Amnesia✔️

❔20❔

"Ω θεέ μου" είπα και παραπατησα...
"Όλα καλά; Η Ελίνα είναι καλά;"
"Ω θεέ μου..."
"Εύη με αγχωνεις"
"Ξέρει" είπα χαμηλόφωνα και τον κοιταξα
"Ναι είναι μια χαρά πρέπει να φύγω... Μην... Μην έρθεις από εμένα αν δε σου πω "

Μπήκα σε ένα ταξί και πήγα σπίτι μου. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα
"Έκτορα;" Τον είδα να βγαίνει από την κουζίνα και με πλησίασε.
"Τι διάολο Εύη;"
"Πώς το έμαθες;"
"Υπολόγισα τα γεγονότα και δεν έβγαινε. Έτσι λοιπόν πήρα το DNA του Αχιλλέα από τον ίδιο τον Αχιλλέα και το DNA της μικρής και.. " μου έδωσε ένα χαρτί. Συμβατότητα 100%. Είναι ο πατέρας.... Ο Αχιλλέας είναι ο πατέρας της.

"Τι εννοείς το πήρες από τον Αχιλλέα; Πώς το πήρες από τον Αχιλλέα;" Είπα και τον κοίταξα. Δεν πήγε και του το είπε δεν το έκανε αυτό... Όχι χωρίς να το πει σε εμένα πρώτα.
"Από το τσιγάρο του στην σταχτοθηκη" είπε και άφησα την αναπνοή μου, που δεν είχα καταλάβει καν ότι κρατούσα.
"Έκτορα ξερω ότι δεν ήταν σωστό. Έπρεπε όταν το έμαθα να ερχόμουν και να του το ελεγα αλλά.. είχα είδη παντρευτεί και έπειτα τι νόημα θα είχε; "
"Εύη ακούς τι λες;"
"Το ξέρω.. φέρθηκα εγωιστικά. Είμαι ο χειρότερος άνθρωπός... Εκρυψα από τον πραγματικό πατέρα την ύπαρξη της" είπα και κάθησα στην καρέκλα αλλά με πλησίασε.

"Δεν είσαι ο χειρότερος άνθρωπός. Είσαι ο καλύτερος άνθρωπός. Αλλά τι εννοείς; " είπε και κοίταξα την Ελίνα.
"Ο Λεωνίδας ξερει... Αφού τηρήθηκε η συμφωνία.. πήραμε διαζύγιο είναι μαζί μου για συμπαράσταση..."
"Τι... Ποια συμφωνία;" Είπε και του εξήγησα τα πάντα... Για τον θείο για την συμφωνία μου με τον Λεωνίδα και για τον γάμο 6 μηνών.
"Έπρεπε να μου έχεις μιλήσει. Αλλά έπρεπε να έχεις μιλήσει και στον Αχιλλεα. Λοιπόν νομίζω ότι έστω και αργά ήρθε η ώρα να καθαρίσεις την υπόθεση. Άλλωστε θες να είσαι σωστή μητέρα" είπε και κοίταξα την Ελίνα.
"Γαμωτο έχεις δίκιο. Το μισώ όταν έχεις δίκιο" είπα και με αγκάλιασε.

"Θα το βρούμε το τρόπο μην αγχώνεσαι."
"Έκτορα σε ευχαριστώ" είπα και πλησίασα την μικρή. Την πήρα στην αγκαλιά μου και κοίταξα τα ματάκια της.

(•••)

Χτύπησα την πόρτα του. Και περίμενα να ανοίξει.
"Εύη; Τι κάνεις εσύ εδώ;"
"Μπορούμε να περάσουμε;" είπα και το βλέμμα του έπεσε πάνω στην μικρή...
"Τι θες;"
"Αχιλλέα σε παρακαλώ.. είναι σημαντικό... Δεν θα ερχόμουν αν δεν είχα λόγο" είπα και έκανε στην άκρη να περάσω.
"Λοιπόν; Θα μου πεις;" Είπε απότομα και ψυχρά. Σα να του είχα σκοτώσει αυτό που αγαπούσε.
"Καλύτερα να καθήσουμε" είπα και με κοίταξε. Πήγε στο σαλόνι και κάθησε στον καναπέ ενώ εγώ κάθησα στον απέναντι.
"Θυμάσαι.. ότι πριν φύγω.. εμείς..."
"Ναι" με έκοψε. Τον πονούσε.... Όπως πονούσε και εμένα
"Όταν πήγα στην... Αγγλία δεν το ήξερα και... Εκείνο το βράδυ..." Έλεγα αλλά τίποτα δεν έβγαζε νόημα.
"Εύη λέγε μου έχεις σπάσει τα νεύρα" είπε και άφησα το χαρτί στο τραπέζι.
"Συγγνώμη" είπα και το πήρε. Το κοίταξε. Και ξανακοιταξε εμένα.
"Τι... Τι είναι αυτό;"
"Ο Έκτορας το έκανε" είπα και σηκώθηκε όρθιος.
"Μου λες ότι.. και ο... Το ξέρει; Θα χωρίσετε; "
"Τα ξέρει όλα.. Ο.. ο λόγος που παντρεύτηκαμε ήταν καθαρά επαγγελματικός.. " Είπα και κοίταξε την Ελίνα. Πλησίασε το καρότσι και την κοίταξε. Την πήρε στα χέρια του και παρατήρησα τα δάκρυα του.... Σηκώθηκα και πλησίασα αλλά όχι πολύ... Κοίταξα την μικρή μου, μας, στην αγκαλιά του και χαμογέλασα.
"Θέλω να μου πεις μόνο ένα πράγμα" είπε σπάζοντας αυτή τη σιωπή που είχε πνίξει το δωμάτιο.
"Ότι θες" είπα και την έβαλε στο καρότσι.
"Ποτέ χωρίζεις;" Είπε σοβαρά και με κοιταξε
"Έχω χωρίσει... Είναι μαζί μου για-" με άρπαξε από την μέση και ένωσε τα χείλη μας... ενιωσα ξανά τα χείλη του πάνω στα δικά μου και το σφίξιμο στο στομάχι μου Κουμπωσαν κατευθείαν. Ήξεραν το ένα το άλλο και κουνιοντουσαν ρυθμικά. Με κόλλησε πάνω στο σώμα του και δεν με άφηνε να φύγω. Έβαλα τα χέρια μου στο λαιμό του και έμπλεξα τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του.
"Γαμωτο μικρή... Μου έλειψες" είπε και γέλασε. Με σήκωσε πάνω και τύλιξα τα πόδια μου γύρω του. Ένωσε τα μέτωπα μας.
"Μου έλειψες πολύ" είπε και με φίλησε πεταχτά

Χενλοοο

Αυτά για σήμερα
Είμαστε στο αγαπημένο μου κεφάλαιο... Το αγαπώ αυτό πραγματικά.

Αντιοοο

Η συγγραφέας σας

ΥΓ: 6 κεφάλαια πριν την κορύφωση και την αποκάλυψη της έννοιας του τίτλου.