Amnesia✔️

❔19❔

Κάθησε στον καναπέ και εγώ έδωσα την μικρή στον Λεωνίδα.

"Λοιπόν θα μου πεις;"
"Θελεις μήπως να πιεις κάτι; Καφέ; χυμό;"
"Καφέ... Σκέτο" είπε και πήγα μεσα στην κουζίνα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Άκουσα πόρτα να κλείνει και ήταν ο Λεωνίδας.
"Ει... Τι συμβαίνει; "
"Είναι... Είναι ο..." είπα και με έβαλε στην αγκαλιά του με την Ελίνα στα χέρια του.
"Όλα θα πάνε καλά. Άλλωστε έχεις εμάς δίπλα σου... Είμαστε οικογένεια" είπε και χαμογέλασα. Έκανα έναν καφέ και βγήκαμε εξω. Του τον έδωσα και κάθησα δίπλα στον Λεωνίδα. Πήρα την Ελίνα και την κράτησα στην αγκαλιά μου.
" Καταρχάς να σε συστήσω... Αχιλλέα από εδώ ο αντρας μου και πατέρας του παιδιού μου Λεωνίδας. Αγάπη μου από εδώ ένας παλιός φίλος και κολλητός του Έκτορα, ο Αχιλλέας" είπα και ο Αχιλλέας με κοίταξε.
"Ο.. Ο αντρας σου; Παντρεύτηκες." Διαπίστωσε και κοίταξε την Ελίνα στα χέρια μου.
"Ναι"
"Η μικρή; Έχει όνομα;"
"Είναι η Ελίνα μας" είπα και την κοίταξα.
"Μπορούμε να μιλήσουμε οι δύο μας;"
"Ότι έχεις να πεις θα το πεις μπροστά του." Είπα και έπιασα το χέρι του Λεωνίδα.
"Πώς; Θέλω να πω εσύ μου... είπες ότι υπήρχε πιθανότητα 6% να πετύχει η εγκυμοσύνη." Είπε διστάζοντας να πει είπες αφού του το έγραψα...
"Σου είπα ότι μου είπαν οι γιατροί. Μάλλον η Ελίνα μου ήταν αυτό το 6..." Είπα και ο Λεωνίδας μου χαμογέλασε.
"Πρέπει να φύγω" είπε και σηκώθηκε και βγήκε από το σπίτι μου απότομα χωρίς να πει κάτι άλλο. Πήγα να πω κάτι αλλά ο Λεωνίδας με σταμάτησε.
"Μάζεψε τα πράγματά σας ναι; Θα περάσω σε καμία ώρα να σας πάρω και θα πάμε να πάρουμε έπιπλα και καροτσια και ότι άλλο θα χρειαστείς" είπε και με βγήκε από το σπίτι. Πηγα πάνω στο δωμάτιο. Κοιμησα την μικρή και την ακουμπισα στο κρεβάτι και έβαλα δύο μαξιλάρια γύρω της.
Βγήκα με τις ήδη έτοιμες βαλίτσες, αφού δεν είχα ξεπακεταρει, απο το δωμάτιο και τις πήγα στο σαλόνι. Πήγα στο δωμάτιο και πήρα την Ελίνα. Κατεβηκα κάτω και περιμέναμε τον Λεωνίδα. Άκουσα κουδούνι και άνοιξα την πόρτα.
"Ξέχασες κάτι;" Είπα και μπήκε μέσα φουριώζος.
"Και τώρα που έφυγε λέγε... " Είπε και τον κοίταξα.
"Αχιλλέα τι λες;" Είπα και με είχε πλησιάσει τόσο που αν έκανα ένα βήμα τα χείλη μας σχεδόν θα ακούμπησαν. Μου είχε λείψει αυτή η αίσθηση. Των δικών του χειλιών πάνω στα δικά μου. Ο τρόπος που κούμπωναν, που έκανε το στομάχι μου να σφίγγεται. Τα χέρια του στη μέση μου που με τραβούσαν όσο πιο κοντά του μπορούσαν.
"Γιατί δεν μου μίλησες; Δεν με ενοχλησε. Υπήρχαν επιλογές... Θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ή να.. να βάλουμε κάποια παρένθετη...." Είπε και με έβγαλε από τις σκέψεις που είχα πέσει. Αντί για ένα βήμα πιο κοντά του για να μειώσω κι άλλο αυτή την απόσταση έκανα ένα πίσω και άνοιξα την πόρτα.
"Αχιλλέα σε παρακαλώ φύγε" είπα και με πλησίασε.
"Μάλλον δεν με αγάπησες ποτέ σου. " Είπε και το χέρι μου βρέθηκε αυτόματα στο μάγουλο του. Οι λέξεις αυτές ήχησαν σαν καμπάνα στα αυτιά μου. Ένιωσα την καρδιά μου να συνθλίβεται και μόνο που το σκέφτηκε πόσο μάλλον που το ξεστόμισε. Τα ανέκφραστα χαρακτηριστικά του προσώπου του σε συνδυασμό με τον σοβαρό τόνο στη φωνή του με έκαναν για λίγο να πιστέψω ότι το εννοεί.
"Αυτό να μην το ξαναπείς κατάλαβες;" Είπα και με κοίταξε.
"Μην απλώσεις ξανά το χέρι σου πάνω μου μικρή" είπε και έκανε αυτά τα δύο βήματα που με κρατούσαν από το να ενώσω τα χείλη μου με τα δικά του.
"Εξαφανίσου από μπροστά μου και μην με ξαναπλησιασεις. " Είπα και έκλεισα την πόρτα. Άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Άκουσα βήματα και τα σκούπισα γρήγορα. Πλησίασα την Ελίνα και κάθησα μαζί της.
"Τι κάνουν τα κορίτσια μου;" Είπε ο Έκτορας και με φίλησε στο μάγουλο.
Πήρε την μικρή στα χέρι του και την κουνούσε περα δώθε και αυτή χαμογελούσε. Την ξανά έβαλε στο καλάθι και με κοίταξε. Κοίταξε τριγύρω και είδε τις βαλίτσες.
"Θα...." Είπα και περιεργάστηκε τον χώρο.
"Ήρθε ο Αχιλλέας." Διαπίστωσε. Απορώ πως δεν τον άκουσε ή αν τον άκουσε  γιατί δεν εμφανίστηκε αλλά δεν είχα κουράγιο να μιλήσω αυτή τη στιγμή.
"Ναι " ήταν το μόνο που το ειπα.
"Πώς είσαι;"
"Μια χαρά.. τσακωθηκαμε βέβαια αλλά εντάξει. Δεν γίνεται να τον αποφεύγω."
"Εύη τι συμβαίνει;"
"Έκτορα..." Πήγα να μπαλωσω την τρύπα που είχε αρχίσει να ανοίγει πριν προλάβει αλλά ο αδερφός μου με ήξερε αρκετά καλά ώστε να καταλάβει ότι κάτι του κρύβω.
"Όχι σε εμένα αυτά"
"Θα σου πω σου το υπόσχομαι πρώτα όμως πρέπει να βεβαιωθώ εγώ εντάξει;" Είπα και εγνεψε. Άκουσα το αμάξι και βγήκα έξω με τις βαλίτσες.
"Θέλετε μήπως να προσέχω την μικρή να κάνετε τις δουλειές σας;" Είπε ο Έκτορας και του χαμογέλασα.
"Αν μπορείς "
"Εννοείται πως μπορώ" είπε και τον αγκάλιασα μπήκα στο αμάξι και έφυγα με τον Λεωνίδα για τα έπιπλα.

(•••)

"Τι λες για αυτο" είπε και κοίταξα το παιδικό δωμάτιο μπροστά μου.
"Είναι τέλειο" είπα και κοίταξα τις αποχρώσεις του κίτρινου και το κοραλί.
"Ωραία λοιπόν" σημείωσε τον κωδικό.
"Νομίζω τελειώσαμε" είπα και να αγκάλιασε. Άκουσα το κινητό μου να χτυπάει και το κοίταξα.

Βλαμμένο:
Έλα σπίτι τώρα πρέπει να μιλήσουμε
Τα ξέρω όλα...

Χενλοοο

Θα ανέβει κατευθείαν και το δεύτερο που έχω υποσχεθεί γιατί δεν θα έχω τοσο χρόνο μέσα στην ημέρα.

Ελπίζω να περνάτε καλά σήμερα και εννοείται χρόνια πολλά !

Αυτά από εμένα

Τα λέμε στο επόμενο

Αντιοοο

Η συγγραφέας σας