Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 17 : Masker af

Nieuw hoofdstuk!

Kayla zat op een van de bedden naast Delora, die nog altijd lag te slapen. Hester was ook gaan slapen en Macklyn en Marvyn ook. Tristan en Jacob, Renske en Osker zaten te bespreken aan de tafel, met de anderen ninja's. Kayla kon niet zien waar Kalli, Ilva en Rans lagen, ze kon wel zien dat Tristan nog altijd zijn masker droeg, terwijl het nergens voor nodig was. Alsof hij iets wilde verbergen voor haar en de anderen. Om gek van te worden! Wát kon er zo bijzonder zijn aan het gezicht van een doodnormale - ninja, kuch, kuch - jongen? Littekens? Misschien was hij verminkt... Kayla huiverde bij de gedachte, ze was vergeten dat dat ook best mogelijk kon zijn.
Delora bewoog naast haar. Ze mompelde iets: 'Raël? Ben je er... Raël...?' Daarna dommelde ze weer in.
Een leeg gevoel maakte bezit van Kayla's borst. Ze was eenzaam. Ze had nooit van iemand gehouden zoals Raël en Delora van elkaar hielden, of Chanisa en Jacob, zelfs Hester en Macklyn. Vriendschap had ze wel gekend, Hester en Raël waren haar vrienden. Beste vrienden.
Kayla moest huilen. Zachtjes, niemand merkte het. De tranen stroomde over haar wangen en vielen op haar handen in haar schoot. Heel lang zat ze zo. Niemand kwam haar troosten, ze merkten het niet, zelfs niet toen ze klaar waren met vergaderen, iedereen stond op en wenste elkaar welterusten. Ze liepen naar hun bedden. Mike doofde de kaars.
Dit alles zag Kayla door een waas van tranen. Het verdriet werd zelfs groter toen iedereen in hun bedden lag zonder iets gemerkt te hebben. Nu het licht uit was leek alles somberder, Kayla deed moeite haar snikken te smoren, met een hand voor haar mond. Ze voelde zich een zwakkeling, verlaten en verloren in deze gevangenis vol gestoorde professoren en haar gemuteerde vrienden.
Ze trok haar knieën omhoog en steunde haar kin erop. Ze verborg haar gezicht in haar handen. Ze huilde vroeger nooit, als kind. Zelfs niet als ze hard gevallen was. Ze verborg het altijd zo goed als ze kon. Alleen als ze alleen was, stilletjes, in haar kamer. Meestal kwam haar broer dan naar boven. Hij merkte altijd wanneer er iets met haar was. Ze mistte haar broer, verschrikkelijk.
Plotseling voelde ze een blote hand op haar wang. Ze haalde haar handen weg en gluurde tussen haar wimpers door. Iemand bukte zich, voor haar. Een zwarte gestalte met grote handen. Jongens handen.
Tristan. Met zijn masker.
'Kayla,' fluisterde hij.
'Ga weg,' sakkerde ze. En ze veegde de tranen uit haar ogen, waardoor hij zijn hand terug trok. 'Waarom huil je?' vroeg hij zacht. Het klonk eerder bezorgt dan nieuwsgierig. Zijn stem was lief en vriendelijk, maar het masker vervormde het.
'Waarom draag jij je masker nog steeds?' vroeg Kayla zonder in te gaan op zijn vraag.
'Misschien om dezelfde reden dat jij je tranen verbergt.' Zijn antwoord verrastte haar. 'Verberg jij ook tranen?'
Tristan ging naast haar zitten en lachte zacht. 'Nee, ik verberg mijn verleden.'
'Je familie?'
'Zoals jij?'
Kayla bloosde. Hoe wist hij zoveel van haar?
'Ja, mijn familie,' vulde Tristan haar vraag in. 'En jij?' Kayla snifte. 'Ik wil hier gewoon weg. Ik mis mijn broer en twee zussen.'
'Heb jij twee zussen én een broer?' vroeg Tristan ongelovig. 'Ik wordt al gek van mijn kleine zusje!' Kayla glimlachte, maar toen fronste ze haar voorhoofd. 'Heb jij een klein zusje dan? Hier?' Ze hoorde dat Tristan scherp inademde. 'Heb ik dat gezegd?' vroeg hij verbaast, maar het klonk nep.
'Hoe kan je gek worden van je zusje als je je familie verlaten hebt en ninja bent geworden? Is je zusje hier?' Tristan kuchte zacht. 'Ja.'
'Wie is ze?'
Tristan grinnikte nerveus maar antwoordde niet. Kayla boog zich naar hem toe en tastte met haar handen naar zijn arm. Ze kneep erin. 'Wie is je zusje, Tristan?'
Ze hoorde Tristan zwaar ademen in zijn masker. Dat rot masker! Hij verborg geen littekens, geen tranen, niet zijn verleden! Hij verborg zijn uiterlijk, bang dat iemand - zoals Kayla - de gelijkenissen zou zien tussen hem en zijn zusje! Met een snelle beweging trok Kayla het masker los. Het viel in Tristans schoot. Kayla zag alleen duisternis.
Ze greep om zich heen, hier lagen nog ergens lucifers, een doosje, helemaal vol. In paniek stond ze op. Ze moest en zou weten wie Tristan was. Ze wilde naar de tafel lopen - of waar ze dacht dat de tafel was - maar plotseling verstijfde ze. Een scherp geluid, als dat van een lucifer die aangestoken werd klonk in haar oren. Een lichtje vlamde op in de hand van Tristan. Kayla plofte neer en keek naar het vlammetje. 'Jij had ze...!' siste ze. Toen stokte haar adem.
Tristan bescheen met het lichtje, zijn eigen gezicht. Een ovaal gezicht, met droevige, helder blauwe ogen. Blond haar viel over zijn voorhoofd.
Knap, maar niet heel bijzonder. Behalve dat ene detail. Dat waar je naar luisterde, als iemand praatte. Leugens, grapjes, gelach. Iets wat zich in allerlei vormen kon bewegen. Maar als het stilstond... Hartvormig.
Wie van alle meisjes die Kayla kende, had een hartvormig mondje? 
(A/N zeg me, voor je verder leest. Wie denk je dat het zusje van Tristan is? )
Tristan zuchtte, de lucifer doofde. 'Het spijt me. Ik wilde niet dat je het wist.' Kayla beet op haar lip. 'Waarom niet?'
'Misschien omdat je je dan... Eenzaam zou voelen?'
Kayla wist niet hoe ze daarop moest reageren. 'Nee, laat maar,' zei Tristan. 'Slechte reden.'
'Het is een lieve reden,' fluisterde Kayla. Ze kuchtte verlegen. 'Weet Hester het al?'
'Ja, allang...'
Kayla voelde een steek van verraad. Hun vriendschap was echt veranderd sinds ze bij haar broer was. Misschien voelde Kayla zich ook wel een beetje eenzaam.
Tristan sloeg een arm om haar heen. Eerst schrok ze, toen legde ze haar hoofd tegen zijn borst. 'Jij bent ook lief voor mij,' zei Tristan.
Kayla aaide zijn knie. Nooit had ze zoiets voor een jongen gevoeld als nu. En het was het warmste gevoel dat ze kende.
Ze vielen samen in slaap.

Omg! Ik heb net ontdekt dat er een schoenen merk is dat Kayla Shoes© heet!