The Penalty Kick

Chapter 33: Be Brave

Ionnah's  POV

"As long as it doesn't concern you it doesn't matter anyway."

Ininom ko yung milktea na binigay niya sa akin at pinanuod yung ibang pasyente na pabalik na sa loob ng ospital.

"Hmm. Tama ka. It doesn't concern me pero your friends are bothering me for four days kasi hindi ka man lang raw nagsabi kung saan ka pupunta. Nagaalala na sila kasi magiisang linggo ka na ring hindi pumapasok."

I sighed after hearing what he said. Nabanggit rin ni kuya sa akin na everytime na magpunta siya school nagtatanong sila Keiran kung bakit hindi ako pumapasok, sinabihan ko kasi siya na huwag niya sabihin kung ano nagyari sakin kaya everytime na magtanong sila he pretends to be busy. Dahil narin dun, si Red naman ang kinulit nila dahil narin siya ang laging kasama ni kuya.

"Ayoko lang na mas mag-alala pa sila pag nalaman nila yung sitwasyon ko."

"Running away doesn't mean you're sparing them not to worry," he said.

Natamaan ako sa sinabi niya. Tama siya na kahit itago ko sa kanila yung nangyari magaalala parin sila. Hindi muna ako umimik ng sandali, pagkatapos siguro ng limang minuto tumingin ako sa kanya. Ang nakakagulat lang eh nakatitig pala siya sa akin. Bigla ako kinabahan, for what reason? Hindi ko alam. I waited for him to release the eye contact but it seems like won't break it unless hindi ako magsasalita.

Pero instead na i-defend ko ang sarili ko ibinato ko rin sa kanya yung sinabi niya sa akin, "Hindi lang naman ako may tinatasakan diba, Red?"

He looked at me with a puzzled eyes. Kahit kailan hindi ko pa siya nakitang ganito, nakilala ko siya bilang isang lalake na confident sa sarili niya, yung taong hindi nagpapaapekto sa emosyon. Hindi ko alam na may panahon pala na mahina siya. He has his own vulnerability after all.

"Sa makalawa birthday mo na right?" tanong ko sa kanya or rather paalala ko sa kanya.

"It's nothing special. I don't really care if it's my birthday."

Narindi ako sa narinig ko. Kulang nalang ibuhos ko na talaga sa kanya yung iniinom ko, walang tao ang hindi gusto mag-celebrate ng birthday. Alam ko may rason siya pero how can he not be thankful for another year given to him by God? Maswerte siya kasi nabubuhay pa siya samantala yung iba ginagawa ang lahat madagdagan lang ng isang araw, isang linggo o taon yung buhay nila.

"You don't have to hinder yourself from celebrating just because your mother died on your birthday," derechahang sinabi ko sa kanya.

Tumayo siya kinauupan namin at nakatalikod na sinabi sakin, "Don't talk to me as if you know how it feels to loose a mother on a day you are expecting the most. Hindi mo alam ang pakiramdam ng mamatayan ng ina sa mismong kaarawan mo."

I sighed. I knew it na magiging ganyan ang reaksyon niya. Sino ba naman ang di magagalit kung pati personal na buhay mo papakialaman ng iba. But I refused not to care about his situation.

Bago pa man siya maglakad paalis hinila ko yung laylayan ng damit niya. And I was thankful kasi nakuha niya yung hint ko na huwag muna siyang umalis.

I started talking. "I've been haunted by a dream for how many years. Simula nung bata pa ako palagi akong nananaginip ng isang scene where a mother died saving her daughter. She saved her by receiving all the bullets intended for her daughter."

Bumalik siya sa pagkakaupo at hinayaan lang ako magsalita.

"Ilang taon kong tinanong sa sarili ko kung ano at bakit ko napapanaginipan yun. You were there during my identity crisis, nandun ka nung kailangan ko ng ko-comfort sa akin. And you were the one who told me to stop running away and face it. I took your advice and then the day came when I chose to know who I am.