Not Me

{Chapter 15} Doe het gewoon..

"Ik..Ik weet niet hoe ik dit uit moet leggen Jer." "Doe het gewoon.." Hij zucht even. "Jer, ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Alleen Joost en mijn moeder weten het.." "De moeder van Joost toch ook?" "Jer..De moeder van Joost is mijn moeder.." "Zijn jij en Joost dan.." Hij knikt. "Konden we daarom nooit naar jouw huis? Of op jouw kamer spelen? Is dit die hele reden?" Hij knikt weer. "Weet je..Vaak heb ik me geschaamd om Joost. En nu nog steeds. Joost is altijd een pester geweest Jer. En daardoor werd ik ook altijd als een pester gezien. Het broertje van.. Het is een geluk dat hij vrienden met Harm is geworden"

Ik knik en laat de woorden even goed tot me doordringen. Ik frunnik even aan de draadjes die aan me bevestigd zijn. "Waarom pestte hij me dan eerst niet?" vraag ik dan toch maar aan hem.

"Ik wou dat ik het je kon vertellen, maar het was zo opeens" "Oh..Oké.." "Weet je Jer..Eigenlijk moet ik je nog iets vertellen.." Hij buigt zich voorover en..

Drukt zijn zachte lippen op die van mij. Ik sluit mijn ogen en ga er in mee. Mijn armen sla ik om zijn nek heen waardoor ik weer een aantal piepjes hoor. Ik trek hem dicht tegen me aan. Plotseling gaat de deur open en al snel laat ik Link los.

Blijkbaar kwam er door de piepjes een dokter aan. De dokter heeft alle draadjes weer aan me bevestigd en is meteen weer weg gegaan. Vaag ziekenhuis blijft dit. Link staarde me de hele tijd glimlachend aan. Nu nog steeds. "Probeer er anders bij te komen liggen.." Fluister ik.

Ik schuif iets op en voorzichtig komt hij naast me liggen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Hij mompelt wat in mijn oor en ik kijk hem vragend aan. Een deur wordt woedend open gedaan. "Godver Link!"

"Joost..Ga weg." Zegt Link. "Alleen als je met me meegaat en weg blijft van die loser." Link kijkt mij even aan en kijkt dan weer naar Joost. "Nooit" zegt hij tenslotte. "Dan doen we het maar hardhandig" Joost komt op ons aflopen en duwt Link van het bed af, waardoor er een draadje los schiet. Daarna komt Joost op mij af en houdt zijn vuist dreigend boven me. Ik begin te trillen en werp Link angstig een blik toe. "Jij bent Link niet waard, Frieser." "Voor de fucking laatste keer. Ik heet Jeremy. En niet Frieser."

Hij lacht gemeen, net zoals de duivel het zou doen, maar dit is niet de duivel, nee dit is Joost, ook al komt het best wel op hetzelfde neer. Een harde klap krijg ik tegen mijn neus aan waardoor mijn neus begint te bloeden. "Ik zou als ik jou was niet nog een keer brutaal doen, Friesertje." Ik krijg nogmaals een stomp in mijn maag waardoor ik naar voren schiet en alweer bloed uitspuug aangezien mijn maag nog steeds zwak is.

Ik hoor Link zachtjes huilen op de achtergrond. Dan gaat de deur open. Tot mijn verbazing staat de moeder van Joost..En Link..Daar. "Joost! Ga nu van dat bed af!" Joost haalt nog een keer uit en slaat op mijn wang. Ik zie dat de moeder van Joost en Link naar ons toe loopt en Joost van me af trekt. Meteen buigt ze zich over mij heen en bekijkt mijn maag en gezicht. Als ze naar mijn gezicht aan het kijken is fluistert ze iets. "Ik ga er wat aan doen hoor Jeremy. Dat beloof ik je" Ik werp haar een kleine glimlach toe, voor zover ik nu kan lachen. De moeder van Joost en Link loopt naar Joost toe en brengt hem de kamer uit. "Ik kom zo terug!" Zegt ze nog. Ik staar naar Link en hij naar mij. Ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik schuif een beetje op en klop uitnodigend op mijn bed.

Hij komt naast me liggen en hij snikt zachtjes. "Rustig maar Linky," zeg ik zacht en ga met mijn hand door zijn haar heen. Ik druk een klein kusje op zijn voorhoofd. Dat ik me heel zwak voel maakt niet uit, want ik moet er namelijk voor Link zijn. Als ik voor mezelf koos was ik hier nooit meer geweest..

En dat besef is gewoon zo..Zo..Onwerkelijk. Dat één jongen je gewoon in leven kan houden is gewoon onwerkelijk. Ik hoor Link zuchten. Op dat moment komt de moeder van Joost en Link weer binnen. Link merkt er niks van. Ik wel. Als ik haar kant op kijk knipoogt ze. Ik werp haar een gemeende glimlach toe, voor het eerst.

Even lijkt alles weer even beter te zijn dan het werkelijk is. Zijn moeder loopt naar me toe en doet de draadjes vast maken die los waren gegaan. "Jeremy, wil je dat er nog even naar je gekeken wordt door wat er net gebeurd is of denk je dat het wel goed zo is?" vraagt ze aardig aan mij.