Kayla toen ze op de gang stonden. 'Je...! Hoe?! Waarom...!' Meer kon ze niet verzinnen. 'We moeten de rest ook halen!'
'Ik heb zoveel mogelijk mensen gehaald, maar de cameraman heeft het licht uitgedaan en is daarna weggegaan. De de mensen van WOEF gaan er natuurlijk nu meteen heen, het zal straks weer aangaan en dan worden we allemaal gepakt!' fluisterde Tristan opgewonden terug. 'We moeten nú gaan!' Hij wilde de deur dichtdoen maar Kayla hield hem tegen. 'Niet doen! Met hoeveel zijn we nu?'
Tristan trok zich los en liep verder. 'Ik heb ze niet geteld,' antwoordde hij mat. Op dat moment schoot er iets de gang op door de deur, Tristan vloekte en trok de deur met een bons dicht. Hij draaide de sleutel om en knipte een zaklamp aan. Kayla keek vlug om zich heen en zag al meteen dat niet iedereen er was, ze had niet genoeg tijd voor verdere inspectie want Tristan tilde Delora op en zette het op een lopen. 'Kom mee! Ik weet waar jullie voorlopig veilig zullen zijn, maar we zullen eerst de anderen halen!'
'Welke anderen?' vroeg Macklyn, maar hij kreeg geen antwoord. Ze renden. Hun voeten stampten en echode, de zwaaiende lichtbundel verlichtte hun pad. Kayla deed haar uiterste best om de andere bij te houden maar haar benen waren niet sterk genoeg en de tinteling verdoofde haar. Hijgend bleef ze stil staan, ze rustte uit met haar handen op haar knieën. 'Wacht...!' zei ze zwak. 'Wacht even...'
Rennende voetstappen kwamen op haar af. 'We kunnen niet wachten Kayla! Meekomen!'
'Jacob?' fluisterde ze.
'Ja, en nu snel, leg je arm over mijn schouders!'
Samen strompelde ze verder. De rest had al snel in de gaten dat ze achterop waren geraakt en hielpen een handje. Zo goed en zo kwaad als het ging.
Niet veel later kwamen ze in de kooienkamer. Tristan legde Delora neer en knipte de zaklamp uit. Er kwam genoeg licht uit de raampjes.
Kayla zakte vermoeid naast Delora neer. Ze voelde haar pols. Regelmatig, ze leefde nog, gelukkig.
Kayla keek om zich heen, ze waren met z'n achten. Hester, Delora, Jacob, Macklyn en Marvyn, Osker, mooi, Tristan en zij. Kayla verbeet de opkomende tranen en rende naar Osker toe. 'Gaat het?' vroeg ze meteen. Hij zat op de grond na te hijgen. Zijn zwarte vacht was verdwenen. 'Osker?'
De jongen hief zijn hoofd op. Zijn ogen glinsterde en hij grijnsde breed. 'Het gaat. Ontzettend goed zelfs! Heb je gezien wat ik allemaal kon? Niet normaal!' Kayla glimlachte om zijn enthousiasme. 'Dus je weet wat je deed?'
Osker knikte. 'Dit keer had ik het helemaal onder controle, ik geloof... Dat ik vijf ninja's tegen de grond gewerkt heb.'
'Goed zo!' prees Kayla oprecht. Maar daarna zakte haar mondhoeken droevig omlaag. 'Helaas is het ons niet gelukt de rest te redden...' en ze dacht aan Raël en Chanisa. Osker legde een hand op haar schouder. 'Die redden we alsnog, geloof me.'
'Ik geloof je,' grijnsde Kayla, toen schrok ze op van de verbaasde kreten van Jacob, Macklyn en Marvyn. Tristan had de doeken van de kooien afgetrokken en Kalli, Ilva en Saffira werden zichtbaar. De enormen sprong gretig tegen het hek, ze leek blij hen te zien. Ilva was wat rustiger maar ze stak ook nieuwsgierig haar kop naar buiten toen Jacob dichterbij kwam. Saffira begon te spinnen.
Osker stond op. Hij keek van Kalli, naar Ilva en weer terug. 'Wie zijn dit?' vroeg hij. Kayla wees ze een voor een aan. 'Saffira, Ilva en Kalli.'
Osker liep langzaam naar Kalli toe en stak zijn hand naar binnen. Ze drukte haar kop tegen zijn hand, net zoals ze bij Kayla had gedaan. Osker sloot zijn ogen. Er kwam een glimlach op zijn lippen. 'Ik voel haar, ze is er nog.'
'Dat had ik ook,' zei Kayla. 'Kan je met haar praten?'
Osker concentreerde zich. Er kwam een frons in zijn voorhoofd. 'Ik... Denk het wel...' zei hij verwonderd. 'Ze zegt dat ze... Wacht... Wat? Ze is bang... Bang voor Trans, ze zegt dat hij wreed is... Stil maar Kalli, rustig!' Osker pakte haar kop in zijn twee handen. Een traan rolde uit Kalli's oog. 'Rustig,' fluisterde Osker.
Iedereen keek verbouwereerd toe hoe Osker half veranderde, zijn handen werden klauwen, zijn ogen werden geel en gloeiend, er kwam meer haar op zijn gezicht en zijn tanden werden langer. 'Rustig,' gromde hij nog eens. Kalli leek eerst te schrikken maar toen tot rust te komen. Ze zakte door haar poten en liet zich aaien door Osker. Ze sloot haar ogen. Osker draaide zich half om. 'Geef me een deken, of een shirt.' Tristan pakte een deken. 'Waarom...' Osker griste het uit zijn handen en legde het over Kalli heen. Ze lag er vredig bij. Osker nam afstand, hij was weer normaal geworden.
Eerst gebeurde er niets. Toen, bijna onmerkbaar verdwenen de haren op haar snuit. Een snuit die in een neus veranderde. Met open mond zagen ze hoe de wolf in Kalli veranderde.
'Hoe... Deed je dat?' bracht Kayla uit.
Osker leek zelf ook verbaast over wat hij had gedaan. 'Ik weet het niet,' zei hij. 'Ik denk dat ze iemand nodig had om zich aan vast te klampen zodat ze weer zichzelf kon worden... Het is wel heel bijzonder wat Trans met ons heeft gedaan, we zijn een soort weerwolven!'
Tristan kwam dichterbij. 'Ongelofelijk...' fluisterde hij. Hij maakte de kooi open. Kalli werd wakker. Ze ging verdwaasd overeind zitten en sloeg de deken strakker om haar blote lichaam. 'Hey...' glimlachte ze verward. Tristan hielp haar uit de kooi. Ze had moeite met op haar benen te blijven staan. Ze strompelde zo'n beetje vooruit. 'Waar is de rest?' vroeg ze.
Kayla nam Kalli van Tristan over. 'Dat leggen we straks uit, we moeten nu weg hier.'
'De lichten gaan zometeen weer aan,' liet Tristan weten terwijl hij Ilva's kooi open wilde maken. 'We hebben geen tijd om haar ook terug te veranderen, is ze te vertrouwen?' Kalli knikte. 'Ze luistert naar ons. Is het niet beter als ik ook...? Het gaat veel sneller zo.'
Kayla knikte en even later gleed de deken van haar schouders en viel ze op haar voorpoten. De reusachtige Kalli-wolf was terug. Even later was Saffira ook vrij, de grote kat sprong lenig op de vloer en gaf Tristan een kopje. Ze kwam tot boven zijn knieën.
Ze konden vertrekken. Ze begaven zich naar de uitgang en Tristan stond al op de gang toen Kayla riep: 'Wacht! We vergeten iemand!' Iedereen keek om.
'Tristan geef me de sleutel.'
Tristan aarzelde. 'Weet je het zeker?' Kayla griste de sleutel uit zijn handen en glimlachte lief. 'Ik zal voorzichtig zijn.' Ze draaide zich om en rende helemaal naar de achterkant van de kamer, waar de luikjes in de muur zaten. Ze opende Rans' kooi. Het wezen schuifelde schichtig naar een hoek en siste. 'Rustig maar, Rans. Wij zijn het. Je vrienden,' fluisterde ze kalmerend. Ze bleef lieve dingen zeggen totdat hij uit de schaduw te voorschijn kwam en haar met zijn amberkleurig spleetogen aankeek. Eerder verdrietig dan bang.
Kayla had heel veel medelijden met hem. 'Kom maar,' zei ze bemoedigend. 'Ko-m maar.' Haar stem brak maar ze herstelde zich. Ze stak haar hand uit. Rans' klauw pakte die aan. Ze hielp hem uit de kooi, het licht van buiten scheen op zijn spiegelende schubben toen hij op handen en voeten landde. Van achter bedekte ze hem helemaal en hij had een lange, lenige staart. Hij was gewoon dezelfde Rans, maar dan met klauwen, een staart, en schubben. Hij keek haar aan. Kayla glimlachte naar hem. Rans probeerde het na te doen waardoor zijn glimmende tanden zichtbaar werden, toen rende hij naar de deur met een ongelofelijke snelheid, maar op een vreemde manier; dicht bij de grond kruipend, zijn tenen in de grond afzettend.
Kayla voelde een steek vanbinnen voordat ze achter hem aan ging. Ze snapte nu wel het verschil tussen een geslaagd experiment en een mislukte. Geslaagde konden van vorm veranderen, ze hadden controle over hun mutatie. Maar Rans zat gevangen tussen hagedis en mens. En deze experimenten waren vast nog maar het begin van Trans' plannen, want als Kayla het goed begreep, wilde hij een sterker mens maken, en geen reusachtig dier. En natuurlijk moest hij ze in zijn macht hebben. Ze waren gewoon een stelletje konijnen geworden, gebruikt voor Trans' gestoorde proeven.
Kayla wist op dit moment niet wat ze moest doen, en of ze het zouden halen. Maar haar haat jegens Trans werd alsmaar groter, en groter...

Ja, uhm... Ik heb niets te zeggen... Follow? Commend? Vote? Share?
Bedankt!! :)