Not Me

{Chapter 12} Nooit Frieser. Nooit.

Dan hoor ik een knal. Ik zie een 'deur' midden in de kamer liggen. "Je bent hier dus toch, Frieser." Harm kijkt me recht in de ogen aan. "Ik heet Jeremy. En geen Frieser." "Gaan we bijdehand doen?" Joost gaat achter Harm staan met zijn blik geïrriteerd op mijn gevestigd. "Ik heb er genoeg van. Waarom ik? En nu een goede reden."

Harm en Joost kijken elkaar grijnzend aan en Harm loopt naar me toe. "Lieve, lieve Jerrie, jij weet echt niet wat voor leuke dingen we allemaal voor je in petto hebben," zegt Harm sluw terwijl hij me hard naar achter duwt tegen de muur aan. Een pijnscheut schiet er door mijn lichaam heen en een kreun verlaat mijn lippen.

Ik voel trappen tegen mijn benen. En alsof het nog niet genoeg was trappen ze me om de beurt in mijn maag. Ik wil in elkaar krimpen van de pijn, maar wetend dat als ik dat doe ik geheid een voet tegen mijn hoofd krijg. Ik begin te trillen. Dan stoppen de trappen. "Is onze kleine Jerrie aan het trillen?" Ik blijf zwijgen. "Geen antwoord? Zullen we jou is wat manieren aanleren dan?" Ik houd mijn ogen dicht, niet wetend wat ze gaan doen..

Ik voel vingers onder mijn kin die mijn hoofd optilt. "Sinds wanneer kijken we degene niet aan als iemand tegen je praat. Frieser toch wat moet je veel leren." Ik krijg nog een trap tegen mijn maag aan. Door de harde trap moest ik overgeven en het was niet zoals normaal, want er kwam namelijk alleen maar bloed uit. "Alsjeblieft stop," zeg ik zwak.

"Nooit Frieser. Nooit." Ik begin nog meer te trillen. "STOP IS MET TRILLEN ZWAKKELING!" Ik voel nog een trap in mijn maag en een vuist tegen mijn wang. Maar stoppen met trillen kan ik niet. Ik hoest een keer en ik zie nog meer bloed. "Waarom. Waarom ik.." Krijg ik er nog net, zachtjes, uit..

Ik voel steeds meer dat het leven uit me wordt gezogen. "Waarom?" vraag ik nogmaals zacht. Ik laat mezelf vallen omdat ik de kracht niet meer heb om rechtop te blijven. Ik voel nog dat er een aantal fikse klappen worden uitgedeeld en dan val ik weer eens weg.

Ik hoor iemand de kamer binnenlopen. Ik weet niet wie het is..Maar ik weet dat hij hier met een reden komt. Ik hoest nog een paar keer. Mijn ogen blijven gesloten. Steken vliegen door mijn hoofd heen. Waarom ik...Wat heb ik fout gedaan? Ben ik dan echt zo erg geweest? Ben ik dan echt zo'n sukkel die het leven niet verdient? Ik hoor niet meer wat er om me heen gebeurt. Alleen wat piepjes. Hoge, snelle, piepjes.

Ik probeer tegen mezelf te vechten om zo mijn ogen open te kunnen doen, maar tevergeefs. Ik voel een kneepje in mijn hand en dan hoor ik helemaal niks mee om me heen en beland ik in een zwart gat.

Ik knipper met mijn ogen als ze open gaan. Ik zit in een nogal verdacht witte kamer. Als ik om me heen kijk zie ik witte draden die aan me verbonden zijn. Alsof ze me in leven houden. Dan komt er een zuster binnengelopen. "Ah! Je bent wakker!" De vrouw kijkt me nogal..Vriendelijk aan. Alsof ze me kent. "Gaat het met je Jeremy?" "Hoe weet u mijn naam?" "Ik ben de moeder van Joost lieverd. Tuurlijk ken ik je!"

"M-maar w-wat doe ik hier." zeg ik zwak. "Joost heeft me verteld wat er gebeurt is liefje." "Wat verteld." zeg ik trillerig.

"Dat je was gevallen uit jullie boom hut." Tuurlijk vertelt hij niet de waarheid. Ik kijk naast me en zie ook een zakje bloed aan me verbonden is. Ik doe de deken iets naar beneden en zie dat heel mijn lichaam bont en blauw is en vooral bij mijn maag.

"Oh..Oké.." Antwoord ik moeizaam. Ik staar uit het raam. Ik voel een paar steken in mijn hoofd.. Maar niet heel erg. Als in; Ik heb erger gevoeld. Ik kijk op de klok. Het is fucking 16:30..Het enige positieve is dat ik nu niet naar school kan. Dan gaat de deur open en staan Joost en Link in de kamer. Wtf doen hun hier. "Heeeeeeeeeyy Mam!" Zegt Joost overdreven blij. Hij grijnst even gemeen mijn kant op. Mijn deken ligt nog steeds naar beneden en Link staart me nogal aan. "Joost? Wat doe je hier. Je weet dat ik aan het werk ben" "Ik ben de huissleutel vergeten vanochtend". De moeder van Joost geeft al zuchtend een sleutel aan hem. Link staart me nog steeds aan. Hij kijkt me angstig aan. Joost geeft me nog een gemene grijns en tikt Link dan op zijn schouder. Waardoor ze vervolgens weglopen.

Ik haal mijn hand door mijn haar. "Jeremy, ik ga wat eten voor je halen aangezien je net pas wakker bent." De vrouw loopt weg en komt dan weer terug. "Ik heb wat lekkers voor je geregeld," zegt ze met een glimlach. Ze klapt een soort van dienblad over mijn bed heen en legt daar mijn bord op. Op mijn bord ligt wat patat met een kroket. "Dankjewel," zeg ik dan terwijl ik begin met eten.

"Geen probleem hoor. Dit is mijn werk" Als ik mijn eten op heb pakt ze het dienblad en het bord. Dan loopt ze de kamer uit. Even ben ik weer alleen. De draden zitten nogal vervelend. Ik zucht en probeer rechtovereind te zitten, wat redelijk lukt. Ik zie nu pas dat er ook 2 draden op mijn handen zitten aangesloten. Ik merk nu ook pas dat ik fucking snel aan het ademen ben, zonder dat ik het zelf door heb. Alsof ik net kilometers heb gerend. Ik zucht en staar weer uit het raam. Ik zie verschillende mensen lopen die ik wel vaker heb gezien, maar niemand herkent mij. Wie ook wel. Fucking niemand kent mij. Ja, de mensen uit mijn klas. Als de fucking loser. Maar dat ben ik niet. Dat weet ik 100% zeker. Maar als niemand me herkent of met me te maken wilt hebben, ben ik dan wel...Mezelf?