Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 25: IJzige kou

Afstand en behendigheid. Linksboven, rechtsonder. Een dans der zwaarden moest het zijn. Een dans waarbij ik de bovenhand moest hebben. Als ik dat niet zou hebben, zou Clarisse mij zonder genade afmaken. Daar was ze voor in de wieg gelegd. Ze was een prinses van Tiberion, afstammeling van een familie van winnaars. Ik was een jonge generaal, voorbestemd om de koninklijke garde te betreden en was tevens een afstammeling van een familie van noemenswaardige krijgers. Ik zou willen zeggen dat ik er zeker van was dat ik zou winnen. Mijn zintuigen waren aangescherpt door mijn ervaring op het slagveld, ik had vaker mensen uitgeschakeld die er op gebrand waren om mij mijn leven te ontnemen. Maar Clarisse was vaardig en daarom kon ik die woorden niet uitspreken.

Ik had haar niet meer gesproken sinds onze ruzie. We hadden enkele keren een blik gewisseld, ook vandaag in de trainingsruimte. Meer dan dat was er niet tussen ons. Vandaag was de gebruikelijke haat in haar ogen echter wel verdwenen. Waarschijnlijk was ze tevreden gesteld door de reddingsactie die mij bijna mijn eigen leven had gekost.

In de pauzes tussen het trainen met Alexis door, vroeg ik mij stilletjes af of Caine nog in vrijheid was geweest als Killian en ik niet terug de arena in waren gegaan. Abel zou het ongetwijfeld niet overleefd hebben, maar de jongen die zo dicht bij de overwinning was geweest waarschijnlijk wel. De kans dat hij inmiddels aan zijn nare verwonding was bezweken, was een mogelijkheid die ik het liefste naar mijn achterhoofd duwde. De Exitium zouden hem niet ontvoeren als ze hem niet tegen ons wilden gebruiken en als ze dat wilden doen, moesten ze hem wel in leven houden. Dat stelde mij enigszins gerust.

Ik vroeg me af of ik die chantage nog zou meekrijgen. Caden had gezegd dat hij over een paar dagen een groep soldaten naar Ovon zou sturen om de rebellen af te maken. Het gevolg van die uitspraak was een vurige woordenwisseling tussen hem en mij, waarop ik de vergaderzaal was uitgebeend. Als hij het uitzenden van zijn peloton nu zou uitstellen, zou hij de rebellen een kans geven om te ontsnappen. Hoewel Alexis dat beaamde, moest de jonge koning daar niets van hebben.

Er werd op mijn deur geklopt en mijn hart schoot in mijn keel. Ik had nog zeker tien minuten voordat ik naar het nieuwe strijdterrein moest gaan. De grote finale zou op het plein voor het landhuis plaatsvinden en werd vanmiddag al helemaal in gereedheid gebracht. Tegen de tijd dat Alexis en ik mijn traningssessie moesten afronden voor het avondeten, stonden de geïmproviseerde koningslounges al op de been.

De deur ging langzaam open en ik draaide mij op mijn kruk naar de opening om me met een zenuwachtige glimlach weer terug te draaien. De laatste vijf minuten had ik doelloos mijn haar gekamd in een poging tot rust te komen. De kaptafel met een spiegel die mij veel kwetsbaarder liet voelen dan ik zou moeten zijn maakte mij enkel zenuwachtiger. Het maakte mij bewuster van de strijdkleding die ik droeg en de wallen onder mijn ogen die ik over had gehouden aan het overpeinzen van mijn moordplan.

'Het is al weer even geleden dat ik je voor het laatst in mijn slaapkamer aantrof,' grinnikte ik terwijl ik de haarborstel door mijn haren liet glijden. Als er nu nog een klit in zou zitten, zou het een waar wonder zijn.

Toen Killian de deur sloot, dwong ik mijzelf de borstel weg te leggen om ervoor te zorgen dat de prins mijn trillende handen niet zou zien. De faalangst greep mij naar mijn keel.

'Ik dacht dat je het misschien leuk vond om te weten dat Caden alsnog een peloton heeft gestuurd,' zei hij terwijl hij verder de kamer in kwam. 'Ze zijn net vertrokken.'

'Wie heeft hem die wijsheid in zijn hoofd gepraat?' vroeg ik, gespeeld verbaasd. De zenuwen maakten me niet alleen onrustig, maar ook wat melig.

'Ik denk dezelfde persoon die enkele scheldwoorden naar zijn hoofd gooide,' zei hij schouderophalend. 'Ik vraag me af of ze wel eens nadenkt voor ze spreekt en al helemaal in het bijzijn van een koning.'