Not Me

{Chapter 14} I just can't do it anymore.

Pascal staat in de deuropening. Ik gebaar dat er niemand meer is en hij binnen mag komen. "Jer..Hoe de fuck is dit gebeurt?" "Lang verhaal.." "Tell me senpai". Ik zucht en begin met praten.

"En dat was het dus," zeg ik als ik heel het verhaal heb vertelt. Ik zucht en bijt op mijn lip. Hij slaat zijn arm om me heen en ik kreun zacht aangezien heel mijn lichaam pijn doet. "Het komt wel goed Jer." Ik knik maar, wetend dat het toch niet zo is. De deur gaat nu nogmaals open en ik zucht luid. Enzo staat in de deur opening. "Moest je van mam en pap komen?" vraag ik geïrriteerd.

"Nee. Ik weet niet of je het doorhebt, maar ik lig ook in dit ziekenhuis Jeremy." Dan staat even heel de wereld stil. Enzo..Ziekenhuis..Mijn schuld..Ik wordt licht in mijn hoofd en laat mezelf op bed vallen.

Ik verlos mezelf van alle draadjes die aan me zitten en hoor allemaal piepjes doordat draadjes losgekoppeld worden. Ik voel mezelf slapper worden, maar toch besluit ik op te staan en ik sla mijn armen om Enzo heen. "Sorry Enz," zeg ik zacht.

Tranen krijg ik in mijn ogen. Het is mijn schuld. Ik heb hiervoor gezorgd. Ze hebben Enzo..Dat was de druppel. Steken krijg ik in mijn hoofd. Ik voel mijn benen slapper worden en laat Enzo bewust los. Dan zak ik neer. Ik zie dat Pascal mijn kant op komt en naast me neerknielt. Enzo doet hetzelfde. Nog geen seconde later is Pascal weg en ligt Enzo huilend naast me.

"Het is goed Enz," zeg ik zwakjes. Ik voel mijn lichaam helemaal verzwakken en langzaam aan wordt het ook donker voor mijn ogen. Gek genoeg hoor ik nog wel alles wat er gebeurt, wat het ergens ook wel eng maakt.

Ik voel me worden opgetild en naar het bed worden gebracht. Ik voel de draadjes weer gekoppeld worden, Eigenlijk voel ik alles. Ik denk aan woorden in mijn boek.. I do not want to be able to breathe anymore. It has no use anyway. Nobody cares about me and it will stay that way. I am too deep to be able to breathe. I just can not do it anymore. Zou het waar zijn? Zou ik gewoon..Niet meer genoeg zijn? Dan hoor ik de deur opengaan en ik voel gewoon dat hij naar me toe rent. Dan hoor ik zachtjes gesnik vanuit mijn borstkas.

Ik voel dat mijn lichaam hevig beweegt zonder dat ik zelf wat doe. Het lijkt alsof ik geen stuur meer heb over mijn lichaam, alsof een geest mijn lichaam heeft opgenomen en nu er van alles mee doet. Dan voel ik nog een draadje en ik voel mezelf weer rustig worden en dan wordt alles helemaal weer zwart.

Ik krijg het gevoel alsof ik nooit meer wakker kan worden. Dat ik het wel wil, maar niet de volle 100% geef. Ik ben zo diep in de put gezakt, dat ik het licht niet meer kan zien en het ook niet meer wil. Ik voel dat er iemand tegen me praat, ik voel zijn adem tegen mijn wang aankomen. Ik kan maar vaagjes verstaan wat hij zegt.

Ik open langzaam aan mijn ogen en gelijk voel ik armen om me heen wat niet fijn aanvoelt omdat het simpelweg pijn doet.

Link? Wtf doet hij hier. Ik probeer te praten maar het lukt niet. "Jer..Ik ben zo blij je te zien!" Ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik weet nu zeker dat HIJ degene was die aan het huilen en tegen me aan het praten was. "Enzo..W..W..Waar is Enzo.." Zeg ik moeizaam. Ik kijk Link diep in zijn ogen aan. Hij zou het toch moeten weten? Ik begin hevig te trillen en ik krijg tranen in mijn ogen als ik er alleen maar aan denk dat Enzo ook in zo'n bed ligt. Het is immers mijn fout.. Ik had hem nooit die deur open moeten laten maken en het gewoon zelf moeten doen. Ik die de klappen moest opvangen. Maar ik was weer zo nodig de bange broer.

Mijn hersenen draaien op volle toeren en mijn lichaam wordt weer wilder. Hij drukt op een knop en diverse doktoren komen binnen en er komt een naald in mijn arm. Langzaam aan word ik weer rustiger.

"Jer..Als je rustig blijft mag je misschien naar huis.." Hoor ik Link fluisteren. "Wie zegt dat ik naar huis wil? Dan moet ik ook weer naar school. And you know wat daar gebeurt met me.." Link draait mijn arm een beetje om. "Beloof in ieder geval dat je dit nooit meer doet, en het al helemaal niet te ver laat gaan." "Ik maak geen beloftes die ik ooit ga breken."

Hij schudt afkeurend met zijn hoofd. "Link jij weet niet wat dit alles is!" gil ik. Terwijl ik mijn huid laat zijn dat boven mijn maag zit. In ga met mijn vinger overheen. "Link waarom woon je eigenlijk bij Joost?" vraag ik aan hem.