Not Me

{Chapter 18} Jer, we kunnen niet anders..

Ik zie mijn rolstoel staan en probeer erop te komen wat ook lukt. Ik rijd snel richting de trap.  Ik zie Link en mijn vader tegenover elkaar staan en Link heeft een aantal scherven om zich heen liggen. "Pap stop!" gil ik.

"Jeremy, waarom ga je met deze klootzak? Neem een voorbeeld aan je broertje!" "WAAROM ACCEPTEER JE ME NIET GEWOON ZOALS IK BEN?" "Omdat je zo niet bent Jeremy. En dat weet je zelf ook wel.." "In die tijd dat jij en mam weg waren is er teveel gebeurt pap." Terwijl ik dat zeg doe ik mijn mouw omhoog. "SNAP JE HET NU? LAAT LINK GODVERDOMME MET RUST!" Ik zie dat pap zijn vuist balt en op mij gericht houdt. "Jeremy Frieser. Als je hiermee probeert te vertellen dat je homo bent, ben je mijn zoon niet meer," Zegt mijn vader emotieloos. Tranen schieten in mijn ogen en mijn ogen doe ik nu ook dicht, wachtend op de klap.

Ik krijg een harde klap tegen mijn wang aan. "Jeremy je zegt nu dat het een grapje is anders mag je gelijk weg zonder spullen." Ik kijk Link angstig aan. Ik word hardhandig de deur uitgeduwd samen met Link. Ik begin zachtjes te snikken. Niet wetende meer wat ik moet doen.

Ik merk dat er wat draadjes los zijn geschoten. Ik adem ook fucking snel. Link neemt meteen actie. Hij pakt mijn rolstoel en rijdt me naar zijn huis. Als we voor de deur staan kijk ik hem nog angstig aan. De hele weg hebben we niet gepraat. Ik heb alleen maar zitten huilen. "Jer..We kunnen niet anders.." Fluistert Link terwijl hij op de bel drukt.

Ik mompel wat. "Link ik wil gewoon naar huis kunnen," mompel ik zacht. "En ik heb nu geen plek om te leven," zeg ik beide met moeite. Ik maak me echt druk over van alles en nog wat.

De deur gaat open en Joost staat in de deuropening. "Wat doet die loser hier Link?" Link negeert Joost en rijdt gelijk door naar de woonkamer, waar zijn moeder op de bank zit. Als Link mij gewoon midden in de woonkamer laat staan ploft hij neer op de bank. Hij legt zijn hoofd in zijn handen. Ik hoor zachtjes gesnik. De moeder van Link komt naar mij toelopen. Ik hoor een trap en ook Joost komt naar beneden. Ik kijk hem even aan en zie dat er bezorgdheid in hem zit. Wacht..Bezorgdheid in Joost? Joost is bezorgd? Wtf. Joost ploft naast Link neer en slaat een arm om hem heen. De moeder van Link knielt voor me neer. "Wat is er gebeurt Jer?" Fluistert ze. "M..M..Mijn familie..Ze accepteren me gewoon niet hoe ik ben.." Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik voel de tranen nu ook over mijn wangen lopen. De moeder van Link maakt de losgeschoten draadjes weer vast en slaat een arm om me heen. "Jer, het komt allemaal goed..Beloofd," Fluistert ze nog.

Ik begin weer heftig te ademen. Ik kijk Link angstig aan. Ik val voorover uit de rolstoel en alles wordt zwart.

Ik voel dat ik wordt opgevangen door Link zijn moeder. Ik zit weer recht en ik hoor een paar voetstappen op me aflopen. Dan wordt ik opgetild. Ik voel dat we omhoog gaan. Ik hoor een paar voeten achter ons aankomen, wat het best eng maakt. Alsof we achtervolgd worden. Dan voel ik me worden neergelegd op een bed. Ik hoor iets naast me neergezet worden. Dan voel ik een kus op mijn wang, iemand neerploffen in een stoel en iemand de kamer verlaten.

Ik vecht tegen mijn eigen lichaam waardoor die heftig begint te bewegen. Mijn ogen gaan langzaam aan open en een harde schreeuw verlaat mijn mond als ik mijn ogen weer open krijg. De schreeuw bevat allerlei verschillende emoties die niet eens allemaal te beschrijven zijn.

Voor ik het weet zit ik rechtovereind met mijn hoofd in mijn handen te huilen. Dan wordt er zachtjes geklopt tegen de deur. "Mag ik binnen komen?" Vraagt een zachte, bekende, stem. "Kom maar," zegt Link vastbesloten. De deur gaat zachtjes open en ik zie Yasmine staan. Ik ga anders zitten en laat mijn benen over de bedrand hangen. Yasmine komt naast me zitten. Ik veeg mijn tranen van mijn wangen af. "Heeft Enz het je verteld?" Vraag ik. Yasmine knikt. "Vind je het erg?" Vraag ik iets zachter, angstig dat ze het zelf ook niks vindt. Zonder dat ik het had verwacht port ze in mijn zij. "Tuurlijk niet! Je bent en blijft mijn broer!" "Wel je fucking loser broer.." Fluister ik. Ik kijk even naar Link en hij heeft het blijkbaat gehoord. "Ben je niet Jer.." Fluistert hij. "Huh?" hoor ik Yasmine naast me zeggen. "Heeft Enz je dát niet verteld dan?" Yasmine schud haar hoofd. Ik zucht en begin met vertellen hoe en waarom ik in het ziekenhuis lag, en wat er die dagen is gebeurt. Ze heeft het recht om het te weten.

Yasmine blijft een tijdje stil en ik bijt op mijn lip. "Jer je blijft altijd mijn broer, dat weet je toch." Ik knik en we geven elkaar een knuffel. Een glimlach komt er op mijn gezicht. "Wat vindt Enz er eigenlijk van?" vraag ik verlegen aan haar.

"Zoals altijd..Hetzelfde als pap.." Ik zucht. "Het had ook niet anders kunnen zijn..En wat vinden Merlijn en Morris ervan?" "Die weten het nog niet, die zijn het weekend bij opa,"

Ik knik. Wetende dat ze er toch niet echt iets van vinden aangezien ze te jong zijn om het echt te begrijpen. "En mam loopt zeker ook weer met pap mee?" vraag ik zuchtend.