P.o.v. Lucy
Jill en ik lopen samen het ziekenhuis uit. We lopen in doodse stilte naar de auto op de parkeerplaats en stappen in. 'Wiens auto is dit?' Vraag ik. 'Van een huisgenoot. Ze is een weekje in het buitenland en ik mocht haar auto lenen' legt Jill uit. Ik knik begrijpelijk en zet mijn tas op de achterbank. Ik stap voorin in en Jill kruipt achter het stuur. Voor ze de auto start draait ze zich om naar mij. 'Wat doen we nu?' Vraagt ze. Ik zucht even diep en kijk haar dan aan. 'Ik wil eerst mijn tas dumpen. En dan... gewoon zoeken denk ik...' zucht ik. 'Wat als we je tas bij de jongens dumpen. Misschien is hij inmiddels daar aangekomen' stelt Jill voor. 'Goed plan' zeg ik kort. Dan start Jill de auto en rijden we weg.
Nog geen half uur later parkeert Jill de auto langs de weg bij het huis van de jongens. We stappen uit en ik pak mijn tas van de achterbank. Jill en ik lopen naar de voordeur, maar voordat we kunnen aanbellen, vliegt de deur open. Harry staat in de deuropening en bekijkt Jill en mij. Als we elkaar recht aankijken, twijfelt hij geen seconden en omhelst hij me. Ik sla mijn armen ook om hem heen en hou hem stevig vast. 'You're not gonna fall down again, are you?' Fluistert hij zacht. 'No, not this time' lach ik. Als ik voel dat Harry me wilt los laten, hou ik hem nog iets steviger vast. Als hij dat merkt lacht hij zacht en houdt hij mij ook steviger vast. 'Are you okay?' Vraagt hij zacht. Ik zucht diep. 'No' zeg ik kort. Ik merk dat ik begin te snikken. 'Hé, Luce don't cry' zegt hij. 'I'm sorry, Harry. I'm just so scared' huil ik. Harry gaat met zijn hand door mijn haar. 'Damn you really love him' zegt hij met een grinnikje. Ik lach, 'is it that obvious?'. 'Actually, yes' lacht hij. We laten elkaar los en kijken elkaar aan. 'Thanks Harry. I really needed that' zucht ik. Harry glimlacht zwak. 'Let's go inside' zegt hij. Ik knik en veeg de tranen van mijn wangen. Het was me nog niet opgevallen dat Jill al naar binnen was gegaan. Harry slaat zijn arm om me heen en we lopen naar binnen. We lopen de woonkamer in, waar de rest zit. 'Hi Luce!' Begroet Louis me. 'Hi' zeg ik zacht, maar mijn stem kraakt waardoor ik heel zielig klink. 'Hi Lucy, are you okay?' Vraagt Liam bezorgd. 'Not really... have you heard from him?' Vraag ik. 'No... sorry' zucht Louis. 'Not your fault' zeg ik kort. Ik zet mijn tas op de grond. 'Well, I'm leaving. We'll keep in touch, okay?' Zeg ik. Iedereen knikt. 'Are you sure you wanna go alone?' vraagt Harry. Ik kijk hem aan en zie dat hij bezorgd kijkt. 'Yes. I've got a feeling I'm gonna find him sooner if I go alone' leg ik uit. 'Okay. Stay safe' zegt Liam. 'I will. I'll call if I know anything' zeg ik. 'Good luck' zegt Jill. 'Thanks! Bye' zeg ik en ik loop het huis uit. Net voordat ik de straat wil oversteken, hoor ik een deur achter me open gaan. 'Lucy! Wait' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Louis staan. 'Lou, I really need to go alone' zeg ik met een zucht. 'That's okay, but just take my car' zegt hij. Ik glimlach als hij zijn autosleutels in mijn hand legt. 'Louis, I can go home and take mine' lach ik. 'That takes time' lacht hij. 'Thank you' bedank ik hem waarna ik hem een knuffel geef. 'No problem! Now go find him' zegt hij als ik hem los laat. Ik knik en loop naar zijn auto toe. Ik haal het slot eraf en stap in. Even blijf ik stil zitten. Waar moet ik beginnen met zoeken?
Opeens schrik ik op. Als er een groep mensen is die heel goed detective kunnen spelen, zijn het wel de Directioners! Snel open ik twitter op mijn telefoon. Ik log in op mijn fanaccount en verstuur een tweet.
Me: O MY GOSH!! It's my dream to meet Niall Horan and now I'm in the same city as him! Can you help me find him? In return I'll make sure that the one who helped me find him gets a personal video made by Niall!!! Please help me! #findNiall #pleaseretweet
Ik ben niet zo'n populaire fanaccount met veel volgers, maar al snel zie ik dat mensen reageren en mijn tweet retweeten. Binnen een paar minuten krijg ik dan de eerste tip binnen. Een foto van Niall bij een winkeltje in de stad. Meteen leg ik mijn telefoon naast me neer en begin ik te rijden.
Een paar minuten later kom ik aan bij de plek waar de foto is gemaakt. Ik rij rond, maar zie hem nergens. Ik parkeer mijn auto langs de weg en pak twitter er weer bij. Ik zie dat ik al veel meer reacties heb gehad. Ik bekijk ze allemaal, totdat ik een melding krijg van een nieuwe reactie. Ik open de tweet en zie dat het weer een foto is van Niall, maar dit keer bij de Starbucks waar ik werk. Zou hij op zoek zijn naar mij? Nee, hij weet dat ik nu niet werk. Hij weet volgens mij niet eens dat ik uit het ziekenhuis ben...
Ik besluit Lois te bellen. Misschien kan zij hem tegenhouden zodat ik de kans krijg daar naartoe te rijden. Gelukkig neemt ze snel op. 'Hi Luce! I heard about the accident. How are you?' Vraagt ze meteen. 'Hi Lois! I'm fine thanks! Just left the hospital this morning' zeg ik. 'That's good news!' Zegt Lois blij. 'Yes it is! Listen, Lois, I've got a weird question for you' begin ik. 'Tell me! I love weird questions!' Lacht ze. 'Have you seen that blond guy, who you thought was my boyfriend, today?' Vraag ik. 'Do you mean Niall?' Vraagt ze lachend. Ik schrik even, 'did you know it was him?'. 'Yes, it wasn't that hard to guess when they all came and you made the 1D logo on their coffees' lacht ze. Ik lach mee, 'I totally forgot I did that'. 'But to answer your question: no I haven't seen him today' zegt ze, 'why?'. 'I'm looking for him...' zucht ik. 'Oh, good luck! If I see him, I'll let you know' zegt ze. 'Thanks Lois! Bye' zeg ik waarna ik ophang. Ik zucht diep en kijk weer op twitter. Ik heb meer antwoorden voor een filmpje die ik moet maken, dan dat ik echte tips krijg. Als ik kijk tussen de tweets met de #findNiall, zie ik dat er 2 seconden geleden een foto van Niall is geplaatst. Ik herken de plaats meteen. Het is de plaats waar Niall en ik tegen elkaar opbotsten. Ik leg mijn telefoon meteen weg en rij er naar toe. 'Niall, I'm coming for you...'
JE LEEST
A Man Called Niall Horan {VOLTOOID ✔️}
Fanfic'Laat je leven niet door één persoon veranderen!' Dat vloog Lucy vroeger altijd om de oren. Veel mensen lachen het gewoon weg, 'je leven kan niet door één persoon veranderen' lachten ze. 'Als één persoon jouw leven veranderd, dan doe je iets niet go...