Not Me

{Chapter 10} H37P M3

Ik klim naar boven en ga in de hut zitten. De spullen die ik mee heb genomen leg ik allemaal op de plank die aan de wand van de boomhut is bevestigt. Ik trek mijn shirt uit en bekijk mezelf nogmaals in de spiegel. Ik zit onder de wondjes en blauwe plekken. Nu ik hier zit zullen die plekken ook weg gaan, nog een voordeel. Het enige nadeel is dat ik nu niet kan sporten, aangezien sporten één van de redenen is dat ik er nog ben zou ik een oplossing hiervoor moeten vinden, maar dat is niet het alles ergste op dit moment.

Ik ga zuchtend tegen een muur aanzitten. De muren zijn niet zo hoog, aangezien mijn vader dit heeft gebouwd toen ik nog een klein kind was. Toen waren de muren groot voor me. Nu niet meer. Heel de hut is gebouwd van planken. Ik kijk naar het 'plafond' en zie een stukje papier uitsteken. Het is één blaadje, niet meer. Ik kan me niets herinneren van dat ik daar iets tussen had gedaan. Ik pak het blaadje en begin met lezen

Hey Jer...Ik herinner me deze plek nog als de dag van gisteren. Ik dacht dat je hier ooit misschien nog wel zou komen, en dat blijkt..Anders zou je dit nu niet lezen. Ik wil je één ding zeggen.. Als je me nodig hebt, en ik ben zonder Harm en Joost, app me. Stuur dan: H37P M3. Harm en Joost zullen dit niet begrijpen. Ik kom dan gelijk hierheen en dat is beloofd. ~Link 22-8-2017

Welke datum is het ook alweer? 25 augustus? Volgens mij wel. Dat betekent dat Link hier 3 dagen geleden was! Wil ik wel dat hij nu komt? Ik wil hem laten zien wat ze me aanrichten, en dat hij gewoon toe staat te kijken en niks doet. Maar aan de andere kant..Het is riskant. Als Joost of Harm naast hem staat en toevallig meekijkt kan ik gelijk vluchten naar Amerika. Link zei dat ze het niet zouden begrijpen. Ik twijfel. Mijn handen doen aanstalten om mijn telefoon te pakken, maar mijn gevoel stribbelt tegen. Moet ik het wel doen?

Mijn telefoon heb ik in mijn handen vast. Ik grijp hem steviger vast. Hij heeft me al een soort van verraden, maar toch. Mijn leven is al verpest en erger kan het toch niet worden.

Link:

U: H37P M3

Ik heb het nu verstuurd. Geen idee of ik hier spijt van ga krijgen, ik hoop het in ieder geval niet en als hij komt mag hij best zien wat hij me aan heeft gedaan samen met Harm en Joost.

Mijn t-shirt zit onder het bloed en moddervlekken. Dat ding kan wel weggegooid worden. Ik trek mijn t-shirt over mijn hoofd en gooi hem de hut uit. Het is redelijk warm. Niet héél warm, maar ook niet héél koud. Ik herinner me dat hier ergens een oud deken ligt. Omdat ik hier vroeger ook wel is in de winter speelde. Voordat ik kan zoeken naar het deken hoor ik geklop op de deur van de hut.

Ik kijk door de deur stiekem naar beneden om te weten of Link alleen is. "Je bent alleen." zeg ik happy. "Sorry de jongens hadden mijn gsm afgepakt." zegt hij vol schaamte. "Kom binnen." Link ziet al die blauwe plekken op mijn armen en gezicht. "Wow dit had ik ook niet verwacht van hun.." zegt hij geschrokken. Langzaam glijden er druppels over zijn wang. Druppel na druppel vallen op de grond. Sneller en sneller stromen ze over zijn wang.

Ongemakkelijk sla ik mijn armen om hem heen, niet wetend of ik hem kan vertrouwen, dan laat ik hem los. "Waarom Link, waarom?" vraag ik dan gebroken aan hem als ik hem diep in zijn ogen aankijk.

"Ik..Ik weet het niet Jer.." "Je doet er toch aan mee? Hoezo zou je het niet weten?!" "Daarom Jer.." "Link dit gaat te ver. Mij slaan oké. Mij fucking bewusteloos slaan oké. Maar van Enzo blijven jullie af. Het is genoeg Link. Echt genoeg nu." "Denk je dat ik het nice vindt om een van mijn vrienden in elkaar te zien worden geslagen? Denk je dat ik het niet anders wil?" "Vrienden? Sinds wanneer zijn wij nog vrienden?" Link kijkt naar zijn voeten. Ik merk dat hij geïrriteerd en bang tegelijk is. Link is af en toe een te open boek. Je ziet gelijk of hij gekwetst, blij, boos, geïrriteerd, beschaamd etc is. Je ziet het in zijn blik en op de manier hoe hij loopt, beweegt, of gewoon dingen doet. Dan hoor ik mensen lopen en trek ik Link mee naar de vroegere 'keuken'. De 'keuken' is eigenlijk gewoon een aparte kamer met wat plastic speelgoed. Ik hoor 4 paar voetstappen. "Link, ze zijn er.." Fluister ik. Link knikt en dan blijven we beiden stil afwachten.

Ik trek Link nog dichter tegen me aan van de spanning. Ik durf amper te ademen. Ik hoor mensen via de trap naar boven lopen. Ik pak Link nog steviger vast. Ik hoor stemmen naderen. "Denk je echt dat hij hier is?" vraagt Harm aan waarschijnlijk Joost. Ik hou nu volledig mijn adem in en hoop dat ze hier niet heen komen.

Ik zie Harm en Joost lopen. "Link ga naar ze toe, dan probeer ik hier aan te ontsnappen." Hij kijkt me vragend aan. "Link ik meen het ga naar Harm en Joost toe. Zij zijn jouw vrienden, ik niet." De reden waarom ik dit zeg is omdat ik hem niet vertrouw, niemand niet op dit moment.

Link loopt zuchtend naar Joost en Harm toe. Ik verberg me achter het hutje. Ik hoor Harm praten. "Frieser gezien?" Ik hoor niks dus Link zou wel zijn hoofd aan het schudden zijn. "Wat deed je hier eigenlijk?" Dat is Joost. "Jullie helpen, logisch toch? Ik dacht dat Je-..Frieser hier wel zou zijn. Maar blijkbaar had ik het mis." "Weet je zeker dat hij hier niet is?" Harm zijn stem klinkt dringend. "Zou ik liegen tegen jullie guys?" "Hoop het niet nee.." Daarna hoor ik 3 paar voetenstappen verdwijnen. Ik klim zuchtend het hutje weer in, maar door mijn handigheid die ik niet heb voel ik een ouder spijker krassen op mijn borst. Ook dat nog. Als ik in de hut zit loop ik naar de zogenaamde slaapkamer. Ja, de hut lijkt kleiner dan dat hij is. Het is een oud houten bedje. Waar ik denk ik nog net in pas. Ik kijk door een gat naar buiten en zie dat het bijna donker is. Ik ga in het bedje liggen en trek mijn benen in. Het lukt net denk ik. Dan doe ik mijn ogen dicht en probeer ik te slapen.

Moeizaam val ik dan toch in slaap..