Amnesia✔️

❔43❔

"Σήκω υπναρου" είπε στο αυτί μου και ένιωσα το σώμα μου να ανατριχιαζει.
"Μμμμ ασε με λιγο ακομα ρε μωράκι μου" είπα και άνοιξα τα μάτια μου. Γύρισα να τον κοιτάξω και χαμογελούσε.
"Εύη..."
"Αχιλλέα...."
"Σου..." Είπε και με τράβηξε περισσότερο πάνω του. Με φίλησε απαλά και το χαμόγελο δεν έλεγε να σβηστεί από τα χείλη του.
"Καλημέρα..... Μικρή μου" είπε και σηκώθηκα.
"Καλημέρα... Μωράκι μου" είπα με ανέβασε πάνω του

(•••)

Μπήκα σπίτι και ακούμπησα το σώμα μου στην πόρτα. Άκουσα βήματα από την κουζίνα και ήταν ο αδερφός μου. Τον πλησίασα και τον αγκάλιασα.
"Επ καλώς την" είπε και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω από
"Γεια σου και εσένα" είπα και τον φίλησα στο μάγουλο.
"Πολύ χαρούμενη σε βρίσκω" είπε και δεν είχε άδικο.. αν εξαιρουσα τον πόνο από στα πόδια ήμουν χαρούμενη.
"Ναι... Πέρασα πολύ ωραία" είπα και γέλασε.
"Χαίρομαι που είσαι χαρούμενη μικρή" ειπε και πήγε στο σαλόνι.

2 μήνες μετά

Άνοιξα την πλατφόρμα και κοίταξα το αποτέλεσμα..  Πέρασα... Πέρασα. Βγήκα από το δωμάτιο μου και πήγα κάτω. Κοίταξα τον αδερφό μου και έτρεξα πάνω του.
"Συγχαρητήρια μικρή."
"Εσύ;" Είπα και μου έδειξε την οθόνη.
"Συγχαρητήρια" είπα και τον έσφιξα πάνω μου.
"Τα καταφέραμε" είπε και χαμογελούσε.
Άκουσα τον ήχο του κινητού μου και το σήκωσα.
"Ναι;"
"Λοιπόν;"
"Μπήκα... Εσύ;"
"Κι εγώ" είπε και χαμογέλασα.
"Θέλω να σε δω" είπα και σταμάτησα να τον ακούω. Κοίταξα και το τηλέφωνο είχε κλείσει.
"'Θέλω να σε δω'" είπε κοροϊδευτικά ο αδερφός μου.
"Έκτορα κοφτό."είπα και πήγα πάνω. Κάθησα στο κρεβάτι και κοίταξα την οθόνη του κινητού μου. Άκουσα χτύπημα και γύρισα το κεφάλι μου. Ήταν εκεί. Στεκόταν έξω από τη μπαλκονόπορτα. Ήταν στο παράθυρό μου.
Άνοιξα και τον έβαλα μέσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
"Είσαι χαζός; Είναι ο Έκτορας εδώ. Αν σε άκουσε..." Με άρπαξε από την μέση και ένωσε τα χείλη μας.
"Γεια" είπε και του χαμογέλασα.
"Τι κάνεις εδώ;"
"Ήθελες να με δεις."
"Ναι.."
"Ήρθα..."
"Μπορούσαμε να πάμε κάπου έξω... Είναι επικίνδυνο με τον Έκτορα στο σπίτι" είπα και πλησίασε την οθόνη του υπολογιστή.
"Θεσσαλονίκη;" Είπε και σοβαρεψε.
"Ναι... Βασικα.. για αυτό ήθελα να σε δω" είπα και κάθησε στην καρέκλα. Το βλέμμα του δεν είχε φύγει από την οθόνη.
"Πάτρα" είπε και τον κοίταξα. Κάθησα στο κρεβάτι μου και κοίταξα το πάτωμα.
"Τι... Τι θα κάνουμε;" Είπα και με κοίταξε.
"Δεν... Δεν ξέρω..." Είπε και το κινητό μου χτύπησε.
"Ναι;" Είπα και η αγχωμενη φωνή του Ανδριανού ακούστηκε στην άλλη πλευρά.
"Νοσοκομείο τώρα" είπε και κοίταξα τον Αχιλλέα.
"Πρέπει να φύγεις" είπα και με κοίταξε.
"Τι έγινε;"
"Θα έρθει ο Έκτορας στο δωμάτιο από στιγμή σε στιγμή... Πάνε στο νοσοκομείο.. θα τα πούμε εκεί" είπα και τον φίλησα απαλά.
"Θα τα πούμε εκεί."είπε και βγήκε στο μπαλκόνι. Η πόρτα μου άνοιξε και κοίταξα τον Έκτορα.
"Σε πήρε; "
"Ναι... Πάμε" είπα και βγήκαμε από το δωμάτιο μου.

(•••)

Περπατούσα πέρα δώθε στο διάδρομο και τον είδα να μπαίνει μέσα.
"Καλώς τον" είπε ο αδερφός μου και μας πλησίασε.
"Πώς είναι"
"Καλά... Όλα είναι καλά" είπα και έβαλε το χέρι του στον ώμο μου.
"Ήρεμα... Ανάσες" είπε και πήρα μια ανάσα.
"Σε ευχαριστώ"  πήγα προς τα έξω για να πάρω λίγο αέρα.

Βγήκα έξω και πήρα μια βαθιά ανάσα. Έκλεισα τα μάτια μου και κάθησα στο παγκάκι.
"Έλα... Τα κατάφερε" είπε ο αδερφός μου δίπλα μου και σηκώθηκα να μπω μέσα. Την πλησίασα και χαμογελούσε με τον μικρό.
"Συγχαρητήρια." Είπα και κάθησα δίπλα της.
"Σε ευχαριστώ..." Είπε και σκούπισε κάποια δάκρυα της.  Ο Ανδριανός την πλησίασε και κοίταξε τον μικρό στα χέρια της
"Σε αγαπάω" είπε και την κοίταξε.
"Κι εγώ" είπε η Δώρα και τον φίλησε απαλά. Βγήκαμε από το δωμάτιο και τους αφήσαμε μόνους.
"Έκτορα πάω λίγο στην καφετέρια απέναντι θες κάτι;"
"Όχι ευχαριστώ" είπε και πήγα απέναντι στην καφετέρια δεν πρόλαβα να μπω μέσα και τα χέρια του με τράβηξαν σε ένα στενό.
"Εύη... Πρέπει να μιλήσουμε" είπε και τον κοίταξα.
"Εδώ; Τώρα;"
" Ναι εδώ τώρα... Θα φύγεις για Θεσσαλονίκη και εγώ για Πάτρα... Θα είμαστε ώρες μακρυά ο ένας από τον άλλον μέρες, εβδομάδες μήνες... Δεν θα σε βλέπω οπότε σε έχω ανάγκη και σίγουρα δεν θέλω να χωρίσουμε." Είπε χωρίς να πάρει ανάσα και με κοίταξε.
"Αχιλλέα..." Πήγα να μιλήσω αλλά ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου φιλώντας με απαλά σα να ήμουν η ανάσα του... σα να ήταν το τελευταίο μας φιλί. Απομακρύνθηκε χαμηλώνοντας το κεφάλι του και έκλεισε τα μάτια του
"Σε αγαπάω γαμωτο... " Είπε και τον κοίταξα.
"Κι εγώ.... Σε αγαπάω" είπα και με κοίταξε.
"Με... Με "
"Ναι... Σε αγαπάω" είπα και με φίλησε πεταχτά.
"Ναι αλλά..."
"Θα το κάνουμε να πετύχει... " Είπα και μου χαμογέλασε
"Πώς"
"Δεν ξέρω αλλά θα το καταφέρουμε" είπα και τον φίλησα.

Χελλο χελλοοο

Να χαίρεστε τις μανουλες σας σήμερα.
Ελπίζω να είστε καλά.
Θα τα πούμε στο άλλο βιβλίο.
Εδώ πάντως έχουμε ακόμη 21 κεφάλαια μέχρι το τέλος.

Αντιοοο

Η συγγραφέας σας