Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 10: Straatlantaarns

De volgende ochtend werd ik door Caden uitgenodigd om het ontbijt bij te wonen in de eetkamer. Dat was de eerste keer sinds ik in het kasteel verbleef en met het oog op de voorgaande avond, baarde deze uitnodiging mij wel enige zorgen. Toch was mijn vervalste dronkenschap niet de reden waarom ik erbij moest zijn.

'Twee dagen,' zei Caden, de machtslust lag in zijn ogen en hij tikte met zijn vingers op de tafel terwijl het ontbijt werd afgeruimd. 'Dan begint de wedstrijd en is het eerste gevecht.'

Ik liet het water in mijn glas ronddraaien. Ondanks dat ik naast Alexis zat, had ik geen vreemde geuren of kleuren in mijn eten en drinken opgemerkt. Tot noch toe had ik nergens last van, dus ik mocht hopen dat ze dit niet als een kans zagen om mij alsnog te vergiftigen. Aan Caden te zien wilde hij mij toch echt in leven hebben tot en met de finale van de arenagevechten.

Alexis rekte zich een beetje uit. 'Dan moeten we nog even goed aan de bak, Ragna. Misschien moeten we onze focus op de vuistgevechten leggen.'

Ik kreunde en voelde de lichte spierpijn in mijn lichaam van het gevecht van gisteren. De technieken die ik gebruikte bij zwaardgevechten waren dusdanig anders dan die van vuistgevechten, wat maakte dat ik de kleine spiertjes in mijn armen en benen voelde protesteren bij iedere beweging die ik maakte.

'Last van de kater, Ragna?' merkte Killian tegenover mij scherp op.

Mijn blik flitste naar zijn geamuseerde gezicht, waar ik het liefst een vuist in wilde planten. 'Ik doe niet aan katers. Ik voel me prima.' Daarna draaide ik mij naar Alexis. 'Lijkt me een strak plan, Alexis.'

Hij had het niet verteld. Killian had Caden niets gezegd en ook Alexis leek niet op de hoogte te zijn. Daar had hij ongetwijfeld zijn eigen redenen voor en iets vertelde mij dat ik daar nog wel achter zou komen.

'Wat kan ik eigenlijk verwachten?' vroeg ik, waarna ik mijn glas leegdronk.

'Bloed,' grijnsde Caden. 'Veel bloed en pijn. Het zijn gevechten die veelal met een dode eindigen, terwijl het eigenlijk alleen maar je taak is om iemand onschadelijk te maken. Maar goed, al die krachtpatsers willen natuurlijk laten zien dat ze de beste zijn.' Hij wuifde zijn woorden weg alsof hij over het weer van de dag sprak. 'Natuurlijk maakt dat het spel wel leuker.'

Ik leunde tegen de rugleuning van mijn stoel. 'Klinkt goed. Hoe staat het met onze deal?'

Met zijn honger naar bloed nog altijd in zijn ogen keek hij mij aan. 'Win de finale en je bent vrij.'

Langzaam knikte ik. Ik moest nog bedenken op welk moment ik mijn vrijheid zou pakken. Zou ik dit drietal voor of na de gevechten uitroeien? Hoewel mijn kleerkasten waren verdwenen, had ik niet het idee dat ik zorgeloos door het kasteel kon paraderen. Caden mocht er dan wel van overtuigd zijn dat ik zijn strijd zou strijden, Alexis was nog altijd neutraal en Killian vertrouwde mij voor geen meter.

Ik stond op en keek naar Alexis. 'Ik ga mijn zwaard ophalen. Zie ik je over twintig minuten op het trainingsveld?'

Ze knikte en stak haar duim op, terwijl ze bezig was met het veroberen van een tros druiven.

Het duurde toch nog twintig seconden voordat ik zijn voetstappen achter mij hoorde. Het verbaasde mij niet dat hij achter mij aan was gekomen. Zijn blik had allang verraden dat hij iets nodig had.

'Ga je er een gewoonte van maken om achter mij aan te sluipen?' vroeg ik, waarna ik mij met een ruk naar Killian toe draaide.

Hij had nonchalant zijn handen in zijn zakken gestoken. 'Als je je leven liefhebt, ga je vanavond met me mee, Ragna.'

Ik trok vragend een wenkbrauw op. 'Mee? Waarheen? Waarom?'

Lachend liep hij langs mij op. 'Dat zul je vanavond zien.'