Not Me

{Chapter 8} "Waar ben ik?"

"Zo zo, wordt onze Jerrie brutaal," grijnst Harm. Ik zie Link verderop staan. Ik schud afkeurend met mijn hoofd. Ik zie de beste vriend van Enzo aankomen. Mijn ogen worden groot. Wat doet hij nou weer hier?! "Hee, broertje help is even," zegt Harm grijnzend. Ik voel dat mijn armen van achteren bij elkaar gebonden wordt. Ik laat mijn hoofd naar beneden hangen en bijt op mijn lip.

Plots zie ik 2 meisjes komen met een gemene lach. De ene gaat naar Joost en de andere naar Harm. "Jeremy dit is Romy en dit is Jenna." zegt die met een gemene lach. "Zo is dit deze jongen waarover jullie het altijd hebben?" zegt Romy met een gemene grijns. Harm knikt. "Volgens mij hebben jullie al je best gedaan." zegt Jenna vol afschuw. "Aaaaah daar komt onze bus al aan." Op dat moment word het zwart voor mijn ogen.

Ik wrijf in mijn ogen en kijk om me heen. Jenna, Romy, Joost en Harm staan voor me. Ik kijk om me heen en zie een vage ruimte. Jenna en Harm staan bij elkaar. Romy en Joost ook. Ik knipper met mijn ogen. "Waar ben ik?" "Dacht je dat we je dat gaan vertellen? Ik wist dat je dom was maar zo dom?" Zegt Joost lachend. Random staat de beste vriend van Enzo, Lucas, achter me. "Ja, Jerrie. Ben je echt zo dom? Dat broertje van je was al dom. Maar jij?" Zegt Lucas. Mijn handen zitten vastgebonden. Ik kan nergens heen.. Ik tril helemaal. Dan voel ik een vuist tegen mijn wang. Ik knipper met mijn ogen en Harm is niet meer voor me, maar staat links van me. Lucas, het broertje van Harm, staat achter me. Dan gaat Joost rechts van me staan. En wat daarna gebeurd wil ik me niet meer herinneren..

Ze begonnen me weer te slaan, erger dan anders, maar nooit gingen ze over de grens en nu deden ze dat wel. Ze misbruikte me. Ik krees van de pijn dat ik voelde en toen werd het weer zwart..

Ik word wakker weer op het schoolplein. Ze zijn weg. Joost, Harm, Lucas, Jenna en Romy..Als ik op probeer te staan voel ik steken in mijn armen. Ik stroop mijn trui op en kijk naar mijn arm. Waar normaal geen sneeën zaten, zitten nu blauwe, en deels paarse, plekken. Ik kijk op mijn telefoon en zie 15 appjes van Enzo..En 5 oproepen.. Mijn ogen gaan over de appjes heen.

Enz: Jer, ik ben al thuis. Hoe laat kom je ongeveer?

Enz: Jer! Reageer is!

Enz: Please Jer, ik begin me zorgen te maken..

Enz: Lucas belde net. Hij zei dat je was gevallen en bij de conciërges zit?

Enz: Eerlijk gezegd geloof ik er geen fuck van.

Enz: Jeremy. Neem is op!

Enz: NU JER!

Enz: JEREMY NEEM GODVERDOMME IS OP. JE ZOU ANDERHALF UUR GELEDEN THUISKOMEN!

Enz: JERRRRRRRRRRRRRRRRRR

Enz: Jeremy, ik maak me nu echt zorgen om je.

Enz: Ik blijf je bellen voor het geval je opneemt..

Enz: Please Jer..Ik kan niet zonder je..

Enz: Jeremy..Ik maak me nu enorm zorgen om je. Ik bel je nog één keer..

Enz: Oké nu is het genoeg. Ik kom je zoeken..

Mijn hoofd moet dit even beseffen. Hoe lang ben ik weggeweest? Ik kijk op mijn telefoon. 3 UUR?! IK BEN 3 UUR WEGGEWEEST?!

U: Enz rustig alles is goed. Ik moest wat langer blijven. Ik kom nu naar huis toe.

Ik probeer op te staan wat enigszins lukt en ik loop dan naar huis toe. Ik klop aan op de deur terwijl ik hevig beef op mijn benen.

Er wordt niet opengedaan..Vreemd. Ik kijk door het raam naar binnen. Niemand te zien. Zit Enzo dan boven? Hij zal toch niet..Nee Jer. Zo is Enzo niet. Je bent misschien wel zijn broer maar hij is niet hetzelfde als jou. Ik zoek onderin mijn tas voor de sleutel. Als ik de sleutel in mijn handen heb en de deur opendoe hoor ik boven iets vallen en deuren dichtgaan. Wat the actually fuck is hier aan de hand?!

Wankelend loop ik naar boven toe en doe die deur open. Nog steeds trilt mijn lichaam hevig. Ik open de deur en ik zie Enzo daar met een meisje. "O, sorry," zeg ik en ik draai me gelijk om en loop naar mijn kamer toe. Hoe bedoel je, hij was me aan het zoeken?!

Ik loop rechtstreeks naar mijn kamer en doe de deur op slot. Eenmaal als ik mezelf op bed laat vallen komen de tranen. Ik dacht dat hij écht om me gaf. Nou niet dus. Het is nu dus officieel. Helemaal fucking niemand geeft om me. Al ben ik 3 uur weg en heeft hij mij in elkaar zien slaan, nee...Niks aan de hand toch? Het is niet dat ik smeek om aandacht..Maar überhaupt weten dat iemand om me geeft is al iets. Ik sta op en loop naar mijn bureau. Ik pak een boekje uit een lade. De helft van het boekje zijn de blaadjes wit, aan de andere kant zwart. Ik weet precies wat wat is. Ik blader door naar de zwarte blaadjes. Ik lees woord voor woord. Life is a Crying Game and I lose each level again. I'm in a pit and I just do not get out of it. The light is no longer visible. En ga zo maar door. Alles is met de hand geschreven. Door mij. Op alle witte blaadjes staan foto's. Je moet het zo zien. De zwarte blaadjes zijn de negatieve shit, witte positief. Op de witte blaadjes staan ook foto's van mij met de jongens. Ja. Met fucking Joost, Harm en Link. Ik krijg een rilling over me heen als ik de foto's zie. Het was wel het positieve van mijn leven. TOEN waren we nog vrienden. Hoe alles zo snel binnen één dag kon veranderen is crazy.

Ik pak mijn telefoon. Dit alles moet stoppen en Link gaat me ermee helpen! Link is altijd het meest soft geweest en meestal doet hij ook helemaal niet mee. Ik app hem:

U: Hee Link, kom hierheen. Je weet waar ik woon.

Ik trek mijn shirt uit. Link heeft altijd een bewondering voor sixpacks gehad en laat mij er nou toevallig net één hebben. Ik bekijk mezelf in de spiegel en ik zie dat heel mijn bovenlichaam en armen bont en blauw zijn. Ik besluit het zo te laten. Hij mag best zien wat zij aanrichten.