Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 23: Gloed

Ik kon niet geloven dat het eerder zo druk was geweest in de arena. Kinderen werden op schoot genomen om zo plek te maken voor meer toeschouwers. Tot mijn verbazing waren er veel jonge kinderen in de arena. Natuurlijk was het in Zania inmiddels een traditie om naar de finale van de arenagevechten te kijken, maar ik zou zelf nooit een kind van een jaar of twee, hooguit drie, blootstellen aan zoveel geweld.

Het gevecht zelf zou maar een klein deel uitmaken van de avond. Er werd naar toe opgebouwd door verschillende manieren van entertainment. Circusacts werden afgewisseld met live muziek en er was een heuse loterij met een noemenswaardige geldprijs als hoofdprijs.

Ondanks de goede stemming in de arena, ving ik een paar verachtende blikken op bij de toeschouwers toen ik na een paar dagen weer plaatsnam in mijn vaste zetel in de koningslounge. De camera's hadden mij ook weer gevonden en ik zag mijzelf op de vele schermen verschijnen. Mijn haar was deels uit mijn gezicht gevlochten met stukjes gouddraad. Hetzelfde goud was terug te vinden in mijn bordeaux rode tuniek en bijpassende sieraden. Na de grootse finale zouden we direct door gaan naar het feest ter ere van de winnaar.

Alexis kwam ook de koningslounge in en liep naar mij toe. Ze legde haar hand op mijn schouder en boog zich naar mij toe. 'Goed je weer te zien, Meredith.'

'Ik ben bang dat je daarmee de enige bent,' grapte ik.

Maar dat was geen grapje. Buiten de menigte, voelde ik ook de brandende blik van de persoon op de zetel recht tegenover mij. Clarisse keek mij strak aan. Ondanks dat ze haar medeleven en berouw had getoond, werd ze nog steeds vuil aangekeken door enkelen in het publiek. Ik moest toegeven dat ze minder gehaat leek te worden dan ik.

Ik wendde mijn blik van de andere koningskrijger af toen Alexis ging zitten en het zand van de arena nog een keer werd gesleept. Na de paarden van de wagenmenners waren er overal wielsporen te zien. Na enkele minuten zag de arena er als nieuw uit en werden de felle spots van de arena langzaam gedempt.

Niet begrijpend keek ik naar Killian. 'Wat is dit?'

'De finale moet een spektakel zijn,' merkte hij zachtjes op. 'Je zult het zo wel zien.'

Op de achtergrond werd zachte, onheilspellende muziek ingezet. Een zware trommel vulde de inmiddels doodstille arena.

'Welkom bij de finale. Vandaag verwelkomen wij de drie sterkste krijgers opnieuw in onze arena voor de allerlaatste, allesbeslissende strijd. Laat jullie horen voor Caine en Tyson uit Zania en Marius uit Tiberion.' De stem van de omroeper was vertrouwd geworden.

Er kwam zwak gejuich, maar deze maakte al snel plaats voor het stampvoeten in het ritme van de trommel. Het geluid van de hekken die omhoog werden gehesen kondigde hun aankomst aan, want ik zag geen hand voor ogen. Wat ik wel zag, waren de drie verschillende kleuren strepen die alle drie uit een andere hoek de arena in kwamen lopen.

'Lichtgevende verf?' bracht ik perplex uit.

'Ja,' beaamde Killian naast mij.

Dat was oprecht een spektakel. Ik had geen idee welke kleur bij welke krijger hoorde. Het enige wat ik wel wist, was dat Caines tegenstanders niet de makkelijkste waren. Hoewel ik Tyson zelf niet had zien vechten had ik gehoord dat hij geen van zijn voormalige tegenstanders in leven had gelaten. Hij was een harteloze bruut, net zoals Marius die zijn tegenstanders het liefst liet lijden. Caine was te zachtaardig in vergelijking met hen.

De strijd begon. De drie kleuren vlogen op elkaar af. De geldprijs was binnen handbereik en dat was aan ze te zien. Er was er een die zich iets meer op de achtergrond hield en ik hoopte dat dat Caine was. Ik gunde hem de winst. Ik gunde hem zijn leven.