The Penalty Kick

Chapter 6: Manners or Cruelty?

Red's POV

"Kuyaaaaaaaaaaaaaaa!"

I heard a high pitched voice na I'm sure eh boses ng bunso naming kapatid, kulang nalang makakabasag na ng baso. Bat ba siya nagiingay at nagnggugulo ng tulog eh ang aga aga pa?! Ngayon na nga lang ako magpapahinga kasi halos araw araw may practice. Sa inis kinuha ko yung isang unan ko at ipinatong sa tenga ko.

"Kuyaaaaaaa! Anong nangyari dito sa Lego ko! Bat nasira?! Waaaaaah!"

Argh. Why do I need to live with two naggers?!

"Ano ba Peach! Wala akong alam. Get out of my room!"

Pero instead na lumabas siya, nagulat nalang ako nang hinampas niya ko sa braso ng alarm clock na nasa side table . Yes, I prefer using alarm clock kasi kahit anong lakas ng alarm ng phone ko hindi ako nagigising, pero madalas talaga hindi ako nagigising ng maaga at laging late makapasok. But that's not the case right now!

"Aray! Ano ba! Masakit yun ah!" reklamo ko sa kanya kasi malakas yung paghampas niya.

Wala akong choice kundi bumangon at harapin tong makulit na bunsong kapatid ko. She's 8 years old and yet sadista rin gaya ni ate Scarlet. Sila lang naman ang lagi nananakit sakin, take note, physical. Daig pa nila mga lalaki.

"I told you di ko ginalaw!"

Tinignan ko siya ng masama at siguro naman nadala siya kasi umalis siya sa harap ko at tumakbo palabas. Pero nagulat nalang ako ng bumalik siya at binato yung alarm clock at saktong tumama sa noo ko.

"I HATE YOU KUYAAAA!" pagkasigaw niya bigla nalang siyang kumaripas papalayo.

Napahawak nalang ako sa noo ko, and it hurts like hell.

"Aah! Pambihirang bata ang sakit."

Bumangon ako, naligo at ginamot yung sugat sa noo, tumama kasi yung matulis na part nito kaya ito ako ngayon may sugat sa noo!

Pagkababa ko wala si Peach. Anong lego ba sinasabi niya? Habang naglalakad may bigla nalang ako naalala.

Gumagawa ako ng homework namin sa Physics nang guluhin ako ni Peach.

"Kuya help! Gawa tayo house! Help mo ko!"

"I'm busy! Sirain ko pa yan eh. Wag mo ko guluhin."

And that was it. Teka. Di ko naman sinira ah?! Bat naman ako magkakainteres na sinarin yun? Pero sino namang sisira nun? Si Dylan? E siya lang naman nagpunta dito kahapon and those two loud girls, Faith and Keiran?

I shook just shook my head and dumerecho sa kitchen. Bat ba pati kung sino nanira ng lego ni Peach poproblemahin ko?

"Naguguluhan ako Scar!"

Naabutan ko naman si ate Scarlet at ate Erika sa dining table. Si Ate Erika, na bestfriend ni ate bata pa sila.

"Bat ka kasi pumayag?!" sagot ni ate sa kanya. Nang dumaan ako sa harap nila, "Oh you're awake. Sinira mo raw lego ni Peach?"

"Why would I? Di na ako bata."

"E sin-Wait, ano nangyari jan sa noo mo?!" she screamed when she noticed the wound in my forehead.

"Peach did this. Kung anu-ano kasi tinuturo sa mo bata."

Pero imbes na akuhin niya yung blame humagalpak nalang siya sa tawa.

"Psh."

Umalis ako sa harap nila at hinayaan siyang tumawa at kumuha ng tubig sa ref.

"Here. Eat this," abot niya sakin and I guess naka-move on na siya sa pagtawa niya.

Tinignan ko kung ano yung nilabas niya sa microwave, it's a lasagna and thank God its something worth eating.

"Mahirap siyang tanggihan, Scar," tuloy ni ate Erika.

Ano ba pinaguusapan nitong dalawang to? I brushed away the question and started eating. Like I care? Psh. Umupo ako sa harap nila, para kumain, hindi para makichismis.

"Pinapahirapan mo sarili mo eh."

"Ayokong may masaktan sa kanila."

"Aish. Why do have to be so nice kasi? Bat ka ba kasi pinaganak na mabait?! Hay nako Erika."

Habang kumakain ako, walang tigil sa kadadaldal sila ate. Hindi tuloy ako makaconcentrate kumain.

"Yossef?" bigla nalang akong inapproach ni ate Erika, di ko tuloy naisubo yung kakainin ko.

"What?" I answered her with an irritated tone.

"Hoy Red, manners!" pinalo naman ako ni ate ng newspaper na hawak niya.

"Hahaha. Kawawa naman si Yossef sa inyo ni Peach, lagi niyo nalang sinasaktan. Hahaha." sabi ni ate Erika, "Uhm, anyway, pwede magtanong? Lalake ka diba? P-"

"Yun lang tatanungin mo?! Ate Erika naman eh! Lalake ako siyempre."

This time siya naman ang nanghampas sakin ng newpaper.

"Di pa ko tapos eh!"

"Malay ko ba. Ano yun?"

"Naiipit ako sa dalawang lalake."

So that's it? Bakit ba poproblemahin kubg pwede namang piliin nalang yung isa?

"Ano prolema dun? CHOOSE."

"I can't."

"Why not? Kung hindi ka pipili mas mahihirapan ka lang."

"They're brothers, Yossef."

I get it. Di siya makapili kasi ayaw niyang may masaktan? So again, manners ang pinapairal nila. Kung totoong may malasakit sila sa tao bakit kailangan pa nilang saktan ang iba. Parang si Dylan lang.

"And so? Eh anong balak mo pag di ka pipili? Keep them both?"

"Siyempre hindi." malungkot niyang sagot.

"Sino ba sa kanila gusto mo?"

"Hmm. Naguguluhan ako, Yossef. They're both nice."

"Eh ang tanong sino mas matimbang."

"It's hard."

"Hindi mahirap," diin ko sa kanya. "Ayaw mong may masaktan? Sa situation mo, the only choice you have is to CHOOSE. Whether may masakatan o wala," napatigil ako kasi biglang nagfrown si ate, hmm, I get it kasi alam niya kahit ano mangyari may masasaktan, which is right.

"No, I mean, hindi pwedeng walang masasaktan. Kasi in every game there's a winner and a loser. And in this game you are the judge. Gagawa ka ng decision whether you like it or not. You have to judge fairly. Pero this time hindi kung sino ang mas may abilidad kundi kung ano sinasabi ng puso mo. Ate Erika, kung papatagalin mo pa to, mas lalong mahihirapan ka, at in the end mas masasaktan yung isa. And the worst you might loose the game you, yourself."

Pagkasabi ko nun tumayo ako at inilapag sa sink yung kinainan ko.

Naairita lang talaga ako sa mga taong selfish, sabihin na nating ayaw niyang may masaktan at iniisip niyang may masasaktan, pero isn't it selfish that she's keeping the both party waiting?

Nagvibrate ang phone ko, kinuha ko ito sa bulsa ko at chineck. May text? Sino naman?

~

From Dylan

Were okay now. Alam kong nasasaktan si Keiran, I just need to continue this. Pasensya na kung di ako nakikinig sayo.

~

Isa pa tong selfish.

Walang mangyayaring maganda kung patuloy nilang sasaktan ang mga taong wala namang ibang ginawa kundi mahalin sila, sa huli makakasakit at makakasakit parin sila.

There's no way no one's gonna get hurt if they continue making the selfish decision.