Not Me

{Chapter 6} "Nu niet." (Nooit niet)

Pascal zet uit het niets zomaar een liedje op over vrienden dat ze je alles moet vertellen. Ik kijk Pascal geïrriteerd aan. Hij kijkt mij vragend aan. "Oké.. welk spel wil je spelen?" vraagt hij aan mij. "Eumhhh GTA V." zeg ik vastbesloten. Na een tijdje gamen hadden ik besloten om maar eens naar huis te gaan. "Nou dat was leuk haha." zegt hij. Ik kijk hem lachend aan. We geven als laatste een knuffel en nemen afscheid. "O JA JEREMY! JE KUNT MIJ ALLES ZEGGEN HE!" roept Pascal nog luid.

Ik zucht en fiets naar huis toe. Ik zit in een discussie met mezelf. Zou ik gewoon beneden eten met Enzo? Mijn ouders zijn er toch niet. Ik bijt nogmaals op mijn lip wat nogal pijnlijk is. Ik kom thuis en open de deur.

En dat had ik beter niet kunnen doen. Ik zie dat Enzo aan het eten is...met Link. Ik draai me zo snel mogelijk om om weg te lopen. "Jeremy kom hier!" Roept Enzo. Ik wil heel hard nee roepen maar Enzo heeft mijn pols al gepakt en neemt me mee naar de keuken. Hij duwt me op een stoel naast Link en schuift een bord met macaroni mijn kant op. "Ik hoef niet." Zeg ik koppig en ik draai met mijn rug naar Link toe.

"Wat is er nou met je aan de hand? Vraagt Enzo bezorgd. "Dit is niet wie je bent, niet wie je hoort te zijn." Zegt hij nog zachtjes. Ik draai me terug hun kant op. "Als je wilt weten wat er is, moet je bij de hond naast me zijn." Zeg ik boos. Vanuit mijn ooghoeken kan ik Link zien slikken. "Jer...ik wil je ge-" probeert hij te zeggen. Maar ik luister al niet meer.

Ik zucht diep. Enzo en Link zitten te praten. Al weet ik niet waarover. Boeit me ook niet zo veel. Als ik klaar ben met eten, wat al snel is, sta ik op en loop ik naar boven. Als ik op mijn kamer ben doe ik de deur op slot. Ik start mijn pc op. Als dat gebeurt is start ik Overwatch op. Ik staar een beetje naar mijn character. 'Traanman'. Ik kijk of hij online is. De dude waar ik al een paar dagen mee speel. Nope..Hij is offline. Dan hoor ik vanaf beneden een deur dichtslaan. En nog geen 15 minuten later is hij online.

Na 3 uurtjes zegt hij dat hij moet stoppen en ik besluit overwatch ook af te sluiten. Ik loop naar de spiegel toe en bekijk me zelf. Mijn gezicht ziet er nog steeds, zoals Pascall dat noemde 'vreselijk' uit. Ik zucht even luid. Voor nu baal ik dat mam op haar werktripje, die al veel te lang duurt voor slechts een tripje, al haar make-up mee heeft. Ik wil al die plekken op mijn gezicht camoufleren. Ik zucht nogmaals en ga met mijn hand door mijn haar. Wat maakt het eigenlijk ook uit. Dat zijn slechts blauwe plekken en een sneetje, het staat niet in vergelijking met mijn hart die al enkele littekens heeft ontvangen.

Ik plof neer op mijn bed en leg mijn hoofd in mijn, niet meer zo witte, kussen. Nu heb k nog de rust en kan ik me voorbereiden op morgen. De dag waarbij de plekken op mijn gezicht waarschijnlijk nog meer worden. Welke dag is het vandaag ook al weer? We hadden economie..Dus woensdag. Bijna weekend. Dus bijna weer een weekend mezelf opsluiten in mijn kamer. Morgen na school ga ik naar mijn geheime plek. 'mijn geheime plek' ligt aan het einde van het park. Er ligt een klein meertje die nooit lijkt op te drogen. Het water geeft er bijna licht. Het enige nadeel is dat je door struiken heen moet. Boven het meer zijn bomen in elkaar gegroeid. Het is een prachtige plek, beter dan mijn gezicht. Dan doe ik langzaam mijn ogen dicht en probeer ik te slapen.

Nou ja... Slapen is niet voor mij weggelegd vanavond. Ik krijg alleen maar nachtmerries. Nachtmerries met Joost en Harm erin. Ze doen Enzo pijn, meer dan ze bij mij hebben gedaan. Ik schrik wakker en als ik op mijn telefoon kijk is het half 1. Ik sta zachtjes op en loop naar de badkamer. Mijn moeder moet toch nog iets van make-up hebben laten liggen. Ik doe een kastje open en zie een klein flesje en een plat doosje liggen. Of bakje. Geen idee wat het is. Ik pak het en lees de verpakking. Bb cream en licht dekkende foundation. Ik pak het platte doosje en lees wat daar op staat. Mat poeder voor een natuurlijk effect. Het zal allemaal wel. Ik pak het en neem het mee naar mijn kamer. Dus hoe doen meiden dit. Ik maak het flesje open en doe wat foundation spul op mijn hand. Wat dus fout gaat. Ruim de helft eindigt op de grond. Godver! En dat poeder spul. "makkelijk aan te brengen met een poeder kwast of beauty blender." Lees ik. Wtf is een beauty blender. Ik zoek het op op mijn telefoon en blijkbaar is het een spons die lijkt op een ei, maar dan met allemaal gekke kleuren. Dit is iets wat ik morgen ga doen. Eerst proberen te slapen.

Het lukt redelijk, maar van ieder geluidje word ik wakker. Dan besluit ik gewoon maar uit mijn bed te gaan, dan kan ik ook nog even wat oefenen met die Foundation. Als het er eenmaal opzit loop ik naar beneden toe waar Enzo al zit. Op dit moment lijkt Enzo wel een boemerang. Een boemerang die je gooit, maar je eigenlijk niet van wilt dat hij altijd terugkeert. "Jer, we moeten nog steeds praten," zegt hij monotoon om zo zo weinig mogelijk emoties te tonen. Ik ken hem goed genoeg wetende dat hij nu zelf ook in een tweestrijd zit met zijn eigen gevoelens.

"Nu niet." Antwoord ik. "Ik moet zo naar school en ik moet mijn tas nog pakken.." "Jer, ik weet dat je liegt. Vertel nou gewoon is de waarheid!" "Doe ik ook Enz, het is echt zo." Ik kijk 'zogenaamd' op mijn telefoon voor de tijd. Dan spurt ik weg en pak ik mijn tas. Nog geen seconde later ben ik de deur uit en sta ik bij mijn fiets.