Warrior Queen ✓

Epiloog

De warme zomerzon kuste mijn blote armen. Het joeg de schaduwen weg die mijn gedachtes soms nog teisterden. Hier in de zon, met het daglicht aan mijn zijde, kon ik de knagende herinneringen vergeten. De littekens in mijn hoofd waren aan de genade van de nacht overgelaten.

Ik ben Meredith Axelia Ragna. Een oud krijgsgevangene die haar vrijheid terugwon. Een jonge soldaat die een flinke deuk heeft geleverd in de dynastie van ons vijandige buurland Zania. Lid van de koninklijke garde van Neomon.

Het was mij gelukt. Dat klonk egocentrisch, want ik had wel degelijk hulp gehad vanuit mijn omgeving, maar dat nam niet weg dat ik voor mijn huidige positie had gestreden alsof mijn leven er vanaf had gehangen. Nou ja, mijn leven had er ook van afgehangen. Het had overigens niet veel gescheeld of ik had daadwerkelijk mijn leven verloren in de laatste strijd die ik had geleverd en dan had ik het niet zo zeer over de koningsstrijd die ik tegen Clarisse leverde. Ik had op het randje van de dood gebalanceerd nadat ik de koning had gedood. Mijn leven had enkele seconden in de handen van Killian gelegen, die ervoor had gekozen om mijn leven te sparen. Dat was het enige feit waar ik nooit over sprak.

Er viel een schaduw over mijn gezicht en ik opende mijn ogen om te zien wie het waagde om mijn enige vrije moment van vandaag te verpesten.

'Ik ben blij om te zien dat je geniet van het weer, maar er zijn belangrijkere kwesties waar je je bezig mee moet houden,' merkte Jordan met een kleine glimlach op.

Mijn nichtje plofte naast mij neer in het gras. Ook zij had een carrièreswitch doorgemaakt. Het leven op het slagveld had ze achter zich gelaten, maar haar grote rol in de dood van de Zaniaanse koning had ervoor gezorgd dat ook zij een positie op het kasteel van onze koning mocht bekleden. Ze hield zich nu voornamelijk bezig met spionage werk en adviseerde de koning waar nodig. In de zes maanden dat we terug waren, was ze een van de meest gewaardeerde personen op het kasteel geworden. Niemand kon haar charmes negeren.

Zes maanden. Ergens deze week moest dat jubileum plaatsvinden. Met de dood van de koning had Neomon zich teruggetrokken uit Zania en was er een tijdelijke wapenstilstand gekomen. We namen de tijd om te observeren of de chaos en de rebellen in ons buurland het koningshuis geheel onderuit zou halen. De laatste tijd kregen we maar weinig nieuwe informatie. Het leek alsof de rust er enigszins terug was gekeerd.

Met mijn laatste daad in Zania had ik mijn familienaam weer eer bewezen. Sterker nog, ik werd als een ware held onthaald in mijn thuisland. Alle giftige woorden en daden die ik namens Caden had laten moeten laten zien leken door de menigte vergeten te zijn. Het zou nog lang duren voordat ik het zou kunnen vergeten.

Ik duwde mijzelf overeind. 'Wat is er dan?'

'Als ik het bij het rechte eind heb, ontvangt de koning vandaag een belangrijke gast,' suggereerde ze.

Fronsend keek ik haar aan. 'De garde is niet opgeroepen.'

Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet zeker, de koning verzwijgt alle details. Ik weet alleen dat hij een halfuurtje geleden nog opmerkte dat hij nog een belangrijke afspraak had staan.'

Nu was het aan mij om mijn schouders op te halen. 'Als de garde er niet bij hoeft te zijn, is het vast niet belangrijk.' Ik haalde de dieprode appel uit mijn broekzak, die ik eerder vanuit het kasteel had meegesmokkeld. 'Mijn zusje vroeg trouwens of je van de week weer eens met ons mee komt eten.'

Als iemand mij al als held had onthaald, was dat mijn zusje wel. Hoewel mijn jonge broertje iets minder euforisch was over mijn terugkeer, waarschijnlijk omdat hij de hele ophef erover niet begreep, deelde mijn moeder het enthousiasme wel. Op dat moment kwam het wel even binnen hoe dicht ik bij de dood was geweest.

Nog voordat ik een hap uit mijn appel kon nemen, knipte Jordan in haar vingers. 'Oh, je vader is denk ik ook aanwezig bij die afspraak vanmiddag. Iedereen werd namelijk weggestuurd, behalve hij.' Ze knikte even bedachtzaam. 'En ik kom nog wel langs deze week.'

Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Mijn vader? Waarom laat de koning de koningsgarde achterwegen, maar vraagt hij wel een van zijn adviseurs?' Bedenkelijk nam ik een flinke hap van de appel.

Jordans blik gleed echter langs mij op en een tel later stak ze haar hand begroetend op. 'Daar komt Kay aan.'

Ik keek om en grinnikte. 'Zal ik hem ook uitnodigen voor het eten?'

Jordan mepte mij een keer flink. Kay maakte ook deel uit van de koningsgarde en was inmiddels een goede vriend van mij geworden. We zagen elkaar vaak, wat ook inhield dat hij en Jordan elkaar regelmatig zagen. Hoewel Jordan probeerde om haar gevoelens voor hem onder stoelen en banken te steken, had ik haar al snel weten te doorzien.

Kay kwam bij ons staan en zette zijn handen in zijn zij. 'Mer, de koning vraagt om je aanwezigheid over een klein kwartier.'

Mijn blik gleed naar Jordan. 'Nou, dat wordt een familieaangelegenheid dan.'

Ze grijnsde zoals ze dat altijd deed wanneer haar vermoedens met bevestiging werden beantwoord.

Ik stond op en rekte mij uit. Heel even voelde het litteken op mijn rechter bovenarm trekken. De kogel die Clarisse genadeloos had afgevuurd had gelukkig geen spieren blijvend beschadigd. Hoewel het mij zeker twee maanden had gekost voordat ik weer op volle toeren kon draaien, waren de littekens in mijn arm en been de enige, blijvende herinnering aan mijn finalestrijd.

'We kunnen een koning niet laten wachten,' zei ik.

'Tenzij hij Zaniaans is,' merkte Jordan luchtig op.

Ik wierp haar een blik toe waaruit bevestiging straalde. En die koning kon nu heel lang wachten, want ik hoopte nog heel wat jaren te leven. Tot op de dag van vandaag was er nog geen nieuwe koning aangesteld in Zania en dat kon na een halfjaar alleen maar op instabiliteit duiden. Misschien werd er op het moment dat we spraken wel een machtsgreep gedaan.

Kay ging bij Jordan zitten en dat was voor mij het teken om te gaan. Ik trok nog even een veelbetekenende wenkbrauw op naar mijn nichtje, die mij een moordende blik toewierp. Lachend liet ik ze achter en liep ik naar het kasteel.

Toen ik het klokhuis had weggegooid en mijn gardejas van de kapstok had gehaald, liep ik rechtstreeks naar de raadszaal van de koning. Zoals altijd nam ik rustig de tijd om de details van het kasteel in mij op te nemen. Het voelde nog steeds als een droom. Hier had ik mijn hele leven voor gewerkt. Hiervoor was ik als kleuter al begonnen met mijn trainingen.

Ik trof mijn vader aan voor de deur van de raadszaal. Zo te zien stond hij mij op te wachten, want hij bleef mij strak aankijken tot ik voor zijn neus stil bleef staan.

'Wat is er loos?' vroeg ik fronsend.

'Dat zul je zelf zien,' antwoordde hij nors. 'Ik wil dat je geen overhaaste beslissingen maakt.'

Mijn blik gleed naar de gesloten deur achter hem. 'Een nieuwe missie? Je klinkt niet blij.'

Zijn hand gleed naar de deurknop en hij draaide deze om. Met een zwaai gooide hij de deur open. Ik herkende de koning met zijn imposante houding. De man had een net zo bedenkelijke blik op zijn gezicht als mijn vader had. En eerlijk gezegd begreep ik haarfijn waarom.

Ik stapte langzaam naar binnen. Onze gast had een zwaard aan diens zijde hangen. Er straalde nonchalance van de houding af, maar de schouders stonden gespannen. Niet zo gek op vijandelijk grondgebied. Maar toen haar bruine haren over haar schouder zwiepten terwijl ze haar blauwe ogen in die van mij boorde, voelde ik mijn spieren echt verstrakken. Er gleed een uitdagende blik over haar gezicht die ik er het liefste meteen af wilde slaan.

'Meredith! Leuk om jou weer eens te zien na je spontane vertrek,' kirde ze.

Ik snoof. 'Wat kom je doen, Alexis?'