Not Me

{Chapter 30} I love you with my body, heart and soul to death.. ❤

"Maar Jer..." Ik onderbreek hem. "Nee zeg ik toch!" gil ik zacht. Ik sta op en loop naar zijn kamer toe en doe de deur op slot zodat hij niet naar binnen kan komen. Nu breek ik volledig. De tranen stromen over mijn wangen heen. Ik kan niet meer en de wil is er ook niet meer eigenlijk.

Met mijn nagel ga ik over mijn arm heen, recht door een ader. Ik zucht. Kon ik het maar.. Ik hoor zachtjes geklop op de deur. "Jer?" Ik antwoord niet. "Jer alsjeblieft.." Ik zucht en sta op. Ik doe de deur open en doe een stap achteruit om hem binnen te laten. Ik laat me vallen op Link zijn bed. Een paar tranen schieten uit mijn ogen. "Jer.." zegt Link terwijl hij naar me toe komt lopen. "Wacht even..Ik ben zo terug.." Ik sta op en loop naar de badkamer. De deur doe ik dicht, maar vergeet ik op slot te doen. Ik pak mijn telefoon en stuur Link nog een berichtje, en ook mijn laatste...

Link❤

U: I love you with my body, heart and soul to death.. ❤

Link❤: I love you too..❤

Link heeft geen idee wat ik nu ga doen.. "Sorry Linky.." Fluister ik terwijl er een paar tranen over mijn wangen glijden. Ik pak het scheermesje en zet het op de plek waar ik met mijn nagel overheen was gegaan. Ik zet niet een, twee, drie maar vier sneeën. Het bloed stroomt op de badkamervloer. Ik word licht in mijn hoofd en val met mijn hoofd tegen de wasbak. Daarna val ik op de grond en wordt alles zwart voor mijn ogen..

Ik hoor allemaal gepiep. Zou het niet gelukt zijn? Ik voel allemaal dingen gebeuren maar echt bewust maak ik het niet mee. Ik voel dan wel een kneepje in mijn hand. Ik geef diegene een kneepje terug in zijn hand.

"Jer..Laat me nooit meer zo schrikken alsjeblieft.." Hoor ik Link fluisteren. Ik doe geen moeite om terug te praten, wetend dat als ik nu terug ga krabbelen, ik hem alleen maar meer pijn doen dan dat ik hem nu al doe. Ik voel iets vallen op mijn hand. Maar nadenken over wat het kan zijn doe ik niet. Ik heb een rustige ademhaling, iets té rustig. Voor minimaal 10 seconden adem ik niet, dan weer een seconde of 2 wel, dan weer 10 seconden niet. De 10 seconden verandert naar 12 en daarna naar 15. Ik hoor een knop ingedrukt worden en daarna hoor ik niks meer, de steken in mijn hoofd zijn terug. Ook voelt het alsof ik de hele tijd rondraai, zo duizelig en misselijk ben ik.

Ik merk dat ze me onder een zuurstofmasker hebben gelegd. Ik kan mijn ogen openen als ik wil, maar ik wil het niet. Ik heb geen zin om te vechten meer tegen mezelf. Als ik mijn ogen open krijg ik er toch niks goeds voor terug.

Het enige wat ik ermee terug krijg is Link..Maar hem doe ik ook alleen maar pijn. Ik ben een monster. Een groot monster. Ik doe iedereen pijn door mijn aanwezigheid. Waarom zou ik nog rond willen lopen? Als ik nu wakker word moet ik me weer gaan voorbereiden op dagelijkse pijn. Dus waarom zou ik nog? Ik voel iemand mijn hand pakken en over de rug van mijn hand aaien. "Jer..Laat me niet alleen..Ik heb je nodig. Nu meer dan ooit.." Ik weet niet wat hij bedoelt. Ik voel een traan op mijn hand vallen.

Dit is het op één na laatste hoofdstuk van dit boek.