Amnesia✔️

❔26❔

Με κοίταξα μια τελευταία φορά στον καθρέφτη και χαμογέλασα.  Γύρισα και κοίταξα την Δώρα και την Δάφνη και χαμογελούσαν.
"Αυτό είναι" είπα και εγνεψαν.
"Δεν το πιστεύω ότι  παντρεύεσαι..." Είπε η Δάφνη και της χαμογέλασα.
"Ούτε εγώ το πιστεύω .." είπα και με κοίταξε ξανά στον καθρέφτη. Μπήκα στο δοκιμαστηριο και το έβγαλα έβαλα τα ρούχα μου και πήγα στο ταμείο.
"Σας ευχαριστούμε... Να ζήσετε" είπε και βγήκαμε από το μαγαζί.
"7 ημέρες" είπα και τις κοίταξα...
"Σε 7 ημέρες.. θα είμαι η γυναίκα του" κοίταξα το δαχτυλίδι μου και χαμογέλασα.

(•••)

Μπήκα σπίτι και με κοίταξε.
"Καλώς την... Λοιπόν;" Είπε και κοίταξε τα χέρια μου.
"Θα το δεις εκείνη την ημέρα..." Είπα και το άφησα στην καρέκλα. Τον πλησίασα και με φίλησε απαλά.
"Εμένα μου αρέσεις και με τίποτα" είπε και με σήκωσε από τους γοφούς και ένωσε τα χείλη μας.
"Αχιλλέα πρέπει να ταΐσω την μικρή" είπα και κατσουφιασε.
"Σε θέλω όμως" είπε και με κατέβασε. Πήγα μέσα στην μικρή και την πήρα στην αγκαλιά μου. Κάθησα στην πολυθρόνα και ξεκίνησα να την θηλάζω. Πήγαινα μπρος πίσω την κουνιστή πολυθρόνα και μόλις σταμάτησε και την πήρε ο ύπνος την έβαλα στο κρεβάτι και την σκέπασα. Πήρα το  μόνιτορ μαζί μου και βγήκα από το δωμάτιο. Μπήκα στο υπνοδωμάτιο μας και άνοιξα τα συρτάρια. Έψαξα για ότι πιο εξαλο είχα και το πήρα στα χέρια μου αυτό το μαύρο που πάντα ήθελα να σκίσει. Το φόρεσα και βγήκα από το δωμάτιο. Πήγα στο σαλόνι και κάθησα δίπλα του
"Τι θα δούμε;" Είπα και πήρα το τηλεκοντρόλ στα χέρια μου αφού κάθησα δίπλα του
"Είπα να...." Γύρισε να με κοιτάξει και έκλεισε το στόμα του. Χαμογέλασε ελαφρά και χαμήλωσε το βλέμμα του.
"Συμβαίνει κάτι;"
"Όχι... Τίποτα απολύτως " είπε και με τράβηξε πάνω του. Σήκωσε τα σώματα μας και μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο. Με ερίξε πάνω στο κρεβάτι και με κοίταξε με εκείνο το αλαζονικό ύφος.
"Αυτό που έκανες... Θα το πληρώσεις πολύ ακριβά" είπε και έπεσε πάνω μου ενώνοντας τα χείλη μας.

(•••)

Έπεσα δίπλα του και τον κοίταξα. Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με φίλησε απαλά στο κεφάλι.
"Μικρή μου εσύ" είπε και γέλασα.
"Μικρή;" Είπα ειρωνικά και με κοίταξε.
"Μικρή στο μάτι μεγάλη στο κρεβάτι" είπε και έκλεισε τα μάτια του περήφανος.
"Μου χρωστάς ένα σετ "  είπα και του έδειξα την πλεον σκισμένη δαντελενια ζαρτιερα στο πάτωμα.
"Όσες θες " είπε και γέλασε.
"Σε αγαπάω" είπα και με κοίταξε.
"Κι εγώ μάτια μου... Πολύ" είπε και έκλεισα τα μάτια μου . Με έσφιξε πάνω του και έκλεισε τα δικά του.

(•••)

Άκουσα το κλάμα της μικρής και σηκώθηκα. Έβαλα το χέρι μου δίπλα στη θέση του και έλειπε. Πήγα στο δωμάτιο της και τον είδα να κάθεται στην καρέκλα και να προσπαθεί να την ηρεμήσει. Χαμογέλασα στην εικόνα τους και τον πλησίασα.
"Πήγαινε θα την ταΐσω εγώ" είπα και με κοίταξε
"Όχι θα μείνω" είπε και τον κοίταξα.
"Πήγαινε" είπα και σηκώθηκε. Πήρα την μικρή και άφησα το μπιμπερο δίπλα στο τραπέζι και ξεκίνησα να την θηλάζω.  Αφού την πήρε ο ύπνος την έβαλα στο κρεβάτι της και πήγα πάλι στο υπνοδωμάτιο . Ήταν ξύπνιος και καθισμένος στο κρεβάτι.
"Γιατί δεν κοιμάσαι;" Είπα και με κοίταξε. Φαινόταν στεναχωρημένος.
"Δεν με έπαιρνε ο ύπνος και σηκώθηκα" είπε και  χαμήλωσε το βλέμμα του. Τον πλησίασα και έσκυψα στο ύψος του
"Αχιλλέα τι συμβαίνει;" Είπα και σήκωσα το βλέμμα του.
"Όλα καλά."
"Αχιλλέα"
"Ήταν καλύτερος;" Είπε και τον κοίταξα παράξενα.
"Ορίστε;"
"Ήταν καλύτερος; Με την Ελίνα ο άλλος ήταν καλύτερος; Ή ήταν όπως εγώ με την  Αλκμήνη"
"Αχιλλέα τι λες; Πας καλά;" Είπα και με κοίταξε.
"Εύη απλά απαντά"
"Τι σε έπιασε γαμωτο;"
"Την πήρα στα χέρια μου και έκλαιγε ακόμη... Την τάισα και συνέχιζε να κλαίει... Σα να μην με γνώριζε..  " είπε και φαινόταν χαμένος.
"Αχιλλέα... " Πήγα να πω αλλά με έκοψε
"Δεν μου απαντάς" είπε σοβαρός με στιβαρότητα στη φωνή του
"Τσιριζε στα χέρια του... Δεν καθόταν ούτε δευτερόλεπτο... Δεν τον ήθελε καθόλου" είπα και με κοίταξε.
"Λες αλήθεια;"
"Δεν υπάρχει λόγος να σου πω ψέματα"
"Ναι αλλά γιατί κλαίει γαμωτο;" Είπε και σηκώθηκα. Τέντωσα το χέρι μου και κοίταξα το ρολόι... Σίγουρα θα ξυπνούσε η Ελίνα..
"Έλα μαζί μου" είπα και τον σήκωσα. Μέχρι να πάμε έξω από το δωμάτιο της Ελίνας εκείνη ξεκίνησε να γκρινιάζει. Άνοιξα και μπήκαμε μέσα. Την πήρα από την κούνια και ενώ την κουνούσα δεν σταμάτησε. Από μικρή αυτό έκανε. Πάντα μου έπαιρνε ώρα την ηρεμήσω. Την έδωσα στον Αχιλλέα και κατευθείαν σταμάτησε.
"Είσαι ο μπαμπάς τους... Και θα γίνεις σίγουρα ο καλύτερος όταν θα μεγαλώσουν"  είπα και με κοίταξε και μετά την μικρή στην αγκαλιά του.

Χενλοοο

Τι κάνετε;
Ελπίζω καλά
Εχουμε δρόμο μπροστά μας μέχρι το τέλος....
Θα τα πούμε αύριο ξανά... Με γνωστό διπλό κεφάλαιο.
Αυτό θα συμβαίνει μέχρι την Δευτέρα.

Τα φιλιά μου

Αντιοοο

Η συγγραφέας σας