Chapter 4: The Game, Starts Here

75 0 0
                                    

"Anyone can have power over theiri emotions, you can laugh and cry at the same time but no one can ever control feelings. Our mind controls emotions, but our heart is the head of our emotions. No one can escape the game of reality. You can play with your life, but you can never play with DESTINY."

Chapter Four: The Game, Starts Here

"Enough, Denrick! Masyado nang mahaba yang extension na sinasabi mo!"

"Please, Marissa! She doesn't deserve to be treated like this! Ano ba ginawa niya sayo?!"

Naalimpungatan ako nang may marinig akong sigaw. Ano naman yun? Liningon ko yung alarm clock ko sa side table and poof! 2 am in the morning?

"Wala. Ayoko lang na nakikita siya!"

Ayaw makita? Sino naman yun?

"Wait a little longer and I'll explain everything to her. Wait till she turns eighteen."

"Eighteen?! Oh c'mon, she's old enough to understand things!"

"Marissa, please. Intindihin natin yung mararamdaman ni Faith."

Faith? Teka. Ako yun ah. Tumayo ako sa kama at dumeretsio sa pintuan ng kwarto ko para marinig yung pinaguusapan nila. Pero halos di ako makagalaw sa kinatatayuan ko sa sumunod na narinig ko.

"Faith?! She's not even Faith! She's not my daughter Denrick!"

Pagkarinig ko nun nakarinig ako ng mga yabag ng paa at natigil na sila sa pagsisigawan and without my own will patuloy na sa pagbasak ng luha ang mga mata ko. I don't understand what she's saying but one thing is for sure, hindi nila ako anak. With that thought I can't help but cry. Ramdam na ramdam ko yung galit niya and at the same time yung sakit ng impact nito sa akin.

Faith?! She's not even Faith! She's not my daughter Denrick!

It took me a minute para tuluyang intindihin yung mga narinig ko. So totoo pala? Ilang beses ko tinanong kay daddy noon kung ampon lang ako, palagi niyang idinedeny. Bakit kailangan niyang itago? Because he thinks I'm weak enough not to handle the situation?

Pero, hindi ba dapat magpasalamat ka Ionnah Faith? You have everything. Name, fame, house, car, wealth, a family anyone could wish for.

NO, I disagree with my own thought. I can't be happy with that. Sa tingin niyo masaya? HINDI. Sobrang sakit. Sobrang sakin na kaya pala ganun ganun nalang kung ituring ako ni mommy kasi hindi nila ako anal.

Ang sakit sakit lang! Daig ko pa yung nasaksak ng isang daang beses tapos nabuhay pa. It's better to die than feeling the pain again and again right? Sana hindi ko nalang narinig! Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.Will I just shut myself and force myself not to think of it or I will ask dad if its real? Totoo ba talaga?

"Aaaaaaaaaaaah!" inuntog ko yung sarili ko sa pader para malaman kung nanaginip ba ko o hindi. And I end up knowing the answer. It did hurt. So its real? Nanghina yung tuhod ako at natumba nalang ako sa sahig. Ipinatong ko yung ulo ko sa tuhod ko at pinili kong buong magdamag na umiyak at di ko naman namalayang nakatulog na ko, nagising nalang akong nasa kama ko pero ang naaalala ko eh sa sahig ako nakatulog.

Nakaligo na ako at lahat lahat na, kinuha ko na yung gamit ko at bumaba.

Habang naglalakad ako sa hagdan bigla nalang nagflash back ang mga salitang ayokong marinig at maalala.

Mommy?! Don't you ever call me your mom! Di kita anak!

Hanggang kalian mo papairalin yang katangahan mo ha Denrick? Time is running.

The Penalty KickTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon