Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 5: Nachtelijk bezoek

De fanart die bij dit hoofdstuk staat, heb ik van sinterklaas2punt0 mogen ontvangen! Nogmaals dank! ♥

---

Vroeger kon ik uren slapen. In tijden dat er niets te vrezen viel, zou ik slapen tot de zonnestralen mijn gezicht streelden. Ik zou spelen met mijn broers en zussen, tot in de middag wanneer mijn training zou aanbreken. Als oudste dochter was het vanzelfsprekend dat ik de vechttrainingen doorliep vanaf mijn vierde levensjaar. Beginnend met een uur per dag was het was een moment waar ik altijd naar uit zag. Het was amper trainen te noemen. Het leren omgaan met een zwaard was voor mij als een spel. En aan het einde van de dag zou ik terugkeren naar mijn bed en zou alles zich herhalen.

Inmiddels was ik een lichte slaper geworden. Bij het minste of geringste aan geluid, werden mijn zintuigen geactiveerd. Mijn lichaam moest alert blijven voor dreiging, daarop was ik getraind. Het had mijn leven gered, meerdere keren zelfs. Van bulderende vlammen tot geniepige huurmoordenaars.

Ik ontwaakte uit een lichte slaap, gealarmeerd door iets wat ik nog niet kon definiëren. Over het algemeen sliep ik slecht wanneer ik op een onbekende plek overnachtte, daar alle geluiden nieuw voor mij waren. Maar dit was anders. Iets in mij vertelde mij dat het niet de wind was die mij wakker had gezongen.

Een subtiele kraak. Iemand met een ongetraind oor zou zeggen dat het de wind was die langs diens huis gierde, of een oude plint die onder het gewicht van het bed dreeg te bezwijken. Niets verdachts, in ieder geval. Toch mocht ik mijzelf gelukkig prijzen dat ik wel degelijk een getraind gehoor had. Wanneer een vijandig persoon mijn kamer betrad zonder zich kenbaar te maken, werd er een primitief instinct geactiveerd.

Terwijl ik mijn adempatroon rustig en regelmatig hield, draaide ik mij rustig naar mijn andere zij, zodat ik met mijn gezicht richting de deur lag. Gedurende de beweging hoorde ik de indringer even pauzeren. Daarna klonk er wat zacht gestommel en bleef het stil.

Ik gluurde door mijn wimpers naar de indringer. Aan het postuur te zien was het een man, en een gespierde ook. Hij leunde tegen de muur aan.

Dit was vreemd. Wie was dit en wat moest diegene hier in het midden van de nacht?

Zo natuurlijk mogelijk reikte ik naar het stuk hout dat ik onder mijn deken had liggen. Het was een poot van een stoel geweest en ik hoopte maar dat niemand het meubelstuk zou missen.

'Ik weet dat je wakker bent,' klonk de mannenstem.

De stem kwam mij vaag voor, maar ik kon hem niet plaatsen zonder gezicht. Ik had teveel nieuwe stemmen leren kennen in deze gouden kooi. Wellicht zou ik er snel achter komen of dit er een was om te verwaarlozen of niet.

De man bleef staan terwijl ik mijn ogen nu geheel opende. Hoewel ik geen duidelijk wapen, zoals een zwaard, zag, had deze persoon in zijn houding alleen al een dreiging liggen. Hij wist ongetwijfeld wie ik was en had toestemming van de wachters gekregen om mijn kamer te betreden en toch stond hij daar met zijn armen over elkaar, zijn voet tegen de muur.

'Wat ik niet weet is waarom je die speech gaf.'

Nadat ik Caden had uitgesloten, en Alexis al helemaal geen optie was, kon ik nog maar tot één ander persoon komen.

Ik rekte mij langzaam uit. 'Wat een eer om de prins van Zania op dit tijdstip te mogen verwelkomen in dit nederige onderkomen.'

De prins snoof. 'Waarom gaf je die speech? Waarom gaat een Ragna werken voor mijn broertje?'

Met een soepele beweging zat ik rechtop. Het feit dat ik een bed had gekregen in plaats van de koude ondergrond van de cel, was zeer bevorderlijk voor het behoud van mijn buik- en rugspieren. 'Het spijt me, hoe je ook heet, maar het is midden in de nacht. Eén vraag per keer, alsjeblieft.'

Hij bleef even stil, waarna hij dat duistere lachje weer liet horen. Daarna schoot het licht aan. Het was inderdaad de prins en ondanks het late tijdstip had hij nog steeds zijn vermoedelijk dagelijkse kleding aan. Het kon mij niet veel schelen waar hij mee bezig was geweest, maar hij was waarschijnlijk niet zo uit bed komen rollen.

Ik glimlachte. 'Ik ben blij dat ik je kan amuseren.'

'Cadens lust naar macht zorgt ervoor dat hij niet alles meer helder ziet. Vergis je niet, Ragna, maar Lex en ik zien alles.' Hij kneep zijn ogen tot spleetjes.

Nog altijd glimlachend trok ik mijn deken iets hoger op. 'Ik hoop toch niet alles.'

Hij rolde met zijn ogen. 'Luister, ik mag je niet...'

'Dat neem ik je niet kwalijk.'

Het was grappig om te zien hoe hij probeerde zijn woede te verbergen. '... maar Caden heeft ons gezegd dat we je niet mogen vermoorden tot na de spelen,' vervolgde hij.

Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er omheen. 'Vind je het heel gek? Ik ben zijn ticket naar de overwinning.' Ik negeerde het feit dat ik naar grote waarschijnlijkheid mijn vrijheid niet terug zou krijgen. Dat was niet nodig, als mijn plan zou werken zou ik het zelf claimen.

'Maar waarom heb je ingestemd?' Nog altijd verroerde hij zich niet. Zijn armen lagen nog steeds nonchalant over elkaar, de voet die hij tegen de muur had gezet had hij inmiddels verwisseld met zijn andere voet. Hij straalde achterdocht uit, maar ook nieuwsgierigheid.

'Vergeet niet dat wij veel met elkaar gemeen hebben, hoe je ook heet,' antwoordde ik bits. 'Ragna of Ritza, we verlangen allemaal naar macht en rijkdom. Ik snak naar de overwinning, en dat is niet alles. Ik ben een Ragna-krijger, wat betekent dat ik dingen krijg. Die overwinning is binnen handbereik.'

Het was geen leugen, in de verste verte niet. De overwinning was altijd mijn prioriteit. Het maakte mij niet uit in welke vorm deze kwam, als ze maar kwam. Er kleefde genoeg bloed aan mijn handen daardoor. Mijn geweten had ik al weten te overmeesteren toen ik nog een tiener was.

'Ik geloof je niet.' Hij haalde zijn schouders lichtjes op.

'Nogmaals, dat neem ik je niet kwalijk,' knipoogde ik.

Ik bevond mij op glad ijs. Deze prins was gevaarlijker dan de koning zelf. Hij had gelijk gehad toen hij zei dat Cadens lust naar macht hem verblindde. Deze lust deelde de prins niet met Caden, wat hem helder hield. Hij zag de gevaren die hen mogelijk de kop zouden kosten.

'Slaap wel, Ragna, we zullen zien welke leugens het langste standhouden,' knikte hij, zonder het vertoon van enige emotie.

Grinnikend liet ik mezelf terug in de kussens vallen. 'Doe het licht uit als je er toch langs op komt.'

Het licht ging uit en zijn zware voetstappen stierven weg, waarna de deur met een klap dichtviel. Hij had mij nog altijd niet zijn naam verteld, realiseerde ik mijzelf. Dat was denk ik het minste waar ik mij zorgen om moest maken. Mijn plan stond nog te wankel op zijn poten. Iemand zoals deze prins zou roet in het eten kunnen gooien.