Not Me

{Chapter 24} Promise.

Ik begin te trillen. "Link..Het spijt me echt.." Link heeft in die tussentijd nog niks gezegd. Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen. Ik stop met lopen en ga ergens random tegen een boom zitten. Ik leg mijn handen in mijn hoofd en begin gewoon te huilen. Opeens voel ik een arm om heen geslagen worden. Ik kijk op en zie Link naast me zitten. Ik zucht en veeg mijn tranen weg. Jer, wees nou niet zo'n emotioneel wrak. Dat je je vriendje al teleurstelt is een, maar dan heb jij geen reden om hier te zitten janken! zeg ik tegen mezelf in gedachtes. "B..B..Ben je boos op me?" Vraag ik zacht. Link schudt zijn hoofd. "Hoe kan ik boos op jou zijn?" Vraagt hij met een kleine glimlach. "Vind je het echt niet erg?" "Tuurlijk heb ik liever dat je het niet doet, maar ik ga ook nog steeds met de dudes om die je pesten. Dus ik kan er weinig over klagen.." Fluistert hij. Even ben ik stil. Ik moet het even beseffen wat er zojuist tegen me gezegd is. "Maar laten we hier niet te veel over inzitten, en gewoon denken aan alle positieve dingen" zegt Link nog. Ik knik. Link staat op en helpt mij overeind. Hij pakt mijn handen vast. "Baby, don't cut..Just promise.." Is het enige wat hij zegt. Hij kijkt me zo lief aan.."Promise" zeg ik vastbesloten.

"I wanna say I love you, I wanna hold you tight

I want your arms around me & I, want your lips on mine

I wanna say I love you, but, baby I'm terrified

My hands are shaking, my heart is racing

Cause it's something I can't hide, it's something I can't deny

So here I go...

Baby I lo-o-o-ve you,".. Fluister ik. "So..I give you want you want baby.." Fluistert Link terug. En niet lang daarna voel ik Link zijn lippen op de mijne. Link trekt mij dichter tegen zich aan en ik sla mijn armen om hem heen.

Ik zoen hem terug. Het gevoel van Link zijn lippen op doe van mij is het fijnste wat er is. "Ik hou van je," mompel ik tegen zijn lippen aan. Ik stop even om op adem te komen en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan. "Je bent zo lief," zeg ik nogmaals tegen hem. Hij is ook heel lief, alleen is het enige nadeel van hem dat ze maar met de gene die mij pesten om blijven gaan.

Ik kijk Link even aan en schiet in de lach. "Wat is er?" Vraagt hij lachend. "Dat gezicht dat je trok!" Ik krijg tranen in mijn ogen van het lachen. "Is het zo grappig?" Vraagt Link nog steeds lachend. Ik knik. Ik ga zitten tegen de boom aan en Link komt naast me zitten. Ik zucht even. "Cause it's something I can't hide, it's something I can't deny. So here I go...

Baby I lo-o-o-ve you,". Fluister ik nog een keer. "Baby i love you too.." Fluistert Link terug. Link slaat een arm om me heen. Dan zie ik Enzo en zijn vriendin voorbij lopen. Ik gebaar naar Link dat hij stil moet zijn, anders ziet Enzo ons nog. Enzo's vriendin loopt aan de kant waar wij zitten, Enzo aan de andere kant. Dus het is eigenlijk bijna onmogelijk dat hij ons ziet. Zijn vriendin daarin tegen ziet ons wel en knipoogt naar ons. Ik werp haar een kleine glimlach. Als ze een eindje verderop zijn laat ik mijn hoofd rusten op Link zijn schouder.

Ik kijk even door het park heen en alles lijkt zo vredig. Ik word angstig bij de gedachte dat ik morgen alweer naar school moet. Ik bijt op mijn lip en til mijn hoofd op. "Linky?" Link draait zijn hoofd naar mij toe. "Wat is er, Jer?" Ik zucht even. "Wat gaat er gebeuren als ik morgen weer naar school moet?" Ik bijt op mijn lip dat ik dan al mijn pesters weer moet zien en zij mij weer confronteren.

"Weet ik niet..Ik zou het je willen kunnen zeggen Jer, maar ik kan het niet.." Ik zucht. Ik..Ik wil dit alles niet opnieuw. Ik wil niet opnieuw in het ziekenhuis belanden en weer zo'n kastje krijgen die me in leven houdt. Ik wil gewoon veilig over de straat kunnen lopen zonder angstig om te moeten kijken of niemand me achterna zit. Ik wil gewoon vrij zijn, verlost. Ik snap niet wat ze zo nodig van me moeten. Ik begrijp het echt niet.. Ik..Ik wil gewoon de rust hebben die ik op de basisschool nog had. Vanaf de 3e klas is alles mis gegaan. Ik ben er een keer door blijven zitten. Ik wil gewoon een normaal leven kunnen leiden. Mijn eigen familie om me heen hebben die me begrijpt. Doen alsof dit alles nooit is gebeurt. Dat ik nooit gepest en verstoten ben geweest. Maar dat is onmogelijk. Er zitten duizenden sneetjes in mijn hart die niet meer te maken zijn en ook nooit gaan helen. Ieder sneetje staat voor de vertrouwen die ik verlies in mijn familie en omgeving. Ik zeg nu eerlijk..Zonder Link had ik hier al lang niet meer gestaan. Dan lag ik nu ergens onder de grond. Dood en wel. Dan hadden Joost en Harm eindelijk wat ze wilden. De enige die me nog overeind houdt is Link. De enige die me in leven houdt is Link. De enige die nog echt wat speicaals voor me betekent is Link. Maar ik ben bang dat ik hem over een paar maanden gedag moet gaan zeggen. Want ik zit nu echt op het randje van opgeven..