A Man Called Niall Horan {VOLTOOID ✔️}

Part Fourteen

P.o.v. Lucy
Langzaam open ik mijn ogen. Ik sluit ze meteen weer door het felle licht. 'Lucy?' Hoor ik Jill vragen. 'Waar ben ik?' Vraag ik als ik in mijn ogen wrijf. Ik doe ze weer open en zie dat ik op een bed lig en dat Jill naast me staat. 'In het ziekenhuis. Je hebt een ongeluk gehad' zegt Jill zacht. Een ongeluk? Ik heb enorm veel hoofdpijn, ik kan mijn armen amper bewegen, net zoals mijn benen en mijn nek doet zeer... 'Weet je er nog iets van?' Vraagt Jill. Ik denk diep na. Ik weet nog dat ik in de auto stapte en naar Jill toe ging. Ik had de radio lekker hard aangezet en zong mee met de muziek die afgespeeld werd. Ook weet ik nog dat ik voor een rood stoplicht stond te wachten toen Shawn Mendes op de radio kwam. Ik weet nog dat het licht op groen sprong en ik wegreed. Maar daarna... geen idee wat er toen is gebeurt.
Jill kijkt me nog steeds vragend aan. Ik schud langzaam mijn hoofd. 'Een of andere gek reed door rood en knalde vanaf de zijkant boven op jou, midden op een kruispunt' zucht Jill. Ze pakt mijn hand vast. 'Weet je er echt niks meer van?' Vraagt ze. Vage beelden van het ongeluk flitsen door mijn hoofd. Een rode auto van rechts. Een hoop getoeter. Een harde knal.
Ik wil net mijn mond opendoen om wat te zeggen, als de deur openvliegt. Niall, Liam, Louis en Harry stormen de kamer binnen. 'Thank god you're alive!' Roept Niall meteen. Ze gaan allemaal om mijn bed heen staan. 'Hi guys' zegt Jill. 'How are you, Luce?' Vraagt Harry. 'Well, I'm alive, so that's pretty good' zeg ik. 'Are you in a lot of pain?' Vraagt Louis bezorgd. 'Yes...' zucht ik. 'We came as fast as we could' zegt Liam. Ik glimlach, 'thanks boys. You didn't have to do that'. 'Are you kidding me? Of course we had to! You're our friend, Luce! We're here for you' zegt Niall. 'Thanks boys' zeg ik nogmaals.

Een uur later zit alleen Niall nog op mijn bed. Harry, Liam en Louis hadden nog belangrijke afspraken. Ze vonden het heel erg dat ze moesten gaan, maar ik heb gezegd dat ik het al super lief vond dat ze aan me dachten en überhaupt waren geweest. Jill heb ik ook naar huis gestuurd. Ze voelde zich helemaal niet goed. Ik begrijp het wel. Het moet de schrik van haar leven zijn geweest toen ze hoorde dat ik een ongeluk had gehad.
Niall kreeg ik alleen niet de kamer uit. Ik heb wel tien keer tegen hem gezegd dat hij naar huis mocht gaan, maar hij is toch gebleven. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om mij hier alleen achter te laten. Ik vind het super lief van hem, maar ik red me ook prima alleen.
'Do you remember when I told you I was writing my own songs?' Vraagt hij. Ik knik, tuurlijk weet ik dat nog! 'Well, I think I already finished one' zegt hij. 'Cool!' Zeg ik trots. 'Do you want to hear it?' Vraagt hij. 'Yes of course!' Zeg ik enthousiast. Hij staat op van het bed en loopt naar de gitaarvormige tas. Natuurlijk neemt hij zijn gitaar mee! Hij pakt zijn gitaar uit de tas en komt weer op het bed zitten. Hij kucht een keer en begint dan te spelen.
'Waking up to kiss you and nobody's there.The smell of your perfume still stuck in the air. It's hard.Yesterday I thought I saw your shadow running round. It's funny how things never change in this old town. So far from the stars' zingt hij. Ik bekijk hem en zie dat hij zijn ogen gesloten heeft. Vol passie zingt hij het lied helemaal af. Het klinkt prachtig. Zijn prachtige stem bij een prachtig nummer. Als hij halverwege is merk ik dat ik emotioneel begin te worden. Komt het door het lied? Of is alles me gewoon even te veel?
Als het lied af is, kijkt hij me weer aan. 'Wow' is het enige wat ik zeg. Het lied heeft me geraakt, maar ik weet even niet hoe ik dat onder woorden kan brengen. 'What do you think?' Vraagt hij wat onzeker. 'It's beautiful' zeg ik. Ik veeg snel een traan van mijn wang af. 'Thank you, Luce' zegt hij. We kijken elkaar even recht in de ogen aan. Zijn ogen stralen en ik zie hem steeds meer glimlachen hoe langer we elkaar aan blijven kijken. Dan gebeurt er plots iets dat ik niet zag aankomen. Niall leunt naar me toe en zijn ogen gaan van mijn ogen naar mijn lippen. Ik merk dat mijn mond droog word en ik slik even. Dan sluit hij zijn ogen en zijn lippen raken de mijne. Snel sluit ik ook mijn ogen en het vuurwerk ontploft in mijn buik. Het voelt alsof ik even weg ben van de wereld. Alsof ik wegzweef samen met Niall. Alleen hij en ik. Geen problemen, geen ongeluk en geen pijn. Alleen Niall.

Als onze lippen weer scheiden, is er niets veranderd. Het ongeluk is gebeurd en ik heb enorm veel pijn. Maar gelukkig is Niall nog bij me. We kijken elkaar aan, maar dan zie ik niet wat ik had verwacht. Hoe geweldig en gelukkig ik me voel met hem, hoe bang en schuldig hij eruit ziet. Mijn brede glimlach verdwijnt van mijn gezicht. 'Niall...'begin ik, maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik wil zijn hand pakken, maar dan staat hij op. 'I'm sorry. I don't know why I did that...' stamelt hij. Hij stopt snel zijn gitaar in zijn koffer en ritst die dicht. Hij loopt naar de deur toe en legt zijn hand op de deurklink. Even blijft hij staan en kijkt hij me aan. Ik ben nog helemaal verstijft. Eerst zingt hij een prachtig nummer, dan zoent hij me en vervolgens weet hij niet hoe snel hij weg moet wezen. 'Sorry' zegt hij simpel. Hij duwt de deurklink omlaag, opent de deur en loopt weg. Ik wil hem roepen. Ik wil hem smeken om terug te komen en te praten wat er zojuist is gebeurd. Maar hij vertrekt. En hij laat me met duizenden vragen achter...