Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 9 : Zieke

'Nee.'
Was alles wat Kayla kon uitbrengen, voordat de bel begon te rinkelen en meteen daarna een groep gewapende ninja's binnenkwam.
Ze deelden borden uit en iedereen pakte het gehoorzaam aan.
Toen waren ze verdwenen.
Kayla had alles nauwelijks in de gaten, de gruwelijke beelden van wat er met Kalli en Ilva, en Nathan aan het gebeuren was in haar fantasie maakte haar lam van ellende. Pas toen Hester naar haar toe kwam en haar overeind trok drong alles weer tot haar door.
Raël zat in elkaar gedoken op zijn deken met Delora naast zich. Ze streelde zijn hand en troostte hem een beetje. De andere kinderen hadden het nieuws inmiddels ook te horen gekregen en veel huilden.
Jacob beende woedend heen en weer en Chanisa probeerde hem te kalmeren.
Kayla liep wankelend en steunend op Hester terug naar haar bed. Zodra ze zat rende Hester terug om haar bord te halen en kwam weer terug om het in haar handen te drukken. 'Eten,' commandeerde ze, 'je verhongerd nog Kayla, je ziet helemaal wit!'
Kayla begon zonder eetlust te eten. Ze deed er een eeuwigheid over, met elke hap leek een schreeuw van Ilva of Kalli in haar oren te klinken, met elke hap zag ze Nathan met bebloede kleding over de grond rollen van de pijn. Waar haalde ze die afschuwelijke beelden toch vandaan?
Bij de laatste hap moest ze bijna overgeven. En toen vond ze het genoeg. Rustig Kayla, er gebeurt met je vrienden niets. Niets van die aard, het is je fantasie, die speelt parten met je! Fluisterde ze in haar hoofd, het hielp een beetje.
Toen ze haar ogen eindelijk losrukte van de muur in de verte viel haar blik op haar bord. Hij was leeg, op een klein, wit papiertje na. Het was een beetje vies van het eten maar toen ze het openvouwde was de tekst leesbaar:
Beste Kayla,
Ik wil jullie helpen.
Tristan.
Er zat geen Tristan in Kayla's groep, zelfs niet bij hen op school. 'Tristan...?' mompelde Kayla. Ze had te laat in de gaten dat ze het hardop zei.
'Tristan?' herhaalde Hester met opgetrokken wenkbrauwen.
Kayla maakte een prop van het papiertje en stak het zonder na te denken in haar mond. Het heel veel moeite slikte ze het door en ze verslikte zich meteen.
Hester bood haar glimlachend een flesje water aan. 'Wie is Tristan? Een geheime liefde?'
Kayla had de neiging zich ook in het water te verslikken maar ze hield zich in. Toen ze weer kon praten besloot ze een smoes te verzinnen: 'Ehm nee, mijn neefje heette... Eh heet zo. Ik dacht opeens...' ze verstomde toen ze Hesters gezicht zag. Haar mondhoeken zakte omlaag. Tranen welde op in haar ogen.
'Hester... Is er iets?' vroeg Kayla bezorgt.
Hester veegde langs haar ogen en keek glimlachend een andere kant op. 'Nee, nee,' zei ze zo verzekerend mogelijk. 'Ik kende ook een Tristan, ik mis hem gewoon nu ik aan hem denk.' Ze maakte een wuivend gebaar.
'Ik ga slapen,' zei ze, en met die woorden draaide ze zich om en kroop tussen haar dekens.
Kayla had medelijden met Hester, zij zou ook huilen als ze plotseling aan iemand dacht die ze heel erg miste. Maar ja, er was niemand in haar leven die ze op dit moment miste. Haar broer en twee zussen misschien, maar niet zo erg dat ze erom zou huilen. Wat Kayla nog het meest mistte waren de bomen, de natuur en alle dieren. Het gefluit van de vogels inplaats het gesnurk van de kinderen, het licht van de zon inplaats van de lelijke witte lampen, de geur van bloemen en vers gras inplaats van schoonmaakmiddel. Groen inplaats van wit en grijs.
Kayla dronk nog een slokje water om het pijnlijke gevoel in haar keel weg te krijgen, toen draaide ze zich op haar zij en probeerde in slaap te komen.
~~~~~~~~
Het besef van tijd was allang verloren, ze merkten alleen dat die voorbij ging, aan hun nagels die groeiden, de ninja's die kwamen en gingen. Maar niet met nieuws, alleen met eten. Wanneer iemand ze probeerde uit te horen zwegen ze als het graf. Kayla kreeg geen nieuws meer van de geheimzinnige Tristan, ze kregen geen nieuws van Nathan of Kalli of Ilva. Sommige hadden al opgegeven en besloten dat ze dood moesten zijn, andere bleef sterk en probeerde alles een beetje op te peppen. Maar bij de tiende maaltijd - of was het inmiddels al de vijftiende? - was ook hun kracht op.
De gevangenen zaten stil voor zich uit te staren, zelfs Kayla zat moedeloos tegen de muur naast Hester. Ze had haar bord opzij gezet zonder er maar één hap van te hebben genomen. Ze had geen honger, alleen dorst, en behoefte aan een bad en schone kleren.
Hester kreunde naast haar, ze lag in haar deken. Kayla legde een hand op haar bezwete voorhoofd, gloeiendheet. Hesters lippen waren zo wit als haar huid, het ging niet goed met haar. Ze rilde.
Kayla dekte haar bezorgd toe. 'Het gaat niet goed met je Hester, je hebt koorts geloof ik.'
Hester kreunde weer. 'Koud...' piepte ze alleen.
Kayla trok een ellendige frons in haar voorhoofd.
'Hey, Kayla, is Hester wakker?' Macklyn en Marvyn kwamen naast haar zitten.
'Hester heeft koorts geloof ik,' fluisterde Kayla. De twee jongens schrokken zichtbaar van dit nieuws, vooral Macklyn. 'Hoe erg?' Kayla streek over Hesters voorhoofd. 'Heel erg,' bekende ze. 'Iemand moet bij haar blijven, ik wil even met Raël praten.'
Macklyn ging naast Hester liggen en sloeg een arm om haar heen. 'Ik zorg wel voor haar,' zei hij, en ook zijn broer bood hulp aan.
Kayla glimlachte onwillekeurig, als Hester toch wakker was geweest wist ze vast niet wat ze meemaakte.
Kayla liep naar Raël toe. Sinds zijn twee beste vrienden waren verdwenen had Raël zich zo klein en onzichtbaar mogelijk gemaakt, alleen Delora mocht bij hem in de buurt komen, ze hadden nooit meer ruzie, Delora was behoorlijk veranderd, niet alleen van binnen maar ook van buiten. Ze droeg haar haar nu niet langer in een donkere pony voor haar gezicht maar opzij gestreken, ze had een vriendelijkere houding aangenomen.
Breana daarentegen was alleen maar agressiever, ze probeerde iedereen voor haar karretje te spannen, nu Delora niet langer met haar wilde samenwerken had ze iedereen die maar een beetje een zwak voor haar had aan haar zijde gewerkt. Osker bijvoorbeeld, die eerst de beste vriend van Jacob was.
Kayla knielde neer bij Raël, Delora was er nu niet bij, ze kon even rustig praten. 'Raël?' Raël keek met glazige ogen op. Hij glimlachte flauwtjes toen hij haar zag. 'Das weer eens een ander gezicht,' grinnikte hij, maar het klonk vreugdeloos. 'Ik had nooit gedacht dat Delora stiekem toch van me hield.'
Kayla stompte hem speels. 'Jij vind haar ook leuk, of niet?' Raël kleurde. 'Als je gekomen bent om het dáárover te hebben kun je beter weer gaan, ik bespreek dat soort zaken niet met meisjes.'
Kayla lachte. 'Nee, ik kom voor ernstige zaken.'
'Ernstige zaken genoeg,' bromde Raël. Kayla zuchtte en ging naast hem zitten. 'Kijk Raël, mopperen helpt niets, dat zal je nu inmiddels wel weten. Kalli en Nathan zijn niet dood, oké? Ik weet dat het vreselijk voor je is dat juist je twee beste vrienden zijn meegenomen, maar ze zijn niet dood.' Kayla verwachtte een reactie maar die kwam niet. Toen ze opzij keek en Raëls ogen ontmoette had ze die nog nooit zo moedeloos en verloren gezien. Ze kreeg een brok in haar keel, het leek wel of de moed in haar schoenen werd gedwóngen door Raëls blik.
Snel wendde ze haar gezicht af. Het was een tijdje stil voor ze weer begon te praten. 'Je bent niet de enige die moeite heeft met het verlies, we strijden allemaal. Maar volgens mij is niet iedereen die voor hem werkt het eens met Professor Trans...' Kayla slikte alsof ze het briefje nog in haar keel had zitten. 'Ik kan het je niet tonen, ik heb het inmiddels al... Kwijtgeraakt, maar het eten dat we kregen nadat... We hebben gedoucht, daar zat een boodschap in, een briefje.'
Raël keek haar nu strak aan. Er sprak wantrouwen en verbazing uit zijn blik. 'Een boodschap?'
'Een briefje, er stond dat hij ons wilde helpen... Ik denk...' Raël onderbrak haar door haar schouders beet te pakken. 'Wie wil ons helpen Kayla?'
'Tristan, h-hij heet Tristan,' fluisterde ze gespannen. 'Laat me nu los Raël, niemand mag dit nog weten!' Raël gehoorzaamde en zakte terug in zijn ik-ben-verloren-positie. Zijn stem verraadde echter dat hij helemaal bij de les was. 'Waarom heb je dit niet eerder verteld Kayla?!'
'Om... Omdat ik dacht dat hij wel naar ons toe zou komen, dat we snel nieuws kregen, maar nu pas besef ik dat we al veel te lang stil gezeten hebben. Hester is ziek, ze moeten ons wel helpen nu, Trans heeft niets aan een ziek proefpersoon,' fluisterde Kayla dringend, 'hij móet haar wel verzorgen...'
Raël stond op. 'Wie is die Tristan?'
'Ik weet het niet, ik ken geen Tristan. Hester wel, maar...'
Raël haalde diep adem. 'Je hebt gelijk, het is tijd voor actie, ik ga Delora informeren.' Hij wilde weg lopen maar Kayla hield hem tegen. 'Vertel haar niets over het briefje! Tristan zoekt niet voor niks alleen met míj contact!'
'Afgesproken, ondervraag Hester over die Tristan alsjeblieft.'
Kayla rende terug naar haar bed zodra Raël wegging. Toen ze eraan kwam maakte Marvyn snel zijn broer wakker, die met nog steeds met een arm om Hester heen, in slaap was gevallen.
'Maak haar wakker,' zei Kayla mat. 'Ik moet haar iets vragen.' Ze wilde Hester zachtjes door elkaar schudden maar Macklyn hield haar ruw tegen. 'Ho ho ho!' riep hij, en boog beschermend over Hester heen. 'Ze moet slapen Kayla. Laat haar met rust!'
Kayla trok zich verontwaardigd terug. 'Maar het is erg belangrijk dat ik haar ondervraag!' Macklyn week geen centimeter en ook Marvyn nam een verdedigende houding aan. 'Niks van, ondervragingen zijn veel te vermoeiend.'
Van binnen moest Kayla een beetje lachen om de twee broers, maar ze werd meteen weer serieus toen Hester zwak geeuwde. 'Hester!' meteen schoot Kayla naar voren en duwde Macklyn opzij. 'Hester, hoor je me?'
Hester keek suf uit haar ogen en slikte. 'Ehm ja... Ik voel me niet lekker...'
'Weet ik, ik moet je alleen iets vragen.' Kayla sloeg de handen van Macklyn weg. 'Het is erg belangrijk.'
Hester sloot haar ogen. 'Hm... ik wil slapen.' Macklyn greep zijn kans. 'Zie je wel, laat haar met rust, ze wil slapen!'
Kayla rolde met haar ogen en gaf Macklyn nog een duw, ze boog zich helemaal over Hester zodat Macklyn er niet meer bij kon. 'Hester, het gaat over ene Tristan,' fluisterde ze. Meteen gingen Hesters ogen wagenwijd open. 'Tristan? Eh, ik ken geen Tristan.'
'Jawel, laatst reageerde je heel verdrietig toen je zijn naam hoorde, ik kreeg toen namelijk een briefje van ene Tristan...' Kayla werd onderbroken toen Macklyn haar weg trok. Hij was nu echt kwaad. 'Kayla, ik weet niet wat jou bezield, ze heeft rust nodig! Het kan me niet schelen wat je zo belangrijk vind, als je mij en Hester er maar buiten laat.'
Kayla krabbelde terechtgewezen terug. Wat kon ze anders? De kans was natuurlijk heel klein dat Hester de Tristan van het briefje kende, maar alle beetjes hielpen nu! Kayla wilde ook niet te opdringerig zijn, dan moest ze het later vragen, als ze alleen met Hester was.
Op dat moment ging de bel, ninja's kwamen binnenstormen. Ze waren hier duidelijk niet om eten te brengen, ze dreven de jongens en de meisjes uit elkaar. Toen er een ninja te dicht bij Hester kwam hield Kayla hem tegen. 'Ze is ziek, meneer. Ze heeft verzorging nodig.' Ze klonk kalm maar haar handen beefde. De ninja knikte alleen kort en nam Hester in zijn armen. Er waren twee andere ninja's nodig om Macklyn van haar weg te slaan. 'Wat gaat u met haar doen?' vroeg Kayla.
'Er wordt voor haar gezorgd,' antwoordde de ninja met een vervormde stem.
'Laat me los, laat me los, Hester! HESTER!' Macklyn was niet stil te krijgen. 'Ga weg, vuile... Help, help me!' Alleen Marvyn probeerde zijn broer te bevrijden en hij werd ook aangepakt. Pas toen de ninja's alle jongens de gang op hadden gedreven stopte het geschreeuw.
De meisjes liepen zwijgend mee. Hester werd gedragen.
Kayla wist wat hen te wachten stond, en ze was bang. Ze hunkerde naar een koude douche en schone kleren, dat was het geval niet, maar wat hen daarna te wachten stond gaf haar de rillingen.
Wie zouden ze deze keer meenemen?

Wie zal het worden jongens en meiden?! WIE? Wie is de ongelukkige? Lees het in het volgende hoofdstuk!
Thanks for the VIEWS!!! Ik ben zoooooo blij met jullie!
Persoonlijk vind ik dit hoofdstuk best wel saai, maar de volgende word VEEEEL spannender, want... Nou ja dat zie je dan wel hé? ;)

Xxx