Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 6: Dans der zwaarden

Het kasteel was groot en verstikkend. Nooit eerder was ik zo lang in een dergelijk gebouw geweest. Er leken honderden gangen te zijn, met daarbij nog meer kiertjes en hoekjes waar men zich achter kon verschuilen. Waar ik mij achter kon verschuilen wanneer ik mijn uiteindelijke ontsnappingsplan zou inzetten. Het enige probleem was de grote hoeveelheid wachters die overal op leken te doemen.

De training die ik met Alexis had, was een welkome ontsnapping. Hoewel er ook hier veel wachters aanwezig waren, waarschijnlijk op bevel van de prins, leek ik hier beter adem te kunnen halen. In de frisse lucht kon ik mij veel beter concentreren dan tussen de stenen muren.

Alexis was al aanwezig en bekeek met veel precisie een zwaard. Mijn zwaard, om precies te zijn. De rode steen fonkelde in het zonlicht dat door het wolkendek wist te breken. Dat maakte de winter iets aangenamer. De sneeuwvlokken van een dag eerder hadden de kans niet gehad om te blijven liggen. De temperatuur was iets minder prettig, maar ik had zo het idee dat ik mij daar geen zorgen om hoefde te maken wanneer de training zou aanvangen.

'Wat een mooi ding,' merkte Alexis op. Ze keurde mij geen blik waardig terwijl ze het wapen op haar handen in evenwicht bracht.

'Heb je het nu over mij of over het zwaard?' Ik zette een hand in mijn zij. Mijn wapen had vele handen leren kennen, maar had enkel in de mijne levens genomen. Het was voor mij gemaakt. Voor mijn lengte en spieren.

Ze glimlachte en keek mij vervolgens aan. Schijn mocht bedriegen, maar ik had het idee dat zij de minst gevaarlijke van de drie was. Op het gedoe met het gif na dan. Misschien was dat ook de fout die haar slachtoffers hadden gemaakt. Haar gezicht leek onschuld uit te stralen.

'Het zwaard, maar jij ziet er ook niet slecht uit. Kreeg je jouw rank door je uiterlijk of door je vaardigheden?' Ze reikte mij mijn zwaard aan.

'Zin in om daar achter te komen?' vroeg ik terwijl ik mijn zwaard aanpakte.

Grinnikend liet ze mijn zwaard los en liep ze naar haar eigen zwaard. Met een sierlijke beweging haalde ze die uit diens schede en liet ze het zonlicht op de kling weerkaatsen. Deze jonge vrouw wist hoe ze met een zwaard om moest gaan en ze had niets te vrezen.

'Hopelijk heb je goed uitgerust,' zei ze waarna ze haar voeten stevig op de grond plaatste. Haar kleding sloot perfect op haar aan. Het viel strak langs haar gespierde lichaam, er waren geen lussen of losse stof die haar zouden kunnen belemmeren tijdens een aanval.

Ik verloste mijn eigen zwaard van diens versierde schede. 'Dat was mijn plan, als jouw broer mij niet had opgezocht midden in de nacht.'

Alexis trok een wenkbrauw op. 'Caden? Of Killian?'

'Killian. We hadden een spannende conversatie,' knipoogde ik. Killian Ritza dus.

'Oh, dat geloof ik best.' Wat ze er ook van vond, ze wist het te verbergen. 'Had hij nog iets te melden?'

'Alleen dat hij mij niet mag,' antwoordde ik schouderophalend, terwijl ik de punt van mijn zwaard in het zand liet draaien. Uitdagend keek ik de Zaniaanse prinses aan. 'Maar dat kon ik hem niet kwalijk nemen. Ik bedoel, niet iedereen heeft een goede smaak.'

Er verscheen een klein glimlachje rond haar lippen, maar het was geen hartelijke. 'Ik denk dat het eens tijd wordt dat we iets gaan doen.' In haar ogen stond bloedlust.

Caden mocht dan wel opgedragen hebben dat men mij niet mocht vermoorden, maar de spelen waren nog twee weken verder. Een kleine blessure hier en daar zoud te overzien zijn. In Alexis' ogen zag ik dat zij zich dat ook realiseerde.

Alexis was geen simpele tegenstander. Ze was de prinses van Zania. Mensen stonden in de rij om met haar, dan wel tegen haar, te vechten. De leermeesters waren niet aan te slepen omdat ze de technieken zo vlot onder de knie kreeg, dat ze snel uitgeleerd was. Ze was mijn meerdere, maar dat zou ik niet toegeven. Ik kende namelijk een andere techniek. Een die van Ragna op Ragna werd doorgegeven.