Not Me

{Chapter 21} Ik krijg jou nog wel

Ik zucht en leg het bakje waar werd mijn broodje op lag naast me neer. Ik probeer op te staan wat redelijk lukt en het kastje trek ik achter me aan. Ik loop naar de badkamer toe en begin wat water te drinken. Alles wordt me even te veel. Ik zie een scheermesje liggen en ik besluit die op mijn arm te zetten. Dan kan ik de pijn die ik mentaal voel even wat verlichten.

"Sorry Linky.." Fluister ik nog. Tijdens het snijden denk ik aan zijn woorden. 'Baby don't cut..Just promise..' Als ik de 4e snee heb gezet begin ik me schuldig te voelen. Ik spoel het scheermesje af en leg het terug op de plek waar ik hem had gepakt. Ik laat het water lopen en spoel mijn arm af. Ik pak een washandje en wrijf ermee over de gemaakte sneeën. Ik zucht en leg het washandje neer. Direct daarna loop ik terug naar Link's kamer.

Ik merk dat het lopen wel redelijk gaat dus nu maar hopen dat dat kastje met al die draden weg mag. Als ik in de kamer van Link ben besluit ik om een trui aan te trekken, maar aangezien ik niks mee heb kijk ik maar in Link zijn kast. Ik zie een trui liggen die we een jaar geleden toen samen hadden gekocht. Een glimlach komt op mijn gezicht bij die herinneringen en ik besluit deze trui aan te doen.

Als ik de trui aan heb gedaan plof ik neer op Link zijn bed. Ik open Whatsapp en besluit Link een berichtje te sturen.

Link❤

U: Linky, hoe laat kom je ongeveer?

Link❤: Over anderhalf uur probeer ik er te zijn Jer, maar ik moet zo min mogelijk opdringen. Harm en zijn ouders zijn namelijk ook tegen homo's...

U: Oh..Oké. Ik wacht op je Linky x

Link❤: Tot straks Jer x

Ik zucht en gooi mijn telefoon op het bed. Waarom vinden zoveel mensen homo's zo erg? Ben ik anders geworden sinds ik er eindelijk voor uit durf te komen? Voor mijn gevoel ben ik nog steeds precies hetzelfde en dat wil ik echt niet gaan veranderen. Ik friemel aan de onderkant van mijn shirt en zucht luid.

Het voelt alsof we nog in 2012 leven. Toen wisten mensen amper wat homo zijn was en het was raar als je het was. Maar kom op. We zitten nu in 2017. Dan moet het toch gewoon normaal zijn? Ik pak mijn telefoon gewoon weer terug en open YouTube. Ik zoek op nightcore en vind een liedje. 'Baby don't cut'. Dat is wat Link de hele tijd tegen me zegt.. Ik scroll verder naar beneden en zie Sociopath. Ik klik hem aan en ze het geluid op z'n hardst. Ik zucht even en ga met mijn rug tegen de muur zitten. Luisterend naar de muziek wacht ik op Link.

Ik hoor de voordeur open en dicht gaan en snel zet ik mijn muziek uit en hoop ik dat het Link is. Voetstappen gaan over de trap heen en de deur wordt opengedaan. Ik zie Link staan en ik schenk hem een glimlach. Ik sta op en loop naar hem toe. "Linky," zeg ik blij terwijl ik hem omhels.

"Hoe is het hier gegaan?" Vraagt Link met een glimlach. "Wel goed, maar ik verveelde me dood. Het lopen gaat wel een stuk beter" Ik ga weer op bed zitten en pak mijn telefoon. Ik had tijdens het scrollen een liedje gevonden die ik nu op wil zetten. Nightcore - Baby I Love You ❤. Als ik het liedje op zet komt Link naast me zitten. Het duurt niet lang voordat ik Link zijn lippen op de mijne voel.

Ik ga er weer in mee en duw hem tegen de zijkant van het bed aan. Met mijn handen ga ik voorzichtig door zijn haar heen. De deur wordt open gedaan en gelijk ga ik rechtop zitten. Ik zie dat Joost de deur open deed. Hij maakt kokhals geluiden en beschaamd kijk ik naar beneden toe. Opeens zijn mijn benen heel interessant geworden.

Joost rolt nog even met zijn ogen. "Wanneer ging die sukkel ook alweer naar huis?" Vraagt hij geïrriteerd aan Link. "Niet, en waarom niet dat weet je zelf ook wel Joost" Joost grijnst nog even gemeen naar mij. Als Link ook naar zijn voeten begint te staren staar ik Joost nog steeds beschaamd aan. Hij playbackt iets en ik kan er net een zin van maken. 'Ik krijg jou nog wel'. Ik krijg weer rillingen over mijn rug heen en niet veel later doet Joost de deur weer dicht. Link staat op en maakt de deur op slot. "Zo..Waar waren we gebleven?" zegt hij met een glimlach.

Ik zucht en schud met mijn hoofd. "Link zullen we even naar buiten toe?" vraag ik aan hem. Ik zelf heb echt geen zin om nu verder te gaan. Dat ik onderdak heb is fijn, maar hier kan ik me ook niet veilig voelen helaas. Link kijkt me twijfelend aan. Ik kijk hem dan smekend aan.

Ik hoor Link zuchten. "We kunnen beter wachten tot mijn moeder thuis is. Misschien kunnen de draden van je af en dan kunnen we tenminste normaal lopen.." "Hoe laat komt je moeder dan ongeveer thuis?" "Ze is 17:00 klaar met werken, dus ik denk rond 17:30" Ik kijk op de klok. 16:00.