Experiment F (voltooid)

Hoofdstuk 3 : Bezoek

Hey! Veel plezier met lezen! Het wordt nu echt spannend, klein hoofdstukje:

De morgen was nog niet gekomen. Kayla werd wakker toen het nog altijd donker was, ze had kort geslapen wist ze. Ze had niet meer gedroomd over het vreemde zaakje met de grimmige bezoekers, en daar was ze blij om. Kayla sloot haar ogen weer, de nacht was nog vroeg en ze wilde uitgerust zijn als ze op onderzoek uit ging. Ze luisterde naar haar ademhaling, dat deed ze altijd als ze ging slapen. Op dat moment, realiseerde ze zich iets. Het trof haar als een bliksemschicht. Er was iets mis, goed mis.

Ze hoorde mensen ademen. 

Dat was normaal, de meisjes sliepen er natuurlijk, maar er waren meer mensen. Zwaardere ademhalingen. Plotseling hoorde ze iemand fluisteren, dichtbij, een mannenstem. Er kwam een kort antwoord. Er waren mensen in de slaapzaal! Mannen, onbevoegden!

Kayla wilde heel langzaam omdraaien om beter te kunnen luisteren, maar merkte toen dat ze haar benen niet kon bewegen, en haar armen ook niet. Ze voelde dikke stevige banden om haar polsen en enkels die haar op het bed hielden, het kostte een paar seconden voor Kayla om de situatie te begrijpen en in paniek te schreeuwen. De kreet werd echter tegengehouden door een vijfde band. Nu kon ze alleen haar oren, ogen, neus, en gevoel nog gebruiken, en dat deed ze, wanhopig. Ze hoorde niet veel, alleen meer gefluister, er moesten een stuk of dertig mensen in de zaal zijn! En de anderen kinderen, zouden zij ook...? Ze kon er geen woord voor bedenken. Ze vreesde van alles. 

Ze voelde warmte van de band af stromen, en de ruwe stof raakte haar wangen. Ze rook aarde en buitenlucht, dennennaalden en hars, haar ogen schoten heen en weer, maar het was pikdonker. Waar kwamen die banden plotseling vandaan? Eén seconde lang speelde haar hersens met de gedachte dat iemand van haar school een grap met haar uithaalde. De jongens, want ze kende alle meisjes, en ze kende ze te goed. Maar de gedachte verdween bijna onmiddellijk weer, er waren onbekenden in de slaapzaal. En veel.

Kayla probeerde zich los te wurmen, maar de banden gingen alleen maar strakker zitten. Ze knepen in haar polsen en enkels, ze sloten zich om haar mond. Ineens besefte ze dat het geen banden waren, het waren handen. Gehandschoende mensenhanden hielden haar vast. Alsof ze een raadsel had opgelost en daarvoor beloond werd, werden plotseling vier gedaantes zichtbaar, en ze fluisterde nog steeds tegen elkaar. Twee aan elke kant van het bed, twee hielden haar armen en benen tegen het matras gedrukt, één hield een hand voor haar mond, en de vierde was bezig iets uit een tas te halen. 'Rustig maar, je zal niks voelen,' hoorde ze hem zeggen.
Kayla bevroor, de stem was vriendelijk en jong. Toen begon ze te worstelen en te mompelen toen ze zag wat het was dat hij tevoorschijn haalde. Lang, dun, scherp en glimmend.
Ze kneep haar ogen dicht en bad dat het snel voorbij was. Ze besefte wat hij wilde doen. Waarom zou iemand met zo'n lieve stem dat ding in mijn nek willen steken?

De naald kwam dichterbij. Ze voelde wél wat, een heleboel zelfs, een steek in haar nek en een heleboel prikjes over haar lichaam. Ze kneep haar lippen op elkaar onder de gehandschoende hand. Ze wilde niet gillen, ze was sterk. Iemand leunde over haar heen terwijl haar zicht begon te schommelen, ze kon moeilijk wakker blijven. Een gemaskerd gezicht, alleen de ogen waren zichtbaar. Kayla probeerde allemachtig de ogen en de stem die ze hoorde te onthouden; 'Welterusten,' zei hij, dezelfde, lieve stem.
Dat was het. Duisternis.

Yup dat was het! Duisternis... 
Vote? Comment? Follow? Liefs!

xx SP