Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 19: Feestje?

'Wat denk je dat je aan het doen bent?' vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw.

Nu was het aan Caine om zijn wenkbrauw op te trekken. Hij hield zijn korte zwaard in zijn linkerhand geklemd terwijl hij tegenover de oefenpop stond. Inmiddels had hij het zweet op zijn voorhoofd staan. Dat mocht ook wel na een ruim halfuur intensief trainen onder mijn begeleiding.

'Ik ben de oefenpop aan het inmaken, dat zie je toch?' bromde hij terwijl hij zich waarschijnlijk mentaal voorbereidde op een preek.

'Als dat een bloeddorstige tegenstander was geweest, had je minimaal vijf diepe steekwonden gehad,' zei ik hoofdschuddend terwijl ik naar hem toe liep.

Caine zette wijs een flinke stap opzij. Hij was niet de enige die geïnteresseerd toekeek. Er waren mensen die niet probeerden te verhullen dat ze meekeken, maar er waren ook enkelen die ik vanuit hun ooghoeken zag kijken. Er waren wel een paar echte leermeesters aanwezig, maar zij moesten hun tijd verdelen over alle krijgers en hielpen alleen wanneer er om hulp gevraagd werd. Het leek erop dat, buiten Clarisse, iedereen boven die hulp stond. Daarom trainden ze met elkaar, alleen of helemaal niet.

Ook Caine had niet voor hulp open gestaan, maar ik had hem ongeveer gedwongen om mij hem te laten helpen. Als hij het tot de finale wilde schoppen, moest hij nog minimaal twee gevechten leveren. Zijn volgende gevecht was overmorgen en als hij die wilde winnen, mocht hij nog wel wat trainen. De meeste mogelijke tegenstanders waren een stuk kleiner en aangezien Caine zelf best de hoogte in schoot, mocht hij wel iets aan zijn onderhandse techniek doen.

Met mijn goede arm liet ik de beoogde slag zien. Efficiënt vanaf beneden en als je wilt zeer dodelijk. Je kon in deze hoek door de ribben het hart raken. Ondanks dat ik zelf vrij groot was, stond ik op het slagveld regelmatig tegenover mannen die een kop groter waren. Deze slag was meerdere malen mijn succes geweest, maar met mijn linkerhand was hij niet zo stabiel als dat hij normaal zou zijn.

Ik klemde mijn kaken op elkaar en moest mijzelf er echt van weerhouden om de slag over te doen met mijn rechterarm, maar de arts had vanochtend bij de controle nadrukkelijk gezegd dat ik het nog niet teveel mocht belasten. Links was nooit mijn sterke kant geweest. Hoewel ik regelmatig met mijn niet dominante hand oefende, waren de spieren nog altijd onderontwikkeld.

Caine legde zijn hand op mijn arm en toen onze ogen elkaar kruisten, zag ik begrip in die van hem. Zachtjes duwde hij mij aan de kant en ik knikte kort naar hem. Hij woog zijn zwaard in zijn hand en deed mijn beweging na.

'Ziet er goed uit,' knikte ik. Toen ik de grijns op zijn gezicht zag, zuchtte ik. 'De slag.'

Hij ging gedreven verder, bleef de oefenpop aanvallen en wisselde zijn slagen zorgvuldig af. Het voelde goed om weer iemand te kunnen trainen. Wanneer ik niet uitgezonden werd, had ik de eer om de jongsten het een en ander bij te brengen. Nu was Caine geen kleuter die amper een zwaard in zijn hand wist te houden, maar dit gaf net zoveel voldoening als het trainen van de kleine opdonders met hun houten zwaarden. Het liet mij heel even vergeten waarom ik hier was en welke zware last er op mijn schouders drukte. Dat was meer dan welkom.

Ik stak mijn zwaard zo soepel mogelijk in mijn schede en in mijn ooghoeken zag ik de toeschouwers afdruipen. Voor mij was het ook tijd om er vandoor te gaan.

'Je red het wel zonder mij, toch?' merkte ik op, waarbij ik al een stap naar de uitgang zette.

Caine keek snel ademend op van de oefenpop. Hij haalde een arm langs zijn voorhoofd. 'Hoe zit het met ons feestje?'

'Feestje? Waar is dat feestje?' mengde Clarisse zich opeens in het gesprek.

Het verbaasde mij niet dat de felle blondine mee had gekregen waar we het over hadden. Ook zij had in haar ooghoeken naar mijn les gekeken. Hoe we het ook zouden wenden en keren, we zouden tegenover elkaar komen te staan in de arena en het kon geen kwaad om de favoriete technieken van de ander te observeren.