The Penalty Kick

Chapter 23: To Recognize Me

Ionnah's POV

Pagpasok ko ng bahay ni aninag ng isang tao wala ako makita. Napakatahimik, na mismong gumagawa nalang ng ingay eh yung paglalakad ko, kinabahan tuloy ako lalo. Umakyat ako sa kwarto ko para palitan yung unifrom ko ng t-shirt and shorts.

Huminga naman ako ng napakalalim.

"Aaaah! Kinakabahan ako." =_______=

Inuntog ko naman yung ulo ko sa headboard ng kama ko habang naka-upo.

*Sigh*

Hindi ko na alam gagawin ko, pakiramdam ko sasabog na yung dibdib ko sa kaba :((

At dahil sa kinakabahan ako, LALABAS MUNA AKO PARA MAGPAHANGIN!

Tama. Kailangan ko ng hangin!

Nagsuot ako ng sneakers at bumaba. Pagbaba ko ng hagdan halos napatalon ako kasi saktong sumulpot sila mama.

"So you think escaping from that foolish act you did will make it better, huh Ionnah?" tanong sa akin ni mama na halatang galit na galit siya.

"Ma."

"Saan ka nanaman pupunta ha?"

"Ah, eh, ma, m-magpapahangin lang po sana ako sa labas." Sagot ko sa kanya habang nakayuko.

"You sure are not taking this thing seriously, Ionnah! Buong araw ka nawala tapos sasabihin mong magpapahangin ka lang! We were waiting for you outside your school, if your dad didn't check you out, di namin malalaman na tumakas ka!"

"Ma, relax. Maayos po to nang di tayo nagsisigawan. Hayaan po nating magexpl-

"Ano Jared? Kukunsintihin mo na naman tong kapatid mo? WALA NA SIYANG GINAWANG MATINO!"

"Pero ma, hindi naman tamang sigawan niyo si Faith." Sabi naman ni kuya Keith.

"Don't tell what is right or wrong, Keith , wag kang makialam dito," bulyaw niya kay kuya, pagkatapos ay tumingin ulit sa akin, "I never thought na ikaw pang babae ang gagawa ng ganitong kalokohan! When you're brothers are at your age, ni isang beses hindi ako napatawag sa school ninyo!"

"Hindi ko naman pong intention makipag-away."

"Oh, for God's sake Ionnah! It's not your intention? Kung hindi mo ginustong makipagaway walang mangayayaring gulo. You never did anything good to our family!"

You never did anything good to our family!

Parang napantig yung tenga ko pagkabitaw ni mama ng mga salitang yan. Ako ba talaga yung black sheep sa family? I never wished to be in this family, I never wanted to grow in a family that everyone's expecting you to be perfect.

"Mahirap lumaki sa perpektong pamilya kung hindi ka naman perpekto. Yun po kasi pananaw ko. At kailan ba ko may nagawang matino sa paningin niyo ma?"

Halos lahat sila napatingin sa akin. Bakit? Wala ba akong karapatan magsalita? Eh ang sakit sakit na eh! Ano ba tingin nila sakin walang pakiramdam?

Pinandilatan naman ako ng mata ni mama pero hindi ko inalis yung tingin ko sa kanya.

"After all you did may gana ka pang sagutin ako ng ganyan? Wala ka nang ibang dinulot sa apelido namin kundi kahiihiyan!"

Nagpakawala naman ng luha yung mata ko at dali-dali ko namang pinunasan.

"Now, iniiyakan mo ang pagkakamali mo? You're such a disgrace to this family!"

Sht. This is too much.

"Kahihiyan ma? Ganyan na po ba kababa tingin niyo sa akin? You never listen to me ma. Alam niyo ba ang nangyari? Di ba hindi! You never cared about how I feel!"