Not Me

{Chapter 16} Paniekmodus; Geactiveerd.

Ik kijk naar Link en dan weer naar zijn moeder. "Het is wel goed zo.." "Jer, ze kunnen je beter even controleren.." Fluistert Link. "Zeker weten?" Vraag ik nog aan hem. Ik voel hem nog knikken. Link staat op en nog geen seconde later helpt hij mij met opstaan. Wat moeilijk gaat, aangezien mijn benen zwak aanvoelen. De moeder van Link en Joost pakt het kastje waar de draden aan vastzitten mee. Alsof dat ene dingetje me in leven houdt. Al rollend met het kastje erachteraan lopen we naar de onderzoekruimte.

Ik loop zwak mee en zak bijna een keer door mijn benen heen. Ik ga zitten op een stoel en ze doet van allemaal testjes bij me. Ze schudt even met haar hoofd en ik kijk haar angstig aan. "Is er iets mis?" vraag ik zachtjes aan haar. Ze kijkt me ernstig aan.

"Hij heeft je precies op de verkeerde plekken geraakt.." Fluistert ze. "Hierdoor kan je eetproblemen krijgen, of nog erger.." "Wat nog erger?" "Ademhalingsproblemen.." "Ademhalingsproblemen als in?" Vraagt Link bezorgd. "Te snel of te langzaam ademen, dit kan weer problemen geven aan je hart en je bloedstroom.."

Ik knik. "Is dit voor een langere periode zo of zal het al snel overgaan?" vraag ik aan haar. "Het zal sowieso een langere periode duren en misschien zal het wel nooit overgaan." Ik knik en bijt dan op mijn lip. Samen met Link loop ik weer naar mijn kamer toe. "Linky," zeg ik dan. "Mijn ouders zijn tegen homo's en Enzo geen idee. Ik weet niet wat ik moet doen," zeg ik zacht tegen hem.

"Het komt wel goed Jer..Ik ga met je mee. Beloofd." "Serieus?" "Ofcourse!" Als we in de kamer zijn staart Link mij onzeker aan. "Weet je zeker dat je wel naar huis mag?" vraagt hij zachtjes. Ik knik. "Waarom zou die vrouw liegen als ze weet dat ik gevaar loop en shit?" "Idk.." Link gaat naast me op het bed zitten. Het raam staat open. Ik kan nog steeds geen trui aan door de draden die aan me bevestigd zitten. Link pakt mijn linkerhand vast en draait hem weer een beetje om. "Jer..Je hebt het nooit beloofd.." "Wat heb ik nooit beloofd?" "Dat je dit nooit meer gaat doen en het ook nooit te ver laat gaan.." "Zoals ik al zei, ik maak geen beloftes die ik ooit breek" "Jer..Beloof het nou.." "Kan ik niet zei ik toch?" Link trekt mij tegen zich aan, waardoor mijn hoofd op zijn borstkas ligt. Ik hoor Link zijn hartslag. Ik word rustig van het ritme die in zijn hartslag zit. Ik merk dat Link met mijn haar is gaan spelen. "Baby, please don't cut.." Hoor ik hem fluisteren. "Just promise..." Fluistert hij verder. "I can't.." "Je kan het wel Jer..Als je er maar in blijft geloven.." "Zoals ik al zei, kan ik niet." Ik ga rechtovereind zitten. Ik geef Link nog een kus en wenk hem dat we moeten gaan.

Ik speel met de onderkant van mijn shirt. Wat als Enzo ook nog eens tegen homo's is? Dan zou ik nooit meer normaal naar huis kunnen, als ik dan niet al ben weggestuurd. "Kan ik nog even hier blijven?" vraag ik dan twijfelend. Noem me slap, maar ik durf gewoon niet naar huis toe op dit moment!

"Weet je het zeker?" Vraagt Link nog. Ik knik twijfelend. "Als je niet naar huis durft kan je het ook gewoon zeggen hé?" Zegt hij terwijl hij naast me komt zitten. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en hij slaat zijn arm om me heen. "Ik ben zo fucking bang Link.." Fluister ik terwijl de tranen in mijn ogen schieten. "Rustig maar, ik ben bij je..." "Weet ik..Maar dat houdt niet weg dat ik nog steeds bang ben. Wat als ze me uit huis schoppen? Ik kan nergens heen!" Link houdt de stilte en trekt mij tegen zich aan. Ik weet dat hij wilt zeggen dat ik dan bij hem terecht kan. Dat alles dan goed komt. Maar dat is niet zo. Joost vermoordt ons dan met liefde. "Jer..Je kan hier niet voor eeuwig blijven. Je kan het nu beter onder ogen zien. Ik ga met je mee beloofd, ik blijf de eerste paar dagen bij je. Als het moet zelfs weken. Beloofd" Ik knik. Ik weet dat hij gelijk heeft. "Zullen we dan gaan?" Ik knik. Ik ga rechtovereind zitten en Link loopt de kamer uit. Ik blijf twijfelend wachten op Link en zijn moeder. Wat als dit niet de goede keuze was..?

Ik zucht. Mam en pap zijn nu thuis en binnenkort waarschijnlijk niet meer aangezien ze toch vaak weg zijn. Link komt aangelopen met een rolstoel. "Ga hier maar in zitten. Je mag niet veel lopen en doen dus hebben we een rolstoel voor je geregeld." Ik knik en ga in de rolstoel zitten. Hij rolt de rolstoel naar mijn huis toe. Link klopt aan en mijn moeder doet de deur open. Ik hou mijn adem in.

Link rijdt me het huis binnen. De moeder van Link komt er achteraan. Ik stap voorzichtig uit de rolstoel. De moeder van Link heeft het kastje nog vast. Ik loop naar boven, zo ver het lukt. Link was eerst gelopen en trekt me de laatste paar treden omhoog. Als we allemaal boven zijn tilt Link mij op. Ik zie dat mijn moeder ons een rare blik toewerpt. Verder gaat ze er niet op in. Link legt mij op mijn bed neer en zijn moeder legt het kastje waar de draden aan verbonden zitten op mijn nachtkastje. Als Link het deken over me heen aan het leggen is geeft hij ongemerkt een kus op mijn voorhoofd.

"Jer je weet wat je vader hier van gaat vinden toch?" zegt mijn moeder waarschuwend. "Mam waarom loop je altijd met pap mee?!" gil ik zacht waarna ik hard hoest doordat het niet goed voor me was. Mijn ademhaling gaat super laag en ik krijg amper adem.

"Omdat..Omdat..Daarom." Zegt mijn moeder en dan loopt ze de kamer uit. Link zit op mijn bureaustoel en zijn moeder is ondertussen weg. Ik merk dat ik begin te trillen. En blijkbaar merkt Link dat ook. "Jer, gaat het wel?" Ik hoest nog een keer waardoor het ademhalen nog moeilijker gaat. Ik schud moeizaam mijn hoofd. Ik kijk Link aan en zie dat zijn ogen groot worden. Aka, paniekmodus geactiveerd.