Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 25 : Gelukkig?

Heey mensen! Omg! Mijn boek staat in science fiction op de 1e plaats! Zoo cool! En allemaal dankzij jullie, ik ben zo dankbaar :') .
Nou hier is dan *snikt gelukkig*... Hoofdstuk 25!.
De laatste, maar er komt nog een Epiloog! :)
~~~~~
Raël was de eerst die iets zei en in beweging kwam. De Hyena was een jongen geworden en hij droeg een t-shirt en een broek. Zijn zwarte haar was nat van de regen. Er liepen ook druppels over zijn gezicht maar Kayla kon niet zeggen of het regen druppels waren of tranen van geluk. Hij liep op Nathan af. 'Nathan,' zei hij. Nathan werd plotseling week. Hij vetrok zijn gezicht en er rolde een traan over zijn wang. 'Raël!' zei hij gesmoord, zijn hele lichaam leek wel van pudding te zijn, hij strompelde op zijn vriend af. Raël kon ook zijn emoties niet langer onder controle houden en snikkend vielen ze in elkaars armen. Elkaar op de rug kloppend en huilend. Twee vrienden waren herenigt en daarom klapte iedereen luid. Er werd ook gelachen en iedereen omhelsde elkaar, want ze waren vrij, het gebouw was ontploft, Trans was dood en de kale onschadelijk gemaakt. Er werd gehuild en luid gepraat onder de regen.
Kayla kreeg een knuffel van Hester, van Delora en ook van Nathan. Nathan bewonderde ieders veranderingen en vroeg aan Kayla: 'Jij bent ontsnapt aan de testen zie ik,' hij zei het vriendelijk maar Kayla vond het toch een belediging, al liet ze dat niet merken. Trans had haar uiteindelijk misschien wel het meest gestraft van allemaal, want door haar niks te geven bleef ze... Het zelfde. Dezelfde, saaie Kayla die nooit bijzonder zou zijn. Ze voegde zich bij Delora, Makclyn, Marvyn, Hester en Renske, ook zij keken een beetje beteuterd, iedereen bewonderde elkaars gaves en veranderingen, maar zij... Ze waren zo gewoontjes...
Uiteindelijk hadden ze natuurlijk ook geluk gehad, want de mutanten zouden hun hele leven moeten aanpassen, zeker mutanten als Shemus en Nathan. Toch kon Kayla er niets aan doen dat ze een beetje verdrietig was. En radeloos ook, want wat moest er van iedereen terecht komen?
Plotseling sloten twee sterke, onmenselijk gespierde armen zich om haar middel. Tristan.
Kayla draaide zich om in zijn omhelzing en sloeg haar armen om zijn stierennek. Ze verbaasde zich nog steeds over die enorme spiermassa en pijnigde haar hersens nog altijd over wat voor DNA Tristan toegediend had gekregen. Maar nu voelde ze zich even gelukkig. En dat moment wilde ze niet verpesten. Ze ging met haar handen door Tristans haar. Tristan tilde haar op. 'Kayla,' zei hij, en er brak een gelukzalige glimlach door op zijn stralende gezicht. Kayla veegde haar natte haarslierten uit haar ogen en glimlachte terug. 'Nu kunnen we eindelijk vredig samen zijn,' fluisterde ze, en sloeg haar armen weer om zijn nek. Tristan grijnsde. 'Ben je daar niet blij om?'
'Ben je gek! Natuurlijk ben ik daar blij om!' lachte Kayla, en eindelijk lachte ze écht. Een opgeluchte, heldere lach.
Tristan zette haar weer neer toen Raël plotseling het woord nam; 'we moeten iets met deze mensen doen,' verkondigde hij, wijzend op de drie mannen en de vrouw die bewusteloos op de grond lagen.
'We binden ze wel op de auto,' zei de gevleugelde vrouw. Kayla was haar en de andere gevangenen een beetje vergeten, en nu kon ze ze eens goed bekijken: het waren er zeven in totaal, waaronder inderdaad een zandkleurige wolvin en een grote grizzlybeer. Verder hoorde het vogelmeisje met de sierlijke witte vleugels er ook bij, en de overige vier bestond uit drie jongens en een meisje. Het meisje was geen mutant, of in ieder geval niet getransformeerd, dacht Kayla, totdat ze lachte om iets en haar puntige tanden schitterde in de regen, en nu verschenen ook twee gitzwarte, rafelige vleermuisvleugels. Kayla ontdekte ook nog twee grote oren op haar hoofd. Maar ze richtte haar aandacht op de andere drie jongens want het vleermuismeisje bezorgde haar de rillingen. Twee van de drie jongens waren niet getransformeerd, maar waren wel duidelijk mutanten omdat ze beide felgele ogen hadden. De derde jongen was klein en jong, en het was geen jongen, het was een rode eekhoorn.
Kayla werd zo in beslag genomen door het observeren van de andere reeks mutanten, dat ze nauwelijks in de gaten had dat Nathan de vier zakenlui al op de twee auto's had vastgebonden.
'Laten we vertrekken,' zei Hendricus, en hij stapte weer in de auto. Valentijn nam ook plaats in zijn auto. Deze keer zochten de kinderen op hun gemak een plaatsje in de twee wagens, verdeeld zoals ze dat wilde, bij hun vrienden.
Kayla kwam uit bij Tristan, Hester, Saffira, Sadya, Renske, Shemus, Macklyn en Marvyn, en Osker. Nathan en het vogel meisje vlogen boven hen, en de rest zat bij Valentijn in de auto. En zo gingen ze op weg.
Kayla leunde tegen Tristan aan. Ze wilde nergens aan denken, zeker niet aan wie ze allemaal miste. Ze wilde alleen bij Tristan zijn. Ze zag toe hoe Hester tegen Macklyn aan in slaap viel, hoe Saffira zat te spinnen en hoe Sadya en Osker dartelde en speelde, beide getransformeerd. Shemus stond zijn hoeven te schrapen, en Renske zat alleen een beetje naar buiten te staren, ze zag er eenzaam uit en even vroeg Kayla zich af wat er van haar terecht zou komen, of ze familie had om naar terug te gaan. Hoe dan ook, ze zouden vriendinnen blijven en misschien kon Renske wel bij hun blijven. Als ze iets vonden om te wonen, want meeste kinderen zouden niet terug naar hun familie kunnen of willen.
Na een tijdje viel Kayla in slaap. Iedereen viel na een tijdje in slaap, Osker en Sadya stopte met spelen, Sadya ging bij Macklyn liggen en Osker, de enorme wolf, rolde zich naast Renske op.
In de andere wagen, bij Valentijn, ging het net zo.
Met elke kilometer die ze reden lieten ze het avontuur achter zich, natuurlijk niet helemaal, maar het ergste was achter de rug.
Onder hen, langs de glimmende, natte rotsen naar beneden strekte een bos zich uit. Ze waren ver van de bewoonde wereld, maar ze zouden de weg vinden. Ze zouden het overleven.
Na een tijdje werd Kayla wakker, ze zag dat iedereen om haar heen sliep, zelfs Tristan. Ze kon in alle rust zijn gezicht bekijken. Zijn blonde haar, zijn dichte ogen, zijn zachte mond...
En toen durfde ze het ineens, ze drukte teder haar lippen op die van Tristan. Ze voelde alleen zijn zachte huid, en dat hij lichtjes schrok, maar toen zijn armen om haar heen sloeg en de kus beantwoordde.
~~~~~~~~
Einde!
Ik heb het gedaan! Het is af! (er komt nog een epiloog hoor, relax ;) )
Ten eerste, allen bedankt voor jullie votes en commends en bovenal interesse in mijn verhaal! Zonder jullie was ik er nooit gekomen!
Ik ga jullie even iets vertellen:
Zoals jullie weten is dit mijn eerste verhaal op Wattpad, en zeker niet het laatste want er komt sowieso een vervolg van Experiment F. Maar toen ik net lid werd van Wattpad maakte ik bijna al gelijk een eerste hoofdstuk aan, want ik had namelijk al een idee bedacht. Ik was super zenuwachtig toen ik het eerste hoofdstuk plaatste, ik juichte echt om elke view die ik kreeg! En toen kwamen de eerste votes, nou, ik kon wel huilen van blijdschap! Jullie zijn echt zo geweldig, ik kan echt niet zonder jullie! Ik hoop ook dat jullie me weer gezelschap zullen houden in deel twee, want zonder jullie is Experiment F niets!
Dan heb ik nu nog wat vraagjes, please beantwoorden, daar zal ik echt nog blijer van worden! Als dat al kan, want ik spring nu zowat tegen het plafond ;)
1: wat vinden jullie van het einde?
2: wat vinden jullie van de cover?
3: moet er wel een deel twee komen?
Ik zou het super vinden als jullie deze vragen beantwoorden, commend even!
En als jullie vragen hebben die in de Q&A moeten komen, stel ze please! :)
Doeiii!! Xxx
Ps
Jullie zijn de beste! <3 ik bedank iedereen nog even, en een paar mensen speciaal na de epiloog!
(EXPERIMENT F II STAAT INMIDDELS AL ONLINE !! )