Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 18: De koningslounge

Het voelde vreemd om in de koningslounge te zitten in de arena. Op een of andere manier begon ik aan het zand onder mijn voeten te wennen. Een strijdveld was fijner dan een met fluweel beklede zetel, geplaatst tussen glazen wanden die ons van het publiek moest scheiden. Misschien dat ik mij zelfs al iets fijner begon te voelen in de belachelijke gevechtskleding, daar ik hier formele kleding moest dragen. Formeel kwam voor mij niet verder dan een strakke, zwarte broek en een rode tuniek met gouden details en genoeg bont tegen de winterse kou die in de avond terug kwam. Mijn zwaard stond veilig tegen mijn stoel geleund. Ik zou niet nog eens de fout maken om die ergens achter te laten.

We waren de laatsten die binnen waren gekomen. Het publiek was al in grote getale aanwezig. Er hing een gemoedelijke sfeer. Men had toeters en bellen uit de kast getrokken om opgemerkt te worden. Ze zouden maar eens op de schermen komen... Ze leken er een waar spel van de te maken en iets vertelde mij dat, wanneer het einde van de week dichterbij zou komen, deze mensen nog extravaganter zou worden.

Mij kon het echter vrij weinig schelen dat mijn ongeïnteresseerde gezicht meerdere malen op het scherm te zien was. Dat paste misschien ook wel goed bij de rol die ik wilde spelen. De koningskrijger die alleen aan zichzelf dacht. Ik hoefde mijzelf niet populair te maken, niet hier. Het enige wat ik moest doen, was winnen. Dat maakte mijn vorige optreden misschien wel weer enigszins goed. Ik kon alleen maar bedenken hoe de angst en ontzetting van mijn gezicht af was te lezen toen ik gisteravond hier in het zand stond.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de omroeper aan zijn opsomming van feiten begon en Killian rechts van mij plaatsnam. Naast hem zat Caden en daar weer naast zat Alexis. Op de rij achter ons zaten enkele adviseurs, waarvan ik enkelen van gezicht herkende na mijn optredens in het kasteel. Ik deed geen moeite om hun namen en functies te onthouden. Ze waren alleen maar een nutteloos obstakel.

Verveeld sloeg ik mijn benen over elkaar en leunde ik tegen de achterkant van de zetel, iets naar Killian toe gebogen. 'Vinden jullie dit echt amuserend?'

Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij mij aan. 'Hmm?'

Met een losse hand gebaarde ik naar de arena en in een flits zag ik ons voorbijkomen op het scherm. Zouden ze nieuwsgierig zijn naar de gesprekken die wij hier voerden? Ik durfde er om te wedden dat de Exitium mij nooit zou geloven als ik zou zeggen dat ik de prins verachtte. Want dat deed ik. Het verbaasde me dat het leek alsof ik mijzelf daar nog van moest overtuigen. Natuurlijk deed ik dat...

'De gevechten,' verduidelijkte ik. 'Is dit jullie vermaak tussen de politiek door? Jullie vakantie?'

Hij snoof en een van zijn mondhoeken trok lichtjes omhoog. Nonchalant leunde hij iets naar mij toe, waarop ik er voor zorgde dat ik geen spier vertrok.

'Dit is Cadens vakantie. Het is onze verplichting.' Zijn ogen gleden over het zandveld beneden ons, waarna hij weer rechtop ging zitten.

'Wat bedoel je?'

Hij trok een beetje met zijn schouders. 'Precies zoals ik het zeg. Voor mij is dit verspilling van tijd, geld en moeite.'

'Waarom laat je het dan gebeuren?'

De sfeer sloeg een beetje om. De gemoedelijkheid was van zijn gezicht verdwenen en hij leek een beetje ongeduldig te worden. Of misschien wel geïrriteerd. Zijn handen lagen in ieder geval niet meer zo ontspannen op de armleuningen van zijn stoel dan enkele seconden eerder.

Zijn stem was laag en zacht. 'Hij is de koning.' Hij pauzeerde even en hij probeerde ongetwijfeld in te schatten of Caden meeluisterde, maar deze was druk in gesprek met Alexis. 'Zijn wil is wet.'

'Waarom steun je hem er in als je het er niet mee eens bent?'

Met een ruk keek hij mij aan, maar zijn stem was nog altijd niet meer dan een fluistering. 'Omdat hij mijn broer is, Meredith. Dus hou die achterdocht bij je.'