Amnesia✔️

❔58❔

Κοιμόταν στην αγκαλιά μου και είχα ακόμη τα χέρια μου στην κοιλιά της.
Άκουσα βήματα και κοίταξα πίσω μου. 
"Γεια σου μαμά" είπα και  χαμογέλασε.
"Λοιπόν; Θα γίνω γιαγιά; " Φώναξε και η Εύη άνοιξε τα μάτια της.  Σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ και γέλασα.
"Ηρέμησε... " Είπα και με το που κατάλαβε που βρίσκεται χαλάρωσε και ξαναξαπλωσε στην αγκαλιά μου.
"Ναι θα γίνεται γιαγιά" είπε η Εύη και η μητέρα μου είχε σχηματίσει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
"Χαίρομαι που σας βλέπω πάλι έτσι..." Είπε και γέλασα... Ώστε έτσι το έμαθε. Μας είδε κάποια στιγμή πάλι έτσι.
"Μαμά" είπα έντονα και γέλασε. Παρατήρησα την αγκαλιά μου και η Εύη είχε ξανακοιμηθει.
"Σου είπα ότι κάτι θα σας ξαναενωσει αν αγαπιεστε. " Είπε και με πλησίασε. Μου έδωσε ένα φιλί στο κεφάλι σα να ήμουν μικρό παιδί και βγήκε από το σπίτι. Σήκωσα την Εύη και την πήγα μέσα στο δωμάτιο τραβώντας την απο το χέρι.
"Κάτσε μαζί μου" είπε και έπιασε το χέρι μου.
"Μικρή ξεκουράσου... Ήταν μια κουραστική μέρα" είπα και έκανα να φύγω αλλά δεν άφησε το χέρι μου .
" Κάτσε εδώ... Θέλω... Θέλω να μιλήσουμε" είπε και ακουσα το  χασμουρητό  της.
"Αφού νυστάζεις" είπα και κάθησα στο κρεβάτι. Σηκώθηκε και με κοίταξε.
"Όχι να κοιτα ξύπνησα" είπε αλλά τα μάτια της έκλειναν. Την φίλησα απαλά και τα άνοιξε.
"Ξεκουράσου... Θα τα πούμε μετά" είπα και βγήκα από το δωμάτιο μου

Εύης POV

Βγήκε από το δωμάτιο και κοίταξα το ταβάνι. Στριφογυρισα στο κρεβάτι κανένα μισάωρο και σηκώθηκα. Βγήκα από το δωμάτιο και πήγα στο σαλόνι. Καθόταν στον καναπέ και με κοίταξε.
"Τι συμβαίνει;"
"Θέλω να μιλήσουμε... Πρέπει να μιλήσουμε.." είπα και με κοίταξε.
"Τι θες να πούμε;" Είπε και με κοιτούσε με χαμόγελο.
"Τι θα κάνουμε Αχιλλέα; Εγώ πρέπει να φύγω για Θεσσαλονίκη και εσύ για Πάτρα"  είπα και με τράβηξε πάνω του.
"Δεν θα πάω στην Πάτρα..." Είπε χαλαρός και τον κοίταξα
"Ορίστε; Πας καλά; Για ποιο λόγο; Για ποιο γαμημενο λόγο"
"Δεν θέλω να το πάρεις στραβά... Αλλά δεν μπορώ μετά από όλο αυτό να σε αφήσω μόνη σου πάνω."
"Δεν θα αφήσεις τη σχολή σου για εμένα"
"Και για τις δύο θα το κάνω"
"Δεν έπρεπε να σου το πω"  είπα και σηκώθηκα από πάνω του
"Όχι όχι εδώ κάνεις λάθος. Έπρεπε να μου το πεις. Για να μπορέσουμε να λύσουμε το πρόβλημα που εγώ δημιούργησα. Για να μπορέσω να σε ξαναβάλω ανάμεσα στα χέρια μου " είπε και σηκώθηκε. Με πλησίασε και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου.
"Αχιλλέα... Δεν ήμουν καλά για μέρες.. δεν μπορούσα ούτε μέχρι τη σχολή να πάω. Δεν δημιούργησες απλά ένα πρόβλημα αλλά με χώρισες για κάτι που δεν έκανα."
"Αν... Λέω αν δε σου έλεγα ότι μια κοπέλα στη σχολή μου την πέφτει και ξαφνικά έβλεπες ένα μύνημα που έλεγε μου έλειψες τι θα καταλάβαινες; "
"Δεν μου άφησες περιθώρια να σου εξηγήσω, γύρισες και μου είπες ότι με αγαπούσες και σα να μην έφτανε αυτό σε πήρα τηλέφωνο πριν από πέντε μήνες και εσύ ήσουν με άλλη.. ενώ εγώ καθόμουν και έκλαιγα χωρίς να ξέρω τι θα κάνω " είπα και με κοίταξε.
"Εδώ κάνεις λάθος μικρή... Προσπαθούσα να προχωρήσω...  Προσπαθούσα αλλά... Τίποτα... Τζιφός... Δεν λειτουργούσε.... " Είπε και βγήκα από την αγκαλιά του.
"Δεν... Μα εσύ είσαι"
"Ω μικρή το ξέρω... Αλλά έμαθε σε ένα και τώρα δεν θέλει αλλά" είπε και γέλασε.
"Αχιλλέααα.. μη γίνεσαι πρόστυχος"  είπα και με έβαλε πάλι ανάμεσα στα χέρια του.
"Με συγχωρείς;"
"Μόνο αν με συγχωρέσεις που δεν σου μίλησα τόσους μήνες για αυτό"
"Μην αγχώνεσαι σε συγχώρεσα μόλις το έμαθα..." Είπε και με φίλησε απαλά.
"Σε αγαπάω χαζή... Ποτέ δεν σταμάτησα" είπε και με έβαλε μέσα στην αγκαλιά του.
"Κι εγώ σε αγαπάω βλαμμενε" είπα και χαμογέλασα. Ένιωσα τη μικρη να κουνιέται και χαχανισα.
"Τι;" Είπε και πήρα το χέρι του και το έβαλα εκεί που κουνιόταν.
"Δεν θα το συνηθίσω ποτέ" είπε και χάιδεψε εκεί και αυτό μετακινήθηκε.
"Πώς... Πώς το νιώθεις εσύ;" Είπε και κοιτούσε εκεί.
"Σαν... Σαν πείνα.. σα να γουργουριζει το στομάχι μου"  είπα και στην λέξη πείνα ένιωσα το στομάχι μου να ανακατεύεται. Έτρεξα στο μπάνιο και έσκυψα πάνω στη λεκάνη και έκανα να πιάσω τα μαλλιά μου αλλά τα είχε ήδη πιάσει.  Χαλάρωσα και κάθησα δίπλα στη λεκάνη. Πάτησε το καζανάκι, μου έδωσε μια πετσέτα και κάθησε δίπλα μου.
"Γι αυτό είναι τόσο μικρή;" Είπε και εγνεψα.
"Δεν είχα λιγούρες αλλά και αν φάω πολύ πάλι θα μου έρθει αναγουλα. Μόνο στη σκέψη..." Είπα και έκλεισα το στόμα μου.
"Ας είναι υγιέστατη και αυτό είναι το λιγότερο" είπε και μου φίλησε το κεφάλι.

Χελλοοο

Τι κάνετε;
Σήμερα έχει διπλό κεφάλαιο γιατί είμαι χαρούμενη λόγω επιτυχίας.

Αυτά τα λέμε μετααα

~Its Evi