Warrior Queen ✓

Hoofdstuk 24: Wraak zal zoet zijn

Het was een chaos bij het landhuis, maar niet omdat er veel gewonden of zieken waren. Killian was zo hoffelijk om zijn snelle pas te vertragen, omdat ik gewoonweg niet sneller meer kon lopen. Daardoor werden we regelmatig ingehaald door net geklede mensen. Mensen in een gemoedelijke stemming, ook al trok de rook van de brandende arena over de hele stad heen. 

We waren net de grote toegangspoort door toen de eerste muzieknoten mijn oren binnendrongen. De muziek was net zo vrolijk als de mensen die zich in groten getale door de deur van het landhuis wrongen. In mijn hoofd werden de eindjes aan elkaar geknoopt. Het zou toch niet...

Zodra je het landhuis in kwam, stond je praktisch al voor de grote, dubbele deuren die naar de grote feestzaal leidde. Het was de grootste ruimte in het hele gebouw en diende zich goed voor formele aangelegenheden, zoals het feest dat ter ere van de winnaar van de gevechten was georganiseerd. Hoewel het finalegevecht bruut werd afgekapt, leek het feest daar niet onder te lijden. 

Dit waren mensen die tot de elite van de rivaliserende landen behoorden. Ze waren ongetwijfeld in de arena geweest. Dan hadden ze ook de angst en afschuw moeten kennen die door het agressieve vuur was veroorzaakt. Deze mensen gedroegen zich echter alsof ze de paniek niet hadden gezien, alsof ze nooit een oog op de brandende lichamen hadden gelegd. Waarschijnlijk hadden ze dat ook niet. Caden had er zonder twijfel voor gezorgd dat zij de arena al uit waren geweest, om zo niet de gevolgen van het vuur te hoeven zien. Zouden ze weten hoeveel mensen hun leven hadden gelaten in de arena? Mensen die er niet voor hadden gekozen om daar te sterven, zoals de strijders dat wel deden. 

Killian legde een hand op mijn rug. 'Ga maar vast naar de ziekenzaal. Ik ga een woordje wisselen met mijn broer en dan zie ik je zo.' 

Ik wendde mijn blik af van de feestvierders en keek naar hem. Zijn gezicht verraadde niets, maar ik had het ongenoegen in zijn stem gehoord. Het werd steeds makkelijker om hem te pijlen. We zaten vrij vaak op dezelfde golflengte. 

'Ik ga met je mee,' zei ik. Mijn toon duldde geen tegenspraak, maar ik vermoedde dat hij die ook niet ging geven.

Hij knikte en wenkte met zijn hoofd. 'Hij is niet hier. De kans is groot dat hij in overleg is met zijn adviseurs.' 

'Het maakt me niet uit waar hij is of wat hij doet,' zei ik hoofdschuddend. 'Ik wil weten wat hij te zeggen heeft.' 

Met nieuwe woedde die het flikkerende vlammetje in mij weer aanwakkerde, volgde ik Killian naar een nieuw gedeelte in het landhuis. Het leek een stukje ouder en het straalde wat meer kilheid uit. Dat straalde ook van de koning zelf af toen we zijn vergaderzaal in liepen en daarmee niet alleen zijn aandacht trokken, maar ook die van Alexis en de acht adviseurs. 

Er viel een doodse stilte terwijl de twee broers, die zo meer op elkaar leken dan ooit tevoren, elkaar strak aankeken. Cadens neusgaten stonden gevaarlijk gespreid. De jonge koning was woedend. 

Het was Alexis die ten behoeve van de veiligheid tegen de adviseurs zei: 'Laat ons alleen.' 

De volwassen mannen en vrouwen verlieten zwijgend het vertrek. Toen de deur achter hen sloot barstte de storm pas echt los. De eerste vijandige woorden kwamen echter niet uit mijn mond.

'Een feest, Caden? Echt waar?' snauwde Killian. De woede droop bijna van hem af. 

Zijn broer moest daar niets van hebben. 'Jij weet net zo goed als ik hoeveel geld daarin is gegaan. Het aflassen was alleen maar duurder geweest.' 

'Jij praat over geld terwijl er tientallen mensen door het vuur zijn verzwolgen in die arena van je, omdat jij er voor moest zorgen dat iedereen die jouw gunst verdiende op tijd buiten zouden zijn?'