Not Me

{Chapter 20} Idfc anymore

"PIEP" Dat was het kastje waar mijn draden aan verbonden zitten. Link gaat staan en dan zien we de draden die los zijn geschoten. Het zijn er niet ultiem veel, maar ook zeker niet weinig. "Link, haal je moeder.." Fluister ik. Link knikt en loopt de kamer uit. Ik zucht. Waarom moet dat ding ook alles verpesten? Ik sla een keer tegen het kastje uit frustratie, waardoor er nog wat draadjes los schieten. But idfc anymore. Ik word duizelig in mijn hoofd en net als ik mijn hoofd op het bed wil laten vallen, komen Link en zijn moeder de kamer binnen.

Ze bevestigt de draadjes weer aan me. "Jullie moeten echt rustiger gaan doen. Dat die draadjes er steeds afschieten is ook niet goed voor Jeremy zijn lichaam en het herstelproces zal dan alleen maar langer duren." Ik knik en bijt even op mijn lip. "Hoe lang moet ik eigenlijk nog met al die draadjes rondlopen?" vraag ik aan haar aangezien ik dat ding helemaal zat ben.

"Ligt eraan, hoe lang je nog last van alles houdt..Laat ik het zo zeggen. Als je weer normaal kunt staan en lopen kunnen de draadjes los" Ik zucht. Dat gaat dus nog een eeuwigheid duren. Ik en Link knikken en de moeder van Link loopt de kamer uit. Als de deur dicht is begin ik met praten. "Weet je Linky..Ik ben dat ding helemaal zat. Ik wil gewoon normaal kunnen lopen en dingen kunnen doen." "Snap ik Jer, maar zo is het nu eenmaal niet. Ik vind het net zo kut voor je.." Link staart naar zijn voeten. Op de een of andere manier kan ik zijn gevoel gewoon aflezen. Zijn broer heeft er voor gezorgd dat ik dit ding heb. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en zucht gefrustreerd. "Life is a crying game and I fail each level again." Fluister ik zachtjes. Het stomme is, ik ben morgen waarschijnlijk alleen in dit huis. De moeder van Link moet werken, en Link en Joost moeten gewoon naar school. Geen idee wat ik dan ga doen.

"Linky," zeg ik zacht. Hij kijkt op. Ik klop op het bed als teken dat hij naast me moet komen liggen. "Je hoeft je echt niet schuldig of whatever te voelen omdat je broer dit heeft gedaan. Jij bent anders en daar gaat het om," zeg ik zacht tegen hem. Hij knikt even en zucht. "Linky, jij bent de enige die er voor me is op dit moment, dus het enige wat ik kan is jou dankbaar zijn," zeg ik breekbaar.

Ik hoor Link zuchten. Ik kijk op de klok. 22:00. Mijn ouders hadden me 2 uur geleden al naar boven gestuurd. Ze behandelden me als een klein kind. Eerlijk gezegd..Ik ben nu ook fucking moe. Volgens mij merkt Link dat want hij staat op. Ik ga liggen aan de buitenkant van het bed, dus zo dicht mogelijk bij het kastje, en Link aan de binnenkant. Als Link ligt trekt hij het deken over ons heen. Hij drukt nog een kus op mijn neus en maakt het licht uit. "Trusten Linky.." "Trusten Jer"

Voor het eerst in een lange tijd val ik rustig in slaap.

Volgende ochtend

Ik gaap en rek me uit. Ik merk dat Link niet meer naast me ligt en ik ga iets rechter op zitten. Eerlijk gezegd heb ik geen honger dus besluit ik er ook maar om niet van te eten. Ik kijk op de wekker om te kijken hoe laat het is. Het is één uur, dus Link zal binnenkort wel thuiskomen.

Ik hoor geluid vanaf mijn telefoon. Ik open Whatsapp en zie dat ik een appje heb gekregen van Link. Een glimlach ontstaat meteen op mijn gezicht.

Link❤: Ik ben zo thuis. Ik heb voor je een vers broodje meegenomen. Xx

Ik doe mijn telefoon terug in mijn broekzak en even later hoor ik de deur open en dichtgaan. "Ik ben er weer!" Hoor ik Link vrolijk zeggen. Ik hoor voetstappen naar boven en Link komt op de kamer met een zak met een broodje gezond. Hij geeft het aan mij en ik begin het broodje dankbaar op te eten.

"Smaakt ie? Want de kantines van school zijn nooit zo goed" Ik knik. "LINK! SCHIET OP! HARM WACHT OP ONS!" Dat was Joost. Ik kijk Link vragend aan. "Harm en Lucas wilden dat Joost en ik kwamen.." Fluistert hij. "Oh.." Fluister ik zachtjes. "LINK LAAT DIE LOSER NOU ETEN! KOM!" Link kijkt me met een schuldige blik aan maar draait dan toch om. De deur gaat dicht en ik hoor hem van de trap aflopen. Niet veel later gaat er een deur dicht en ben ik weer alleen in het huis van Link en Joost.