Not Me

{Chapter 19} Baby don't cut.

Yasmine knikt. Het zal ook is niet. "Maar als ik het goed begrijp, is Joost ook hier?" Link en ik knikken. "Maar..Waarom pesten Joost en Harm je? Jullie waren toch vrienden?" Ik zucht. Ik kijk naar Link die maar zit te knikken. "Omdat, Jeremy Frieser, je de grootste loser bent van deze hele fucking school" herhaal ik Joost zijn woorden. Ik speel met de onderkant van mijn trui. Het enige leuke aan vandaag en gisteren was dat ik nu weer truien en t-shirts aankan. Link zijn moeder heeft een manier gevonden en uitgelegd hoe ik em aan moet. Yasmine kijkt een beetje naar haar voeten. "Jer..Pap had iets verteld over wat je aan hem liet zien toen je aan het schreeuwen was.." Ik knik. Langzaam doe ik mijn mouw omhoog zodat de sneeën zichtbaar zijn. Ik kijk naar Yasmine. Ze is niet verbaasd of geschrokken. Eerder geschokt omdat het waar is. Alsof ze hoop had dat pap loog..Maar dat is niet zo. "Ik..Ik moet maar is gaan. Anders wordt pap nog boos dat ik zo lang weg ben.." Ik knik. Daarna staat Yasmine op en loopt ze de kamer uit.

Ik zucht en bal mijn vuist. Ik ben nu echt de sukkelige loser broer, alhoewel er nu wel voor gezorgd wordt dat Enzo de grote broer wordt en ik helemaal zwart gemaakt word. Zo is pap dan ook al weer. "Link." Hij kijkt op en kijkt me daarna vragend aan. "Wat vind jij hier eigenlijk van?" vraag ik aan hem terwijl ik met mijn vinger over de sneetjes heen ga.

"Heb ik al eens verteld," zegt hij terwijl hij naast me komt zitten. "Niet waar. Je zegt telkens 'Baby don't cut' maar je hebt nooit je mening erover verteld," "Dat ís mijn mening Jer," ik zucht. Nog steeds geen echt antwoord dus. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. "Linky...Waarom vind je me eigenlijk leuk, als je broer een hekel aan me heeft?" "Simpel, omdat jij gewoon de leukste, geweldigste jongen van de wereld bent," Dat antwoord had ik kunnen verwachten.

Ik rol met mijn ogen. "Link je moet eerlijk tegen me zijn," zeg ik zuchtend. Hij knikt. "Dat ben ik ook," zegt hij dan. Ik knik, maar besluit voor de rest niks te zeggen. Joost komt naar boven toe gelopen en ik kijk hem angstig aan. Heel mijn lichaam begint weer te trillen.

Joost loopt door naar de zolder. Ik ben er wel eens geweest, daar is zijn kamer. Voordat hij de trap oploopt wenkt hij ons een vreemde blik. Link geeft een kleine trap tegen zijn deur waardoor de deur dichtslaat. "Zo," zegt hij, "hebben we wat meer privacy," Ik knik. Link staat op en doet de deur op slot. Ik wil ook op proberen te staan, maar wetend dat dat niet kan blijf ik zitten. Maar Link brengt daar verandering in. Hij gaat dichter bij het bed staan en pakt mijn handen. Voorzichtig trekt hij mij omhoog en we staan zó dicht bij het bed waardoor de draden niet losschieten. En omdat Link mij vasthoudt val ik gelukkig niet. Dan komen onze hoofden dichter bij elkaar en voel ik Link zijn lippen op de mijne.

Ik ga mee in de bewegingen die hij maakt. Mijn armen sla ik om zijn nek heen en hij slaat zijn armen om mijn heupen heen. Even later stoppen we aangezien ik nogal hijg en moeilijk op adem kom. Ik leun tegen Link aan. "Gaat het Jer?" vraagt hij bezorgd. Ik knik en geef hem een kus op zijn kaak, daarna leg ik mijn hoofd tegen zijn borst aan. "Weten jouw ouders eigenlijk al van ons af?" vraag ik dan aan hem.

"Mijn moeder wel, en mijn vader is de komende maanden niet thuis..In verband met werk," Ik knik. Link slaat zijn arm om me heen. "Link..Denk je echt dat alles goed gaat komen?"

Hij haalt zijn schouders op. "Zolang wij elkaar helpen wel." Ik maak een kokhaalsgeluid. "Sorry, ik kan niet tegen cliché dingen." Ik voel zijn borstkas een beetje schudden wat betekend dat hij dus lacht. Ik kijk hem grijnzend aan en geef hem een kus op zijn lippen. "En weet Joost het al? Zou je vader het trouwens erg vinden?" Vele vragen gaan door mijn hoofd heen waar ik er slechts maar twee van stel.

"Joost heeft ons gezien weet je nog? En mijn vader maakt het niet zo veel uit, zo lang zijn kinderen maar gelukkig zijn zegt hij altijd.." Ik knik. "Waren mijn ouders maar zo.." Fluister ik. "Jer, ik kan maar een ding zeggen. Maak je er niet te druk om. Je weet dat je nog niet helemaal beter bent hé? Je moet zo veel mogelijk proberen te rusten," "Ja, en met jou in huis lukt dat vast en zeker," zeg ik plagend.

Ik por met mijn vinger om te plagen in zijn buik waardoor hij me loslaat en ik daardoor weer achterover op het bed val. Ik begin te lachen en al snel hangt Link boven me en begint me te kietelen. "Linky, stop," zeg ik smekend als hij kietelt. Ik krijg erge pijn steken en het wordt allemaal iets waziger, maar niet heel erg wazig.