A Man Called Niall Horan {VOLTOOID ✔️}

Part Thirty-Three

P.o.v. Lucy
Ik zit op de bank en bekijk het huis. Verschrikkelijk veel spanning giert er door mijn lichaam heen. Ryan loopt naar me toe en grijnst. 'Eindelijk zijn we weer helemaal alleen' zegt hij als hij naast me op de bank komt zitten. Hij komt wel héél dicht op me zitten... Ik slik en durf niks terug te zeggen. 'Ik ben ook blij' zegt hij. Hij legt zijn hand op mijn bovenbeen. Met een ruk sta ik op. Ik loop bij hem vandaan. 'Wat wil je van me, Ryan?' vraag ik. Ryan staat ook op en kijkt me aan. 'Jou. Dat is alles wat ik wil' zegt hij met een vuile grijns. 'Mij?' vraag ik verward. Ik sta stil en kijk hem aan. Hij loopt naar me toe en gaat vlak voor me staan. 'Ik wil jou, lieve Lucy. Alleen jou' zegt hij. Hij legt zijn hand op mijn wang. Ik krijg meteen overal kippenvel. 'Dus je wilt me hier vasthouden?' vraag ik. Mijn stem trilt. 'Ja. Dit is nu ons huis. Niemand die ons hier stoort' zegt hij. 'Je weet dat mensen me gaan zoeken, toch?' vraag ik. 'Wie dan?' vraagt hij met een brede grijns. 'Jay houdt niet echt van je hoor, hij deed maar alsof om je naar mij te lokken' zegt hij. 'Mijn vrienden' weet ik met een piepstem uit te brengen. 'Wie dan? Niall haat je en de rest denkt dat je rustig met Jay op vakantie bent' zegt hij. Ik krijg grote ogen. 'Dat... Jij hebt...' stamel ik. 'Praat met hele zinnen, Lucy' zegt hij. 'Jij hebt Nialls geld gestolen' zeg ik. 'Hoe durf je me daar van te beschuldigen?' zegt Ryan. Nog steeds heeft hij een vieze grijns op zijn gezicht. 'Jullie relatie zou toch nooit stand houden' zegt hij dan. Dan voel ik de woede in mijn lichaam stijgen. Ik kijk hem aan en haal dan uit. Ik sla hem hard op zijn wang. Hij lijkt even verbaast dat ik dat echt heb gedaan, maar dan wordt hij rood van woede.

'Dat had je beter niet kunnen doen' zegt hij boos. In een snelle beweging tilt hij me op en hangt hij me op zijn schouder. Ik spartel en sla hem op zijn rug. 'Laat me los!' roep ik. Ryan negeert me compleet en neemt me mee terug naar de slaapkamer waar ik wakker werd. Daar gooit hij me op het bed. Ik schuif van angst helemaal naar het hoofdeinde en kijk hem bang aan. Ryan loopt naar me toe en kijkt me kwaad aan. Zo heb ik hem nog nooit gezien... Dan pakt hij iets uit zijn achterzak. 'Je moet nog leren te luisteren, maar geen zorgen, ik leer het je' zegt hij met een brede grijns. Ik, daarin tegen, bibber van angst. Als hij om het bed loopt en naar me toe komt, twijfel ik geen seconde en spring ik aan de andere kant van het bed af. Ik ren zo snel als ik kan de kamer rond. Ik ren naar de kamerdeur toe en trek die open. Zo snel als ik kan ren ik het huis rond. Elk raam of deur die ik tegen kom probeer ik open te trekken, maar niets helpt. De meeste deuren die ik tegen kom zitten op slot of leiden naar een andere kamer. Daar in tegen zit elk enkel raam die ik tegen kom op slot. Dan zie ik plots de voordeur. Ik ren er meteen op af, met Ryan op mijn hielen. Ik pak de deurklink vast en trek en duw er zo hard als ik kan aan. Maar helaas, die zit ook op slot. Op dat moment word ik van achter bij mijn nek gepakt. 'Dacht je nou echt dat ik de deur niet op slot zou doen?' vraagt Ryan vlak bij mijn oor. Hij draait me hardhandig om en duwt me hard met mijn rug tegen de deur aan. 'Je maakt het met de seconde erger voor jezelf!' zegt hij. 'Laat me gaan, vuile klootzak' zeg ik boos. Dan lijkt er iets te breken in het hoofd van Ryan. Hij begint een beetje te trillen en dan haalt hij uit en slaat hij me hard op mijn slaap waardoor ik bewusteloos raak.

Als ik weer wakker word, lig ik weer op het zelfde bed als waar ik eerder wakker was geworden. Maar dit keer zitten mijn beide handen boven mijn hoofd vast. Als ik ernaar kijk, zie ik dat ze zijn vastgemaakt aan het hoofdeinde. Dan kijk ik de kamer rond. Ryan is hier niet... Dat lucht op. Maar er gaat dan ook een schok door me heen als de deur open gaat en Ryan de kamer binnen loopt. Hij ziet meteen dat ik wakker ben. 'Ik wilde je nog een beetje sparen, maar ja... als jij tegen gaat werken... Wie ben ik dan om jou te sparen?' zegt hij. Als hij dichterbij komt, zie ik dat hij iets in zijn hand heeft. 'Ik heb ooit gelezen, dat dit middeltje de kans op zwangerschap kan vergroten' zegt hij. Ik schrik als ik zie dat hij een injectienaald in zijn handen heeft. Hij komt naast me op het bed zitten. Ik probeer bij hem vandaan te kruipen, maar dat gaat lastig als je vast zit aan het bed. 'Ik wil dat jij zo lang mogelijk aan mij denkt en hoe kan dat nou beter, als je een deel van mij 9 maanden bij je draagt en dan de rest van je leven voor zorgt?' zegt hij met een brede grijns. Sinds ik hier ben, heb ik hem alleen maar breed zien grijnzen en heel boos zien kijken. Dan pakt hij mijn arm stevig vast en zet hij de naald in mijn arm. Ik probeer mijn arm los te trekken, maar dat lukt niet. Dan spuit Ryan de vloeistof die in de naald zit in mijn arm. Als de naald leeg is, haalt hij hem weer uit mijn arm en kijkt hij me grijnzend aan. 'Laat de pret beginnen' zegt hij dan en het enige wat ik doe is mijn ogen sluiten en hopen dat het snel voorbij is...

P.o.v. Jill
Het is alweer een paar dagen later. De laatste tijd woon ik zo'n beetje bij de jongens van One Direction in huis. En nee, ik slaap niet bij iemand op de kamer, ik slaap in de logeerkamer. Je vraagt je misschien af waarom, maar het leek ons ongemakkelijk als ik bij iemand op de kamer ging slapen. Tussen Harry en mij gaat het bijvoorbeeld heel goed, maar het is een en al vriendschappelijk tussen ons. We willen geen relatie samen, alleen maar lol maken.

Ik zit in de woonkamer. De tv staat aan, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik heb sinds het laatste Whatsapp gesprek met Lucy niks meer van haar gehoord en dat zit me niet lekker... Dat gesprek was al heel raar en nu ik niks meer van haar heb gehoord, ga ik me enorme zorgen maken. Niall komt de kamer binnen. Hij komt naast me op de bank zitten. 'Are you okay?' vraagt hij. Ik grinnik kort, 'is it that obvious?'. Niall grinnikt ook even. 'Yes' zegt hij eerlijk. 'I'm worried, Nialler' zucht ik. 'I get it... so am I' zegt hij zacht. Ik kijk hem aan. 'I know' zeg ik met een glimlachje. 'I love her...' geeft hij dan toe. De afgelopen dagen heeft hij dat geprobeerd te ontkennen, maar natuurlijk wist ik dat het echt zo was. Maar door het hem te horen zeggen, voel ik me een beetje beter. 'I know Niall' zeg ik. Ik pak zijn hand vast. 'Let's call her again' stelt hij voor. Ik knik en pak mijn mobiel. Ik heb haar de afgelopen dagen elke dag geprobeerd te bellen, maar ze heeft nog geen een keer opgenomen. Hopelijk is dat vandaag anders...